Lessons from the Badboy

51. Dear father

We hebben 1 miljoen lezers!!! Ik ben echt al van jullie dankbaar voor de support. Schrijven is sinds kleins af aan mijn grootste hobby en ik vind het super leuk om mijn werken met jullie te delen! Love naar jullie allemaal. <3

POV Wyatt:

Ik staar naar de woorden op het verfrommelde stuk papier in mijn hand. De woorden die mijn grootvader geschreven had waren helder. Dit was het enigste waardoor hij me heeft kunnen krijgen. Waardoor ik de deal heb moeten nemen. Een somber gevoel overspoeld me als ik denk aan wat ik mezelf heb laten beloven.
31 december 2024. Mijn laatste dag hier als een normale jongen.
Of het het waard is? Ik lees de woorden nogmaals op, hopend dat ik een emotie kan koppelen aan het adres wat er staat opgeschreven. Maar het blijft stil. Er komt geen blijdschap of verdriet naar boven. Het voelt als een stenen holte.
Ik kijk naar de ingepakte koffer naast mijn schouder. Ingepakt voor slechte één dag. Voor iets waarvan ik nooit had verwacht te doen.
Het bezoeken van mijn vaders graf.

Ik sta op, pak mijn spullen en leg de notitie voor mijn moeder neer waarop ik heb duidelijk gemaakt vandaag niet thuis te zijn met wat geld zodat ze iets aan eten voor haarzelf kan bestellen. Ze is nog steeds niet helemaal hersteld van de shock van Thompson. Ze heeft verder ook geen idee wat voor afspraak ik met grootvader gemaakt heb. Of dat ze me kwijt raakt over een jaar en me nooit meer terug zal vinden. Maar het moet zo zijn.

Eindelijk aangekomen bij de paspoort controle voor het vliegtuig. Ik wist niet hoe bloed irritant ik mensen kon vinden. Ruzie maken over een plekje in de rij. Mensen die domme vragen stellen aan het personeel, of überhaupt geen spreekbare taal spreken. Je zou er maar zin in hebben zo vroeg in de ochtend.
Naast mij staat er een kind gillend aan zijn moeders arm te trekken. Het geluid irriteert me tot aan mijn ziel. Ik draai mijn hoofd om en begin het kind dodelijk aan te staren, waarna hij snel genoeg stopt met gillen. Eindelijk.
Ik behoud mijn norse gezicht als waarschuwing en bedank mezelf voor de rust in mijn oren. Ik ben aan de beurt.

"Paspoort," vraagt de vrouw achter de balie vrijwel direct. Ik pak mijn paspoort en geef het haar aan samen met mijn boarding pas. Ze geeft mijn paspoort terug en knikt als een signaal dat ik door kan lopen. Zonder een tweede blik te geven loop ik door en zoek mijn plekje in het vliegtuig. Ik had een business class ticket geboekt, voor mijn rust. Ik heb een hoop om over na te denken.
Ik denk aan mijn vader. Meneer Thompson. Na alles kan ik hem toch alleen mijn vader noemen. Dat is hoe ik hem gekend heb. Hoe ik hem ken. Een slechte vader. Een voorbeeld van hoe ik nooit kan zijn. Het bedrijf van hem wordt nu gerund door één van zijn managers en alle contact gaat via de mail van 'de grote baas.' Niet wetend dat ik degene ben die ze beantwoord. Ze denken allemaal dat vader in het buitenland is, op zoek naar een nieuwe privé woning. Een langdurig probleem tijdelijk opgelost. Op een gegeven moment zal ik toch wat anders moeten regelen. Iets wat niet opvalt.

Ik wordt op mijn schouders getikt en kijk op. Een jonge dame met blauwe ogen lacht zachtjes.
"Sorry meneer, u was duidelijk in uw gedachten. Ik vroeg me af of u iets te drinken wilt? Of iets te eten?" Ze geeft me een lijstje met keuzes. Ik kijk naar haar op.
"Geen probleem dame. Wat zou je me aanraden?" Zeg ik met een grijns. Ze krijgt een zenuwachtige uitstraling en kijkt even naar de grond.
"De kipsalade is een goede optie," zegt ze wat stiller terwijl haar wangen gedefinieerd worden door de rode gloed.
"Prima. De kipsalade gaat het worden," zeg ik terwijl ik de menukaart terug geef. Ze pakt het aan, draait om en loopt weg.
Ik kan het niet laten om naar haar billen te kijken. Is ook onmogelijk om niet te kijken als ze zo'n strakke rok draagt.

Er klinken twee piepjes, wat betekent dat we gaan vliegen en ik doe de vliegtuig gordel om. Een paar minuten later vliegen we van de grond. Onderweg naar Italië.

Een paar uur later was ik geland. Het vliegveld was druk aangezien de zomer maanden veel mensen op en neer vliegen. Om mij heen zag ik veel gezinnen. Soms vraag ik me af hoe anders het leven had geweest als mijn echte vader nog leefde. Woonde ik dan hier? Zouden wij ook vakanties hebben zoals al deze mensen om me heen? Zou ik een ander persoon geweest zijn als mijn opvoeding anders geweest was? Misschien was ik wel een zwak persoon geworden. Want ondanks alles ben ik sterk gebleven. Kop op en door gegaan.
De temperatuur en lucht was anders dan thuis. De zon was feller, de lucht was frisser. De omgeving was beter. De mensen om mij heen lachen meer, lijken minder gestrest. De vrouwen hier zijn fucking sexy. Shit.