Chapter 10
ဖုယွမ်ချွမ်း သတိပြန်ဝင်လာပြီဟု ရှီခိုင်ရှင်းက တွေးပြီးခေါ်လိုက်သည်။
"မာရှယ်...."
ဖုယွမ်ချွမ်းက သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။
ရှီခိုင်ရှင်း ထိုနီရဲနေသော မျက်လုံးများနှင့် ဆုံတွေ့ပြီး ရင်နင့်သွားသည်။
မဟုတ်ဘူး၊ သူက စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေတုန်းပဲ။
ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်တာလဲ...
ရှီခိုင်ရှင်းက ရှက်စရာကောင်းသည့်ပုံစံဖြင့် မြေပြင်ပေါ်တွင် တွားသွားနေသော ဖုယန်ဟုန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။
"ယွမ်..."
ဖုယွမ်ချွမ်းက လှည့်၍ စင်္ကြံထဲသို့ ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်သွားကာ စာကြည့်ခန်းအဝင်ဝတွင် ရပ်လိုက်သည်။
ကျွင်းချင်ယွီက ရုတ်တရက် အခန်းထဲတွင် မီးမှိန် သွားတာကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ မော့ကြည့်လိုက်ရာ ဖုယွမ်ချွမ်းက အောက်ကိုငုံ့ကြည့်နေသည်။
ဖုယွမ်ချွမ်း၏အခြေအနေက လုံးဝသန်မာနေ၏။
သူထိုအကြောင်းမတွေးခင်တွင် ကျွင်းချင်ယွီက သူ့လက်ကို အမြန်ထုတ်လိုက်ပြီး ''Eh''
ဖုယွမ်ချွမ်း တောင့်တင့်သွားပြီး ရေသူမလေးထံသို့ ချဉ်းကပ်ကာ ဖြည်းညှင်းစွာ ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့လက်ကို ဆန့်လိုက်သည်။
ရေသူငယ်လေး၏လက်က သူ့လက်ဖဝါးပေါ် ရောက်လာသည်။
တခဏအတွင်းမှာပင် မတည်ငြိမ်သော စိတ်များ ညင်သာစွာ ပြေလျော့သွားသည်။
ဝိညာဥ်စွမ်းအားဖြင့် ညှို့ယူထားသော ကြီးမားလှသည့် မီးပင်လယ်ကို ဝိညာဉ်စွမ်းအားဖြင့် ညင်သာစွာ နှိမ်နင်းခဲ့သည်။
ဖုယွမ်ချွမ်းက သူ့လက်ထဲတွင် ရေသူငယ်လေးကို ညင်သာစွာ ကိုင်ပြီး သူ့ပါးပြင်မှ သွေးများကို လက်မနှင့် သုတ်လိုက်သည်။
တင်းကြပ်နေသည့် နှလုံးသားက အိမ်တစ်လုံးကို ရှာတွေ့သွားသကဲ့သို့ပင်။
သူပြန်လည်ရရှိလာသည့် ရတနာလေးကို ကိုင်ထားရင်း အလွန်စိတ်သက်သာရာ ရသွားခဲ့သည်။
