Rrënoja prej Vjeshte

52• Aeroportet

    Trokëllitja e gishtërinjve të saj të hollë para fytyrës së tij ia riktheu Sidorelit të gjithë vëmendjen e përqendruar në fotografinë me përmasa të mëdha të varur në murin ngjyrë mogani, si të ishte një dritare e hapur dhe jashtë saj po binte dëborë në pyll, tek Anila.

    - Po shikoje sërish në atë mënyrën, - qeshi ajo adhurueshëm me gjendjen e tij si prej një të dalldisuri nga arti dhe mori filxhanin e kuq përpara saj mbi tavolinën e zezë, për të pirë çajin e porositur me kujdes, që të mos i derdhej çaji mbi xhinset e ngushta ngjyrë bojëqielli, apo fanellën e gjelbër pylli dhe rrezik edhe atletet e bardha, që kishte veshur gjithashtu, të pësonin të njëjtin fat.

    Anila e konsideronte diçka unike. I pëlqente veçantia e tillë, që kishin artistët. Ndërkohë, që shumë njerëz ndjekin rrjedhën e realitetit si të hipnotizuar skllavërisht prej tij, artistët shikonin më shumë, sesa lejonte syri; një dallëndyshe, që për dikë është thjesht duke fluturuar në ajër, për një shkrimtar bëhet frymëzim për shkrimin e një historie rreth vdekjes tragjike të një magjistari me flatra, të cilin njeriu i zemrës nuk mundi ta shpëtonte në kohë dhe prandaj zotohet të marrë hak për humbjen e tij, piktura e një mali frymëzon shkrimin e aventurave të dy armiqve në një luginë, të cilët më në fund kanë mbërritur në shtëpinë e shumëkërkuar dhe, teksa kundrojnë yjet gjatë pushimit në ballkon, dëgjojnë ujqërit duke ulëritur në kodrat tutje, shenjë paralajmëruese kjo, që rreziku nuk ka mbaruar akoma dhe ata të dy duhet të vazhdojnë bashkëpunimin; të tjera universe të krijuara, të tjera versione jetësh, iluzione, që mbërthejnë shpirtin e dikujt në pushtim estatizmi dhe pesha e atyre trillimeve artistike lehtëson rëndesën e asaj të realitetit.

    - Cilën mënyrë? - Sidoreli kontrolloi me të shpejtë gjithashtu xhinset gri, që kishte veshur, pulovrën blu të çelët dhe atletet e bardha, nëse mos i kishte bërë padashje me njolla gjëkundi nga pija energjike, që kishte porositur dhe e pa Anilën i qetë, që nuk i kishte ndodhur një incident i tillë.

    - I përhumbur nga frymëzimi, - Anila vendosi filxhanin mbi tavolinë. - Të erdhi ideja për ndonjë tjetër tatuazh?

    Ai tundi kokën në pohim. Po mendonte, të vizatonte një simbol për dikë, që kishte lindur në dimër, mund t'i kishte ndodhur një ngjarje e pazakontë në atë stinë, ose ajo thjesht ishte e preferuara e tij.

    - Më bëre ndonjë pyetje dhe s'e dëgjova?

    - Po, - sytë e butë të Anilës shprehën mirëkuptim për neglizhencën e tij të paqëllimshme ndaj pranisë së saj. - Atë ditë, që u takuam në urban, më njohe se kush isha?

    Sidoreli risolli dy ditë në mendje.

    - Cilën herë?

    Pyetja e tij së bashku me shikimin e paqartë e konfuzuan edhe atë.

    - Në qershor. Vetëm atëherë jemi takuar. Pastaj në kompani po atë ditë. Nuk të kujtohet?

    Habia prej trallisjes së Sidorelit iu shtua më tepër asaj nga e njëjta pyetje, që lexoi në sytë e tij: "Nuk të kujtohet?"

    Ai ngriti pakëz kokën në shenjë kuptimi, se për cilën ditë e kishte fjalën ajo, bashkoi buzët në pranim të situatës dhe pyetja iu fshi edhe nga vështrimi.

    - Vetëm për fytyrë, - përdori zërin tipik të qëndrueshëm dhe sigurues, që kishte, ashtu si energjia, që përhapte me praninë e vet.