Rrënoja prej Vjeshte

66• Thikë dhe Udhëtim

    "Dikush ka hyrë në dhomën tënde!"

    Me të marrë atë paralajmërim pa zë në mendje, Anila hapi menjëherë sytë dhe ngjyra kafe e tyre ngriu si sipërfaqja e kristaltë e një sfere, kur njohu fytyrën e burrit, që iu afrua krevatit të saj.

    Shtangu prej lemerisë, kur i ati i largoi me forcë batanijet, që po e mbulonin dhe nuk e la, të ngrihej nga krevati. Ai u pozicionua sipër trupit të saj dhe i vendosi dorën në kohë mbi gojë, para se ajo të klithte për ndihmë.

    Mungesa e forcës ia shoi Anilës shpresën, se do mund të shpëtonte dhe sytë iu mbyllën të pikëlluar, duke e pranuar përsëritjen e historisë.

    Kur u hapën sërish një sekondë më vonë, Anila nuk ndieu më peshë të rëndë trupi mbi të dhe menjëherë u gjysmëngrit e tmerruar nga krevati, mori thikën poshtë jastëkut në të djathtë, u shty me trupin duke iu dridhur, drejt kreut të tij dhe përdori si mburojë batanijen ngjyrë blu të zbehtë, që të mos i shikonte trupin ndokush, i cili mund t'i kishte hyrë në dhomë, megjithëse ajo ishte veshur me pizhama të zeza. Abazhuri i vogël i ndezur tregonte vetëm format e mobilieve dhe ngjyrën tejet të zbehtë të tyre. Në dhomën e saj me derën e kyçur nuk ndodhej njeri.

    Ëndrra e sapoparë e shoqëruar me ndjenjat e hidhura të shkaktuara i nxehu sytë në përlotje, pjesa e përparme e kokës filloi t'i dhimbte dhe ajo shtrëngoi fort gjunjët e bashkuara pranë kraharorit, ndërsa qante. Mos kishte qenë shenjë, se rrezikohej edhe nga Xhelili, dhe duhej të bënte kujdes?

    U shtri sërish nga dritarja me thikën e zezë në dorën e majtë, aspak gati për ta përdorur, po qe se do t'i duhej. Sidoreli do kishte ditur, si ta qetësonte, nëse ajo do e kishte pasur mundësinë, për t'i telefonuar, por për të mirën e tij, e kishte fshirë nga jeta e saj atë.

    Fytyra e panikosur në tmerrim e tatuistit te deti i ishte rrënjosur në mendje dhe bërë të mendonte se ai nuk e meritonte krijimin e kujtimeve negative në jetën e tij për faj të saj.

    Të vërtetën për Blerimin nuk ia thoshte dot, të shërohej plotësisht, e dinte, që nuk do mundej kurrë dhe kushedi sa rëndë do ishte në të ardhmen; ai do kishte vazhduar t'i qëndronte pranë, ngaqë e donte dhe prej asaj dashurie do kishte vuajtur më tepër. Nuk mund t'i kishte bërë padrejtësi, si Blerimi asaj. Sidoreli meritonte dikë ndryshe nga ajo, që nuk kishte një të shkuar të tillë mbi supe dhe që ishte më e fortë. Anila vetëm sa dukej e tillë.

    Kërciti shtrëngueshëm dhëmbët prej ngashërimave dhe dihatjeve të heshtura, që të mos zgjonte prindërit dhe të motrën nga e qara prej dëshpërimit, i cili e kishte marrë peng dhe po ia përplaste shpirtin nëpër muret e mbushura me kornizat e kujtimeve të hidhura prej gabimeve të bëra me vetëdije, mundësive të humbura qëllimisht dhe të tashmes së përgjakur nga zemra e plagosur gjer në gjendje kome të saj.

    Blerimi e kishte ndarë nga Sidoreli. Edhe i vdekur po ia nxinte shpirtin e thyer Anilës.

••••
    Sidoreli pa orën 02:34 në telefon dhe e rivendosi atë mbi komodinën ngjitur në të majtë. Ajo do ishte duke fjetur e qetë në ato momente, e lirë nga të mbimenduarit dhe pa asnjë peng në të shkuarën midis tyre.

    - Anila, çfarë ndodhi? - u ul në nivelin e saj.

    - Po më vrasin mendimet, - kërkoi ndihmë me sytë e shndritshëm nga lotët ajo dhe Sidoreli vetëm mundi t'i vendoste duart anash bërrylave të saj, i pafuqishëm për t'ia fshirë ato mendime. - Jam shumë e ligë. - Anila nguli gishtërinjtë e bërë grusht mbi kokë dhe ushtroi forcë urrejtëse mbi flokë, për t'i shkulur ato.