Lessons from the Badboy

15. Gestolen sleutels en een kleedkamer discussie

"Wyaaaaaat," zeur ik, "wanneer mag ik nu kijken?!"
Wyatt heeft al heel de weg zijn handen voor mijn ogen en hij heeft precies niet door dat het verdomd moeilijk is niet te vallen, wanneer je niets ziet. Ik voel zijn borstkas tegen mijn rug trillen en zijn lage lach klinkt luid in mijn oren.
"Rustig vogeltje, we zijn er bijna en dan zul je het geweldig vinden, ik beloof het je", ik rol met mijn ogen, maar besef dan dat hij dat niet kan zien. Daarom geef ik hem maar een stomp tegen zijn arm.
"Yeah, it better be good", mompel ik net luid genoeg zodat hij het kan horen.
"Oké, we zijn er. Nog niet je ogen openen, pas als ik het zeg.", fluistert hij. Zijn adem kietelt in mijn nek en ik moet een chiechel onderdrukken. Met tegenzin doe ik wat hij zegt en ik hoor zijn voetstappen vervagen.
Wacht, is hij nu gewoon weggelopen? Ik zweer het als hij niet meer terug komt ga ik hem persoonlijk opzoeken en vermoorden, maar mijn gedachten over  welke manier van vermoorden het makkelijkst zou zijn, worden onderbroken door Wyatt die luid schreeuwt: "oké, je mag kijken!", traag open ik mijn ogen en knipper een paar keer tegen het felle licht, maar ik begin al direct hipper op en neer te springen wanneer ik zie waar we zijn.
Een freacking trampoline park! Ik sta midden op de parkeer plaats en kijk naar het gigantische gebouw voor me. Op de gevel hangen allemaal gigantische foto's van hoe de binnenkant er uit ziet. (Zie foto👆)
Voor de ingang zie ik Wyatt staan en voor ik mezelf kan tegenhouden ren ik naar hem toe en spring ik in zijn armen. Hij strompelt een beetje achteruit van verbaasdheid, maar al snel hoor ik zijn luide lach en langzaam voel ik een korte kriebel door mijn buik gaan. Ik schudt het rap weg. Vast weer de tijd van de maand, meer niet. Ik laat dit mijn plezier niet bederven en vlug laat ik Wyatt los en ren naar binnen. Toen ik klein was heb ik hier altijd willen komen, maar hoe vaak ik mijn ouders ook smeekte om mee te gaan, nooit hadden ze tijd. Binnen ruikt het naar rubber en schoonmaakmiddel. Tot mijn verbazing zit er niemand achter de balie en zijn de lichten in de zaal er achter uit. Ook zie ik nergens andere mensen en direct voel ik het teleurstellend gevoel opkomen. De moed zakt me al helemaal in de schoenen wanneer ik het plakaatje op de balie zie.
VANDAAG ZIJN WE GESLOTEN WEGENS VERBOUWINGEN!
Teleurgesteld blijf ik naar het plakaatje staren. Dan hoor ik de deur achter me weer met een piep opengaan en zonder te kijken weet ik al dat het Wyatt is. Wie zou het anders moeten zijn? Zijn voetstappen galmen door de lege ruimte. Verbaasd staat ik hem aan, wanneer ik merk dat hij me gewoon straal voorbij loopt en naar de deur achter de balie wandelt. Valt hem dan helemaal niets op? Hij duwt de klinkt naar beneden en zoals verwacht rammelt de deur een beetje, maar gaat hij niet open.
"Wyatt, het heeft geen zin. Zie je dan niet dat hier helemaal niemand is en dit plakaatje zegt dat ze gesloten zijn. We komen wel een andere keer terug.", ik voel mijn stem trillen en ik heb moeite om hen onder controle te houden. Vreemd genoeg had ik hier echt naar uitgekeken, hoe erg ik het ook vind om toe te geven.
Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk de teleurstelling te verbergen, maar ik weet natuurlijk dat hij me goed kan doorgronden en ik haat hem daarvoor zo erg. Hij draait zich om en glimlacht naar me. Ja! Glimlachen, geen grijns een heuse glimlach. En ik moet toegeven dat het hem goed staat. Hij houdt zijn hoofd een beetje schuin, waardoor zijn donkere krullend haar voor zijn oog valt. Ik moet de nijging tegenhouden om het uit zijn gezicht te vegen en ik druk mijn hand tegen mijn dij aan. Hij friemelt wat ik zijn broekzak en haalt dan een rinkelende bos sleutels boven.
"Kom op Raven, je kent me toch al langer als vandaag", zegt hij waarna hij de sleutel in het sleutelgat steekt en de deur openzwaait. Met grote ogen kijk ik hem aan.
"H-heb je die gestolen?", vraag ik ongelovig. Eerlijk gezegd zie ik hem dat nog wel doen. Hij kijkt me fake gekwetst aan met zijn hand op zijn hart.
"Waar zie je me voor aan? Een bandiet?  Je moest je schamen!
Mijn nonkel is hier baas, dus ik mocht de zaal gebruiken.", hij drukt op de lichtschakelaar rechts van hem en rij voor rij springen de tl-lampen aan. Een gigantische zaal komt in zicht en ik voel mezelf naar adem happen. Overal trampolines. Van schuine, lange rechte en zelfs ronde! In de zaal staat ook een blokkenput en een valmat. Ik sta met mijn mond vol tanden en het duurt een tijdje voor ik mijn stem weer terug vindt: "Wow, m-maar op het plakaatje stond dat er verbouwingen waren", stamel ik, maar dat argument zwaait hij met een nonchalant gebaar weg.
"Pfff, dat is gewoon een excuus voor, wanneer hij te lui is om te werken. Maar dat doet er niet toe, we hebben nog een heel paradijs om te ontdekken!", en bij deze woorden trekt hij me aan mijn hand mee naar een paar deuren, waar: kleedkamers, boven staat. Ik probeer niet op mijn bek te gaan terwijl hij me meesleurt.
Hij wilt me bijna de jongenskleedkamer in trekken, wanneer ik abrupt tot stilstand kom.
"Euhm, vergeet je niet iets?", ik pulk zenuwachtig aan een stofje op mijn trui en kijk hem niet aan. Hij trekt zijn wenkbrauwen vragend op. Nu rol ik wel met mijn ogen. Hij is toch niet dement of zo?
"Nou sinds de laatste keer dat ik cheqte, ben ik nog steeds een meisje", zeg ik sarcastisch terwijl ik naar het tekentje van een jongen dat boven de kleedkamer hangt wijs. Hij volgt mijn blik, maar grijnst dan.
"Oh durft klein vogeltje zich niet bij mij omkleden?", zegt hij spottend. Mijn mond verstrakt en ik kijk hem met samen geknepen ogen aan. "Ik ga me echt niet bij jou omkleden als ik me evengoed in de meisjeskleedkamer kan omkleden. Vergeet het maar", vastberaden sla ik mijn armen over elkaar en blijf hem strak aan kijken.
Na een paar seconde laat Wyatt een zucht horen en mompelt dan:"fine."
Ik glimlach en draai me voldaan om naar de meisjeskleedkamer. Girlpower!
Wanneer ik binnen ben begin ik met omkleden en juist wanneer ik mijn sportbroek en sport bh heb aangedaan komt Wyatt nonchalant de kleedkamer binnen wandelen.
"Ben je kla.."
"Wyatt!!", gil ik hysterisch. Ziet hij dan niet dat ik me aan het omkleden ben?! Hij heeft een losse basketbal short aan met daarboven helemaal niets. Ja hij heeft een ontbloot bovenlijf en ik moet moeite doen om niet naar zijn sixpack te staren.
Rap draai ik me met mijn rug naar hem toe. Ook al heb ik een sport bh aan. Ik ben nog steeds half naakt. Ik weet gewoon dat hij nu aan het grijnzen is. Ik wil juist vlug mijn tanktop over mijn hoofd trekken wanneer ik twee warme, nee hete handen mij bij mijn middel voel optillen.

Wat is jouw lievelings serie?