Rrënoja prej Vjeshte

1• Mos Fol!

•Mbi pesë vite para prologut•

    Për të kuptuar se pse disa njerëz janë detyruar të bëhen të këqij në jetë, na jepen dy alternativa: ose do tregohemi empatikë dhe do vëmë veten në vendin e tyre, që t'i mirëkuptojmë, se pse kanë një rol të tillë, ose do detyrohemi të përshkojmë të njëjtën rrugë si ata. Do bëhemi dhe vetë të këqij.

    Anila krijoi më tepër distancë midis vetes dhe pasqyrës së madhe përballë saj, e vendosur në murin me pllaka ngjyrë gështenje të zbehtë në tualetin e shtëpisë, në të cilën ajo jetonte me qira në Tiranë, duke bërë disa hapa pas, derisa mundi të shikonte veshjen e plotë të zgjedhur për atë ditë, që të ishte më e qartë, se për cilin model flokësh të vendoste: ose krehjen anash në të majtë të ballukeve deri poshtë vetullave kafe në harkim natyral, ose lënien e tyre përgjatë ballit.

    Ngjyra rozë e pluhurt e pantallonave të shkurtra zbuste ëmbëlsisht rozën e ngrohtë të bluzës së shkurtër me mbishkrimin me të bardha të shprehjes "Your mind is not your slave, nor your boss. It is your colleague!" sipër kraharorit.

    Ajo vendosi t'i linte balluket të paanuara, kështu që i rregulloi në atë mënyrë flokët. I bashkoi të gjitha fijet e tjera të drejta ngjyrë bajame në të çelët pas shpine, i kapi tub me një lidhëse të bardhë flokësh dhe i buzëqeshi refleksionit njëzet e një vjeçar të vetes nga pozitiviteti, që ndieu prej fytyrës ngjyrë bezhë të trëndafiltë në formë zemre me tipare të ëmbla dhe shikimit të përzemërt të syve të shkruar kafe të ngrohtë kakaoje dhe kanelle të butë.

    - Anila! - kushërira e saj moshatare nga ana tjetër e derës së bardhë e shoqëroi thirrjen me zë të vogël me një të trokitur jo fort të lehtë në të.

    - Urdhëro! - thirri Anila, ndërsa i afrohej derës, për ta shkyçur.

    - A je mirë?

    - Mirë jam, - u habit nga shqetësimi, që pa në fytyrën në formë diamanti ngjyrë porcelani të butë, me tipare të theksura rigoroze dhe sy kafe të mbyllur të Brunildës. Ajo vetë kishte vendosur, që të vishte xhinse të zeza dhe këmishë të bardhë me mëngë deri mbi bërryla, për të dalë dhe flokët e gëshenjtë në çokollatë të zezë deri në mesin e shpinës t'i linte lëshuar.

    - M'u kall data, ngaqë po vonoheshe. Thashë se tentove vetëvrasje. - rrëfeu Brunilda akoma e panikosur prej atij dyshimi.

    - Uou! Çfarë thua? - Anila qeshi me habi dhe shpotitje nga ai absurditet, por u alarmua fill më pas, kur hamendësoi, që mbase Brunilda e kishte pasur një frikë të tillë, ngaqë ajo vetë do kishte qenë mbyllur ndonjëherë në tualet dhe ishte përpjekur të vriste veten.

    Brunilda zgjati dorën e tensionuar drejt çantës së bardhë në raftin ngjitur derës kryesore, hodhi vështrimin nga salloni në të majtë, shikoi divanin e rehatshëm të verdhë ngjitur murit bezhë të hapur, pikturat e vendosura pas tij, tavolinën e ulët prej xhami me vazon me lule në krye dy libra në të majtë të saj dhe perdet e bardha të mbyllura, edhe shfryu më tepër e ngërthyer nga paniku, që pas pak do e linte prapa atë zonë rehatie, për të dalë në botën e jashtme me gjithë ato rreziqe, të cilat mund të ishin duke e pritur te hyrja e pallatit, për ta hequr qafe njëherë e mirë.

    Ajo ditë e bukur maji mund të shijohej edhe brenda shtëpisë me ndonjë film, libër, apo lojë. Pse duhej të dilnin patjetër? Të detyroheshin, që të përfshinin në rutinën e tyre njerëz të huaj? Po sikur ata t'u bënin diçka të keqe dhe ajo "diçka" t'u linte ndjesi negative të parehatshme për të gjithë pjesën e mbetur të jetës?