Chapter 17
ကျွင်းချင်ယွီ ဆံပင်ထွေးကြီးကြောင့် စိတ်တိုနေချိန် ဖုယွမ်ချွမ်းပြန်ရောက် လာသည်။
ကျွင်းချင်ယွီကိုကြည့်ကာ ဖုယွမ်ချွမ်း တစ်ခုခုလွဲနေမှန်း သိလိုက်သည့်အချိန်မှာပင် ဆံပင်များကိုမြှောက်ပြကာ “အာ…” ဟု အော်ပြောလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ…" ဖုယွမ်ချွမ်း အမြန်ရေသူလေးကို ချီလိုက်ကာ ရှုပ်ထွေးနေသောဆံပင်များကို ကြည့်လိုက်သည်။
တော်တော်ရှုပ်ထွေးနေလေပြီ။ ရေသူလေးလက်ချက်ပင် ဖြစ်ရမည်။
"ရပါတယ်…ကိုယ် စိတ်မဆိုးပါဘူး…" ဖုယွမ်ချွမ်း နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။ : "ကိုယ် ကူလုပ်ပေးမယ်နော်"
"အို့"
ရေကန်မှာ ရေသူလေး၏ ရေသူအိမ်အဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားသကဲ့သို့ပင်
အလယ်ပိုင်းတွင် ရေကူးရန် အပန်းဖြေရန် သုံးကြသည့်အပြင် နှစ်ဖက်စလုံး၌ ရေသူအသုံးအဆောင်များဖြင့် ပြည့်နေသော စင်များလည်း ရှိလေသည်။
ဖုယွမ်ချွမ်း ဘီးအသေးလေးတစ်ခုကိုယူကာ ထိုင်လိုက်၏။
ရေသူလေးကို သူ့ခြေထောက်ပေါ်တွင် တင်ကာ ဘီးကိုအသုံးပြု၍ဆံပင်ကို ဖြည်ရန်ကြိုးစားတော့သည်။
ကျွင်းချင်ယွီ ထိုအရာကိုလုပ်ရန် စိတ်မရှည်ချေ။ ထို့အပြင် သေချာမလုပ်လျှင်နာဦးမည် ဖြစ်၏။
သို့သော် ဖုယွမ်ချွမ်းမှာ အလွန်သတိထားကာ ဆံပင်ချည်များကို ဖြည်၍ အမှိုက်သရိုက်များကို တစ်ခုချင်းရှင်းထုတ်နေသည်။
ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြေလျော့လာသည်။
ပြတ်ထွက်သွားသော ဆံပင်ချည်များရှိသော်လည်း မပြောပလောက်ပေ။
ဖုယွမ်ချွမ်း “ရသွားပြီ…” ဟုပြောလိုက်၏။
"အို့"
"သွားရအောင် အရင်ဆုံး အပေါ်တက်ကြမယ် "
"အို့"
ဖုယွမ်ချွမ်း အသုံးလိုလျှင်သုံးရအောင် ဘီးလေးကိုပါ ယူလာလိုက်သည်။
ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဝင်ဝင်ချင်းပင် ကျွင်းချင်ယွီ ထူးဆန်းသော အနံ့တစ်ခုကို ရလိုက်သည်။
