Lessons from the Badboy

9. Ik? Niet leuk?

Ik kreun luid van vermoeidheid, wanneer mijn wekker luid afgaat. Ik smijt de wekker hard tegen de muur, maar nog stopt het domme ding niet met lawaai maken. Mijn kamer deur vliegt met een klap open en opeens staat Kai aan mijn bed. "Opstaan sunshine! Het is vrijdag!", schreeuwt hij blij. Uhg! Ik snap niet wat mensen zo leuk aan vrijdagen vinden. Je moet nog steeds een hele dag naar school! Oké, vrijdag avond is leuk, omdat je niets moet leren. Maar vrijdag in het algemeen niet!
Ik pak mijn kussen en smijt het tegen Kai zijn hoofd. Blijkbaar iets te hard, want hij valt op de grond. Ik hoor hem nog iets brommen, maar ik lig al weer bijna te slapen. Met een gil wordt ik over Kai zijn schouder gegooid.
"Kai! Laat me slapen! Ik heb mijn nachtrust nodig. Het stimuleert mijn brein.", ondertussen bonk ik op Kai's rug in de hoop dat hij me los zal laten.
"Lief zusje van me, om je brein te kunnen stimuleren, moet je wel eerst een brein hebben.", zegt hij zoetjes. Ik staak m'n middelvinger voor zijn gezicht naar hem op en hoor hem lachen. Ondertussen zijn we al in de keuken aangekomen en vanaf dat hij me neerzet wil ik weer naar boven lopen, maar Kai houdt me direct tegen.
"Tu tu tu, jij gaat nu flink ontbijten en dan je kleren aan doen. Zodat je nog met mij mee kan rijden.", hij lijkt wel op mijn vader nu. Alleen zou Kai nog een betere vader kunnen zijn dan mijn echte vader. Ik zweer het je. Volgens mij vergeten ze soms dat ze noch kinderen hebben. We hebben ondertussen al 2 weken het huis voor ons alleen, omdat ze op een zakenreis zijn. En zo gaat het elke keer. Ze komen thuis voor een dag en gaan dan weer weg. Toen Kai en ik klein waren zorgde er dan altijd een nanny voor ons of gingen we voor een tijdje bij vrienden, maar ondertussen zijn we wel al oud genoeg om zelf thuis te blijven. Ons huis is echt een gigantische villa. Veel te groot voor twee personen, maar mijn ouders hoopte dat dit huis zou goedmaken dat ze er nooit zijn. Oké, misschien hebben ze dat nooit gezegd, maar zo komt het alleszins over.
"Hallohow, aarde aan Raven.", ik schrik op door Kai die met zijn vinger voor mijn ogen knipt om mijn aandacht te krijgen. "Hm?", antwoord ik een beetje afwezig.
"Ik vroeg of je je eten nog ging opeten, want anders mag je te voet naar school. Ik kijk naar de boterham die voor me ligt en knik. Rap eet ik het op en loop naar boven om mijn kleren aan te doen.
Ik trek een zwarte high west skinny jeans aan met een dun bordeaux shirt erboven.
Snel trek ik mijn zwarte leren jasje aan. Kai wacht al in zijn auto en snel ren ik naar buiten. En ja je raad het al een zwarte Aston Martin staat klaar om te vertrekken. Het huis is niet het enige dat mijn ouders aan ons gegeven hebben. Natuurlijk mijn broer een sportauto en ik krijg er ook één wanneer ik mijn rijbewijs heb, maar ik heb toch liever een gewone auto waar ik niet erg in opval. Ook hebben we quads plus een parcours en een paar motors. Met de motors en de quads rij ik wel vaak maar ik ga er nooit mee naar school.
Ik stap rap in en Kai grijnst.
"Here we go.", zegt hij nog voor hij met een rot vaart de weg op rijdt. Ik krijg bijna een hartaanval en schreeuw naar hem dat hij moet vertragen. Pas na dat ik hem geslagen heb vertraagd hij een beetje, maar nog steeds vertrouw ik het niet.
Ik zie de schoolpoort in de verte en hysterisch schreeuw ik dat hij moet stoppen. Hij trapt op de rem en met piepende banden komen we met een schok tot stilstand.
"Waarom moest ik nou persé remmen?!", hij kijkt me geschrokken aan. Ik kijk hem aan alsof hij dom is.
"Je wou zomaar de school inrijden. Wat zouden de mensen wel niet denken moest ik plots bij jou uit de auto stappen", ik hoor hem zuchten en hij kijkt me doordringend aan. Oh jee, ik weet al wat er gaat komen. En ja daar is het hoor.
"Raven, wordt het niet tijd dat de mensen op school weten dat jij mijn zusje bent. Ik wil niet meer doen alsof ik je niet ken. Ik wil je niet meer achterhouden voor mijn vrienden.", ik zucht: "Kai, we gaan het hier niet weer over hebben. Je weet dat ik niks met je vrienden te maken wil hebben en ik wil ook geen plakkers bij me die komen zeuren voor geld. Want door jou zou dan iedereen weten dat ik rijk ben." Ik blijf hem aan kijken tot hij zijn blik afwendt. "Maar.."
"Nee Kai, niets te maaren. Dit is mijn keus! Punt uit", voor hij nog iets kan terug zeggen stap ik uit de auto om het kleine stukje naar school verder te wandelen. Ik zie Kai nog geïrriteerd naar mij kijken voor hij verder rijdt. Waarom is het voor hem zo moeilijk om mij geheim te houden? Het is niet dat moesten de mensen weten dat ik zijn zus ben hij veel met mij zou praten op school. Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik me rot schrik wanneer een zwarte auto me bijna omver rijdt. Hij kan nog maar net op tijd stoppen en geschrokken kijk ik naar de bestuurder. Een zucht verlaat mijn mond wanneer ik Wyatt achter het stuur zie zitten. Kan deze dag nog slechter worden? Wyatt stapt grijnzend uit. En automatisch rol ik met mijn ogen.
"Zozo, ik had net bijna een vogeltje overreden. Nogal een geluk dat er niets is gebeurt anders moest ik met je naar de dierenarts.", hij blijkt zichzelf nogal grappig te vinden, want hij grinnikt kort. Ik negeer hem en loop door. Ondertussen zijn we al op het schoolplein. Hij loopt me gewoon achterna. Hier heb ik dus echt geen behoefte aan.
"Wat is dat met jou zeg. Met het verkeerde been uit bed gestapt? Of moet ik zeggen met de verkeerde persoon? Want ik kan me natuurlijk wel inbeelden dat je veel liever naast mij wou wakker wor..", ik kap hem af. Hij is soms zo irritant.
"Wyatt," zucht ik," ik heb nu echt geen behoefte aan jouw gezelschap. Dus ga bij iemand anders de irritante aap spelen. Soms vraag ik me af of je wel een leuke kant hebt.", snauw ik naar hem. Hij kijkt nep geschokt en legt een hand op zijn hart. Toch is er iets van de waarheid in zijn ogen te lezen. Zou ik hem beledigt hebben? Ik voel een klein steekje van schuldgevoel, maar dat is direct weer verdwenen wanneer ik zijn irritante grijns weer zie.
"Ik? Niet leuk? Ik kan heel leuk zijn! En dat zal ik je bewijzen ook. Wacht maar af.", zegt hij zelfverzekerd en een tikkeltje dramatisch, voor hij wegloop. Ik zucht opgelucht. Oké, daar zijn we dan ook weer van af. Voorlopig dan.