Lessons from the Badboy

21. Therapie

Nadat ik mijn gezicht verfrist had met een washandje laat ik me zakken in de leren zetel. Zenuwachtig frunnik ik aan de zoom van mijn shirt. Sandra is nog vlug tegen Wyatt en Henry gaan zeggen dat we gaan praten. Ik had tegengestribbeld en gevraagd of ze niet liever wou eten maar dat had ze achteloos afgewimpeld en gezegd dat dit belangrijker was. Ik schrik zenuwachtig op van de deur die open en dicht gaat. Ik voel mijn hard in mijn keel bonken en plots ben ik niet meer zo zeker van dit alles. Moet ik dit wel vertellen, tot slot ken ik deze vrouw amper. Ik bijt zenuwachtig op mijn lip en kijk naar mijn handen die aan het trillen zijn. Ik voel een zachte hand op mijn schouder en wanneer ik op kijk ontmoeten de vriendelijke groene ogen van Sandra de mijne.
"Hey Raven, rustig oké. Je hoeft het niet te vertellen als je het niet wilt he. Ik ga je tot niks dwingen. Neem je tijd.", ik glimlach bescheiden en knik. Misschien zou dit me wel helpen. Praten is altijd goed toch?
"De reden dat ik daarjuist zo overstuur was ,heeft te maken met mijn moeder.", flap ik er in één adem uit. Ik kijk kort op en Sandra kijkt me bemoedigend aan.
"Mijn ouders waren er al niet vaak vanaf ik en K...", ik aarzel. Moet ik wel over Kai vertellen? Dit is de moeder van Wyatt wat als ze het vertelt tegen Wyatt?
"Hey, je kan me alles vertellen. Zelfs als het te maken heeft met mijn eigen zoon. Ik heb tenslotte zwijgplicht. Niemand zal hier over horen."
Ik bijt twijfelend op mijn lip, maar ik vertrouw deze vrouw. Ze ziet er namelijk niet iemand uit die achter je rug om alles gaat rondbazuinen. Ik slaak een zucht en pulk zenuwachtig aan mijn nagels.
"Kent u Kai Woods?", vraag ik haar. Ze kijkt me een beetje bestraffend aan en direct voel ik de angst om mijn hart klemmen. Heb ik iets fout gedaan?
"Ten eerste spreek me aan met je anders voel ik me oud", lacht ze en direct slaak ik een opgeluchte zucht. Ze was niet kwaad.
"En ten tweede, natuurlijk ken ik hem. Het is de beste vriend van Wyatt. Hij is hier vaak. Toch wel een vriendelijke jongen die Kai. Hij doet me een beetje denken aan jou.", ze glimlacht naar me en weer hebben mijn tanden mijn lip te pakken.
"Wel Euhm dat is omdat Kai mijn broer is.", met ingehouden adem kijk ik haar aan. Verbaasd kijkt ze me aan: "Wel dit is een verrassing. En weet Wyatt hier van?", oh jee. Hoe ga ik dit allemaal uitleggen.
"N-nee", ik durf haar niet aan te kijken. Ik kijk wanneer ik een zachte hand op de mijne voel. Sandra staart me aan met die groene ogen van haar en glimlacht.
"We kunnen hier wel later over praten ga anders verder met het verhaal over je ouders."
Ik knik en haal diep adem. Ik vertel het hele verhaal over onze ouders over dat mijn moeder Kai adoreert en mij haar niks lijkt te kunnen schelen, over mijn vader, die de vriendelijkste man is die ik ken.
En ten slotte vertel ik het verhaal van de jurk. Al die tijd hoort Sandra het hele verhaal aan en knikt af en toe. Ook de meelevende blik is niet te missen in haar ogen.
"Wauw Raven, je hebt duidelijk problemen met je thuissituatie en ik zal je daarmee helpen. En over wat je moeder zei. Het is niet goed van mij me te bemoeien, maar je moet niet luisteren naar wat ze zei. Je lichaam en jij zelf bent perfect hoe je bent. Misschien zouden jij en je moeder samen eens op relatie therapie kunnen komen?", vanaf deze laatste woorden haar mond verlaten schud ik hevig mijn hoofd. In een kamer zitten met mijn moeder en over onze gevoelens praten is wel het laatste wat ik wil.
"Nee, ik denk niet dat dat een goed idee is. Mijn moeder kan nog al heftig reageren op mensen die zich zogezegd proberen te moeien. Natuurlijk weet ik dat u.. ik bedoel jij ons probeert te helpen en dat apprecieer ik ook en natuurlijk moeit u zich nergens mee, maar dat begrijpt mijn moeder niet", ik hoop dat het duidelijk is wat ik net vertelde. Want ik zou het echt niet overleven om met mijn moeder te praten. En het is niet de eerste keer deze avond dat ik het gevoel krijg dat Sandra meer op een moeder voor me lijkt dan mijn eigen moeder in heel mijn leven deed. Sandra knikt begrijpend.
"Oké, dat kan ik begrijpen. Maar je kan ook altijd proberen er gewoon thuis over te praten. En volgens mij heeft je moeder een goede reden om zo te doen tegen jou. Ze wil je waarschijnlijk gewoon beschermen tegen iets. En je weet dat je kan binnenspringen bij mij elk moment als je ergens over wil praten hé.", ze geeft me een kneepjes in mijn hand en een bemoedigende glimlach. Ik aarzel even. Er is alleen één probleem.
"Euhm ik zal aan mijn papa vragen of hij je wilt beta...", ik kan mijn zin niet eens afmaken want Sandra onderbreekt me al.
"Doe niet zo gek. Je bent een vriendin van Wyatt en bent een verwarde tiener. Je hoeft niet te betalen.", nog steeds ben ik niet helemaal overtuigd. Het voelt gewoon niet goed om haar niet te betalen. Zij moet ook haar geld verdienen toch?
"Weet u het zeker?", vraag ik nog eens voor de zekerheid. Ze knikt: "Ja ik weet het zeker. Raven je hebt een hart van goud en Wyatt heeft veel geluk om jou als een vriendin te hebben.", haar woorden verwarmen mijn hart en ik voel mijn wangen rood worden. Ik sta op van de zetel nadat Sandra heeft voorgeteld om verder te eten. Ik heb het gevoel dat mijn hart verligt is. Alsof ik geen zware last meer hoef te dragen om mijn schouders en ik eindelijk verlost bent en het voelt goed. Dit was een uiteindelijk zeker een goed idee geweest. Ik heb nog geen stap buiten de deur gezet of ik word ruw bij mijn schouders gegrepen en tegen de muur geduwd. Ik laat een pijnlijke kreun horen wanneer mijn hooft tegen de muur bonkt. Ik schrik wanneer ik Wyatts groene ogen zie die maar een paar centimeter van de mijne verwijdert zijn. Hij kijkt woedend en ik voel mezelf in elkaar krimpen onder zijn blik.
"Wat had je met mijn moeder te bespreken dat je mij niet kunt vertellen? Dat ik niet mag weten?!", hij lijkt wel door het dolle heen van woede en ik probeer niet te denken aan de pijn in mijn rug. Oh jee, hoe ga ik mezelf hier uit redden.

Heyy, Hoe was je dag?? Groetjes Cher