Chapter 47
ကျွင်းချင်ယွီ သူ၏လက်ကောက်ဝတ်အား ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး မြန်ဆန်သောဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုချလိုက်ကာ တိုက်ရိုက်ပြေးသွားလိုက်သည်။
အကူအညီမဲ့စွာဖြင့် ဝမ်ချန်းယောင်က အံကြိတ်ထားလိုက်သည်။
ဝမ်ချန်းယောင်က ကျွင်းချင်ယွီ၏ပြိုင်ဘက်လုံးဝမဟုတ်ချေ။ သူ အခိုးအငွေ့များအောက်နစ်မွန်းနေလေပြီ။
ဝမ်ချန်းယောင်မှာ ခုခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့၍ စားပွဲအားမလိုက်သည်။
ကျွင်းချင်ယွီစိတ်ပျက်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်။
" မင်းအဲ့ဒါကိုဖျက်စီးခဲ့ရင် ပြန်လျော်ရမှာနော်…"
ဝမ်ချန်းယောင်က သူ့အားလျစ်လျူရှူကာ ပြေးနေရင်း စားပွဲအားကိုင်မြှောက်ကာ အနောက်ဘက်ကတံခါးဆီသို့ တည့်တည်ပြေးသွားလေသည်။
ကျွင်းချင်ယွီ နောက်ဘက်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကာ ဖုယွမ်ချွမ်း ပြန်မလာသေးသည်ကိုအတည်ပြုလိုက်ပြီးမှ စားပွဲပေါ်ခြေလှမ်းသွားကာ အရှိန်ယူလိုက်ပြီး ဝမ်ချန်းယောင်ထံ ပြေးသွားလိုက်သည်။
သူက သူ၏ပခုံးအားဖိထားကာ အနောက်မှနေ ထိုလူအား ရုတ်တရက်ဆွဲလိုက်သည်။
ရှုပ်ပွနေသောအခန်းငယ်လေးထဲတွင် ဝမ်ချန်းယောင်တစ်ယောက်ဆက်တိုက်အော်ဟစ်နေသည်။
"ဘာလဲ…"
"အ…"
မကြာခဏ မသဲကွဲသောကွဲကြေသံများရှိနေခဲ့၏။
ထိုအချိန် အချိုပွဲဆိုင်၏တံခါးကရုတ်တရက်ပွင့်လာပြီး သေးသွယ်သောလူတစ်ယောက်တံခါးဝ၌ပေါ်လာသည်
" အစ်ကိုဝမ် ကျွန်တော်…"
သူ အိမ်အတွင်းမှ မြင်ကွင်းအားမြင်လိုက်သောအခါ ထိုလူက ဆွံ့အသွားပြီး
" သူ့ကိုလွှတ်လိုက်…"
ဝမ်ချန်းယောင်က မြေပြင်ပေါ်၌လဲလျောင်းနေပြီး ထိုလူဝင်လာသည်ကိုမြင်သောအခါ ရုတ်တရက် အလွန်အမင်းဝမ်းသာသွားသည်။ သူ သူ၏ပါးစပ်မှသွေးများကိုလျင်လျင်မြန်မြန်သုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ပြောလာသည်။
