Rrënoja prej Vjeshte

29• Kurrë Mjaft

    Leonora hapi sytë ngadalë me fytyrën e përgjumur drejt dritares nga lindja e diellit, i cili nuk ishte ngritur akoma mbi horizont, prandaj ajo vendosi të flinte sërish dhe të zgjohej më vonë nga rrezet e tij.

    Siç kishte bërë planin, nuk i ndodhi, por asaj nuk iu duk aspak e nevojshme, të ankohej, që ishte zgjuar nga dora e Blerimit nëpër fytyrën e saj.

    - Si shtiret sikur po fle! - vërejti shpotitës ai.

    Leonora mbylli sytë, që të shijonte më tepër ndjesinë e paqes nga jeta, që po bënte me të dhe rrezet e diellit të ngritur tashmë, të cilat po u dhuronin një tis të florinjtë të butë faqeve të saj.

    - Mirëmëngjes! - e përshëndeti Blerimin me tonin e butë të zërit zakonisht në kohë agimi.

    - Mirëmëngjes, princeshë e ëmbël vjeshte, - ai e puthi në ballë dhe Leonora shikoi më pas tutje dritares.

    I ishte krijuar ndjesia, se ishte duke jetuar si duhej, qëkur ishte takuar me Blerimin një muaj pas divorcit të saj, kishin qenë bashkë që atëherë, kishin marrë jetët e tyre nën kontroll dhe tani po jetonin, siç dëshironin vetë, siç ndienin se do ishin vërtet të lumtur dhe një nga mënyrat, ishte të ecnin nëpër rrugën e jetës së bashku.

    Ajo këtë gjë kishte dashur gjithmonë, që, çfarëdo, që dëshironte, të mundej ta realizonte në moment dhe jo të vonohej nga rrethanat. Për çfarë ishte e sigurt, donte ta arrinte menjëherë edhe pa pasur ndonjë eksepriencë me vuajtje më parë, për t'ia ditur vlerën përmbushjes së qëllimit, ose që t'i ndodhte, siç kishte lexuar për jetët e personazheve të ndryshme nëpër shumë libra dhe parë filma, apo dëgjuar histori të ndodhura në jetën reale; të kalonte kohë, para se të bashkohej me dikë, që donte, apo plotësoheshin ëndrrat e saj. Mund të ishte mirënjohëse fare mirë, duke përdorur një metodë tjetër, pa fare trishtim dhe tani e kishte mundësinë, për të vepruar pikërisht në atë mënyrë.

    - Sa është ora? - pyeti ajo.

    - Sapo kaloi tetë. Mëngjesi është gati, - tregoi Blerimi. - Kam përgatitur tost dhe patate të pjekura.

    - Faleminderit! - Leonora e vështroi mirënjohëse. - Nuk e di, kur do vijë dita, që ta pëlqej zgjimin herët në mëngjes. Drekën e kam unë, për ta gatuar. - u ngrit nga krevati.

    - Zgjohu, kur të duash! S'është nevoja fare, ta detyrosh veten.

    - Po më llaston shumë, - buzëqeshi e ndierë përgjegjëse për ndryshim ajo.

    - Këtë gjë meritojnë princeshat, - Blerimi e mori në përqafim dhe e puthi në qafë. - Çfarë ke dëshirë, të bëjmë sot?

    - Nuk po më vjen gjë ndërmend tani për tani, - të dy iu drejtuan kuzhinës. - Shohim ndonjë film këtë paradite në shtëpi dhe nga pasditja dalim, sugjeroj unë. - Leonora mbushi një gotë me ujë dhe hodhi dy pika limoni në të.

    - Në rregull, - pranoi menjëherë Blerimi dhe qetësia në fytyrë iu zëvendësua nga shqetësimi, kur pa se si ajo hapi sytë më tepër në gjendje paniku. - Çfarë? - e pyeti, pasi Leonora vendosi gotën mbi banak afër frigoriferit majtas tij.

    - Desha të të pyes diçka, por nuk dua të të prish humorin.

    - Jo, ç'thua? - u habit nga druajtja e saj. - Mund të pyesësh, për çfarë të duash.