Chapter 23
ထိုအခိုက်အတန့်တွင် သူတစ်ပတ်ရိုက်ခံရသည်ဟု ဖုယွမ်ချွမ်းခံစားလိုက်ရသည်။
ရေသူလေး ကမာခွံထဲဝင်အိပ်သွားသည်ကို သေချာစောင့်ကြည့်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အဘယ့်ကြောင့် အိတ်ထဲပါလာရသနည်း...
ဖုယွမ်ချွမ်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ ရှောင်ယွီ(ငါးကလေး) သူ့စကားနားထောင်ခဲ့သည်မှာ အံ့သြစရာမဟုတ်တော့ချေ။
သူ့မှာ အစကတည်းကအကြံရှိပြီးသားပေါ့လေ...
"ငါးကလေး..."
ကျွင်းချင်ယွီက မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ အိတ်ထဲပုန်းနေလေသည်။
ဘာဖြစ်လဲ...ကားကဖြင့်လမ်းတစ်ဝက်တောင်ကျော်လာပြီလေ...ပြန်လှည့်ခိုင်းလို့မှမရတာ...
ယခုမူ လစ်ဘိုင်လမ်းသို့ပင်ရောက်လာပြီဖြစ်ရာ သူ့ကိုပြန်ပို့မှာ စိုးရိမ်ရန်မလိုတော့ချေ။
"အထဲမှာ အသက်ရှူမကြပ်ဖူးလား..."
ကျွင်းချင်ယွီက တစ်ဖက်လှည့်လိုက်သည်။
မဖြစ်ပါဘူး...ဝတ်စုံကအရည်အသွေးအရမ်းကောင်းတယ်...လေကောင်းလေသန့်ရပြီး အရမ်းကိုသက်တောင့်သက်သာရှိတာ...
"ထွက်ခဲ့လေ..."
"အာ~"
မင်း ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်ဆက်လုပ်ပါ...ငါဒီမှာရိုးရိုးသားသားနဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပြီး လုံးဝမနှောင့်ယှက်ဘူးလို့ ကတိပေးတယ်...
"မင်းမထွက်လာရင် ကိုယ်မင်းကိုပြန်ပို့မှာနော်..."
"အာ..." ကျွင်းချင်ယွီက ချက်ချင်းထထိုင်ကာ အိတ်ကြားထဲမှ ခေါင်းလေးပြူလာသည်။
မင်းငါ့ကိုတကယ်ကြီး ပြန်မပို့ပါဘူးနော်...ဟုတ်တယ်မလား...
ဖုယွမ်ချွမ်းက ရေသူလေးကိုအိမ်ပြန်ပို့ချင်ခဲ့သည်။ ဤနေရာမှာ အလွန်အန္တရာယ်များ၏။ ပြင်ပခြိမ်းခြောက်မှုများမရှိလျှင်ပင် စိတ်စွမ်းအားတိုက်ခိုက်မှုမျိုးကြုံရပါက သူစိတ်လွတ်သွားနိုင်သည်။
သို့သော် ရေသူလေး၏ ရွှေအိုရောင်ဖျော့ဖျော့မျက်ဝန်းများကို မြင်ရချိန်၌ သူ....
