Rrënoja prej Vjeshte

47• Përgjithmonë Sekret

    - Mos po të shqetëson ky personi? - ai u ul në mbështetësen e krahut të divanit nga ana e djathtë e saj dhe Anila ia doli ta ndalonte veten në kohë, para se ta vështronte. - Mund ta bëj diçka për ty, nëse dëshiron.

    - Princi i kalit i gatshëm për shpëtim heroik, - vërejti me tallje e pyetura dhe Sidoreli nuk e mbajti dot të qeshurën prej atij komenti. - S'është nevoja. Jam në një takim. - ajo sqaroi vrazhdë, pa e shikuar.

    - Anila!

    Mënyra se si ai ia tha emrin me mosbesim nga çfarë sapo kishte zbuluar dhe sikur çdo shkronjë të ishte pjesë e një teli, që u përkul lehtë në formën, që deshi zëri i tij, e gjeti Anilën të papërgatitur nga të dridhurat, të cilat i mbërthyen vertebrat e shtyllës kurrizore dhe ajo uli vështrimin e kapluar papritmas nga ndikimi intensiv i tij aq pranë saj.

    - Mos më thuaj, që kisha të drejtë në lidhje me të dashurin tënd! - shtoi Sidoreli. - Cili nga dyshimet e mia doli i vërtetë? I pari apo i dyti? Apo ishte i treti gjatë gjithë kësaj kohe? Ti...

    - A ka mundësi, të largohesh? - mori veten mjaftueshëm ajo, sa për t'i kthyer ashpër me shpejtësi përgjigje, edhe pse pa anuar kokën, që ta vështronte në sy. - Nuk të kërkoi njeri diskutim për jetën time private.

    - Kuptohet se pse. E paske gjetur personin për një temë të tillë! Në fakt, prisja, të kishe standarte më të larta...

    Anila shqeu sytë e shastisur nga thumbimi i tij përqeshës dhe forcoi dhëmbët, që të mos kthehej nga ai e t'i jepte ndonjë pëllëmbë fytyrës. Nuk donte të binte më tepër pre e provokimit të tij.

    - Të paktën një nivel më poshtë se unë, - vërejti Sidoreli me zë të zhgënjyer. - Meqë në të njëjtin nivel, e di dhe vetë ti, se nuk gjen dot dhe më lart nuk diskutohet, që jo. - specifikoi me të qeshur krenarie nga një fakt i tillë dhe në humor nga situata, që kishte shkaktuar.

    "Kaq ishte! - durimi i saj arriti fundin. - Nuk mban më ujë pilafi me këtë person!"

    - Unë jam në anën tënde, Anila. Nëse ai vjen dhe më kërkon t'i bëj një tatuazh, menjëherë do të të lajmëroj. Dhe ta dish, që jam njeri shumë besnik.

    - Sidorel, zhduku! - Anila u xhindos më tepër, që zëri nuk i doli aq kërcënues, sa kishte dashur, por vetëm si tregues, që mezi po e mbante të qeshurën nga emocionet prej tij.

    Nuk e kuptonte se pse nuk kishte të njëjtën ndjesi moshonepsjeje ndaj flirtimit të Sidorelit, sikur kishte pasur ndaj të tjerëve, pse nuk mendonte se ai po luante, por që tatuisti kishte interes vërtet për të dhe prandaj po e zgjaste bisedën, që nuk hamendësonte se, nëse ai do e dinte të shkuarën e saj, kurrë nuk do ia hidhte sytë, por kishte bindjen, se Sidoreli nuk do e merrte vesh kurrë dhe ajo s'kishte pse ta sillte në sipërfaqe, edhe të shkatërronte momentet e tilla midis tyre.

    - Në rregull, - pranoi i dorëzuar ai në dukje. - Po qe se ndryshon mendim, vetëm kthe kokën nga tavolina ime! Do jem duke të parë.

    - Do jesh me shpatullat e thërrmuara në copash, po nuk m'u hoqe qafe brenda dy sekondave!

    - Për të mirën tënde, Anila, dy sekondat kalojnë shpejt, kështu që nuk ke pse pret shumë. - Sidoreli u largua pas atyre fjalëve ngacmuese për të në tavolinën, ku kishte qenë ulur dhe ajo mori frymë thellë më e rënduar me emocione të pashpjegueshme, se e lehtësuar.