Lessons from the Badboy

37. Sunflowers

Ik kan het niet geloven. Ik word tante. Er is een baby in mijn beste vriendin, mijn familie. Een eeuwige verbintenis naast onze vriendschap. Juichend spring ik van de bank en spring ik in Kai's en Sky haar armen. "I can't believe it," huil ik zachtjes. "Ik ben zo blij voor jullie!" Ze lachen vrolijk en knuffelen me beide. Ik hou zoveel van deze twee personen in mijn leven. Zonder hun was mijn leven zo saai en somber. Ik kan niet geloven dat ik er ooit op tegen was dat mijn broer en beste vriendin een relatie zouden krijgen. Zo bang dat ik ze beide zou verliezen, maar integendeel voel ik me closer dan ever met ze.  Ik maak me los van de knuffel en denk aan iets vreselijks.

"Hoe ga je dit mam en pap vertellen?" Zeg ik tegen Kai. Sky haar alleenstaande moeder heeft altijd al een kinderwens voor Sky gehad. Haar moeder had een aantal jaar een miskraam gehad waarna haar man ook stierf aan een hartaanval. Zo verloor ze niet alleen haar kind, maar ook haar man. Ondanks haar verdriet heeft ze Sky zo goed mogelijk opgevoed. Haar band met haar moeder is super goed. Maar als je naar onze ouders kijkt, iniedergeval onze moeder, zullen we geen openlijk en blije reactie verwachten. Mijn moeder was een hele sterke, strenge vrouw die altijd alles zwart-wit ziet. Onze vader zal er niet om staan popelen, maar ik weet zeker dat hij blij voor Kai en Sky zal zijn. Het is tenslotte ons eigen boek wat we schrijven, zoals hij altijd zegt.

Kai slikt. "Dat komt wel goed. Ze komen pas volgende week terug. Voor nu ben ik blij dat jij het weet. Morgen zullen ik en Sky naar de dokter gaan en kijken hoe en wat." Ik knik. "Oke."

"Wij gaan naar mij om het mijn moeder te vertellen," zegt Sky. Ik glimlach en zeg gedag tegen haar en Kai. Nu ben ik weer alleen in mijn huis. Ik zet de tv aan, doe mijn haar in een knot, trek een oversized sweater aan en kijk een paar afleveringen naar The Vampire Diaries. Ik heb nooit begrepen hoe mensen voor Damon zouden kiezen, hij is slecht, en Stefan is veel liever en maakt haar gelukkig. Hij is echt een schatje.

Heel onverwachts maak ik de vergelijking met Wyatt en Carter. Ik snap niet waarom Wyatt zo in mijn hoofd blijft zitten.

Op dat moment hoor ik een melding van mijn telefoon. Snel kijk ik op mijn telefoon en zie een berichtje van Wyatt. Ik voel mezelf warm worden en zet snel Netflix op pauze. Snel open ik het berichtje.

Wyatt:
Ben je thuis?

Ik bijt op mijn lip en voel een soort onverklaarbare adreline door me bloed stromen. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet antwoorden. Het logische antwoord is natuurlijk ja. Maar het voelt raar omdat het zo random is. Ik besluit een bericht terug te typen.

Ik:
Ja, hoezo?

Hij begint meteen te typen,

Doe open dan.

Zeg dit lied op de achtergrond aan: The Night We Met - Lord Huron

Met grote ogen kijk ik naar de deur. Snel loop ik er naar toe en doe de deur voorzichtig open. En daar staat Wyatt. Hij heeft in zijn linkerhand een klein mandje met allerlei snackjes zoals Skittels, een Milka chocoladereep, Nerds, Toffifee, een blik cola, twee Fluggels. In zijn andere hand houdt hij een boeket van vijf zonnebloemen. Een glimlachje verschijnt op mijn gezicht en ik nodig hem uit naar binnen door de deur iets verder open te doen. Wyatt schraapt zijn keel en stapt naar binnen. Eenmaal binnen zet hij het mandje neer op het kastje in de gang en gaat met zijn hand door zijn haren heen.

"Ik kom hier om mijn excuses aan te bieden," zegt hij waarna hij mij aankijkt met zijn grote groene ogen. "Het spijt me dat ik de laatste tijd zo tegen je doe." Hij lijkt nog iets te willen zeggen maar sluit zijn mond. Hij kijkt naar de zonnebloemen en glimlacht. Zonder op te kijken pakt hij mijn hand en legt hem aan de onderkant van het boeket waardoor ik het boeket vast heb. "Ik wou niet zo traditioneel aankomen met rozen. Er zullen vast wel meer mensen komen in je leven die je rozen zullen geven. Ik geef je graag zonnebloemen. Als ze doodgaan kun je ervoor kiezen zijn zaden te planten." Hij kijkt me nu super serieus aan.

"Zo zit het nu ook met ons. Ik geef je de kans om mij te vergeven. Het is niet erg als je het niet wilt. Dat is het wel, maar je begrijpt wat ik bedoel. Het ligt aan jou of jij mij nog in jouw buurt wil hebben."

Ik had dit niet verwacht. Ik had niet verwacht dat zijn gedrag tegenover mij hem zo hoog zat. Hij deed eenmaal zo tegen elk meisje. Ik was maar een meisje. Ik ben niet eens boos op hem. Ik had het hem niet kwalijk genomen. Natuurlijk begon ik een soort van connectie met hem te krijgen. Ik kreeg een ander beeld van hem dan dat ik eerst had.

"Ahw Wyatt, dat had je echt niet hoeven doen. Maar natuurlijk ben je vergeven. Je hoeft het niet uit te leggen," zeg ik terwijl ik aan de bloemen ruik. Hij knikt ongemakkelijk.
"Heb je zin om nog te blijven?" Vraag ik met mijn hart in mijn keel. Wyatt lijkt vol energie te komen.
"Ja natuurlijk." Ik lach zachtjes en loop naar de keuken waarbij ik de bloemen in een vaas zet.
"Ik had nog niet gegeten. Ik wilde zo een pizza bestellen bij de Italiaan, heb je trek?" Vraag ik. "Sure," zegt Wyatt terwijl hij naar mijn tv kijkt. "Wat ben je aan het kijken?" Vraagt hij.
"The Vampire Diaries. Maar ik zet het zo wel uit voor je hoor." Antwoord ik.
Hij schudt zijn hoofd. "Hoeft niet hoor, we kunnen het wel verder kijken. Niet dat ik zal begrijpen waar het over gaat," grinnikt hij. "En oh ja, bestel die pizza maar."

Wat vinden jullie van dit hoofdstuk?