Yıkım

IX

Herkese selam.
2K olmuşuz, hepinize çok teşekkür ederim...
Çok duygusal bir kekim şu anda. 🥹
Bunun şerefine size de duygusal bir bölümle geldiiim.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. <3
Keyifli Okumalar!

Sabah aylardır peşimi bırakmayan kabusla uyanmıştım ve saat oldukça erkendi. Dün akşam çok erken saatte kıyafetlerimle uyuduğum için rahatsız bir uyku çekmiştim. Her yerim ağrıyordu.

Yataktan kalkıp üzerime rahat bir şeyler geçirdim ve mutfağa geçtim. Henüz kimse uyanmamıştı ve ben en son dün öğlen yemek yemiştim. Anneannemle dayıma bir sürpriz yapmak güzel olacaktı.

Bir yandan rüyamı düşünüyordum. Aylardır rüyamda beni kurtaran kişiyi görüyordum. Yine enkaz altında kalıyordum, annem ölüyordu. Annem bir kere ölmüştü ama ben her gece rüyalarımda tekrar tekrar öldürüyordum annemi. Günlerce kalıyordum orda. Ağlıyordum, bağırıyordum, kimse duymuyordu. Sonra Cihan geliyordu. O gün yaptığı gibi önce beni sakinleştiriyor, sonra da kurtarıyordu.

Düşüncelerim arasında dolaptan kahvaltılıkları çıkardım ve güzel bir kahvaltı sofrası hazırladım. Arkamda bir hareketlilik hissettim. "Benim güzel yeğenim bize kahvaltı mı hazırlıyor?" dedi dayım.

Gülümseyerek ona döndüm. "Günaydın."

"Günaydın, yardım lazım mı canım?"

"Yumurta kırabilir misin?" Tereddütle kurduğum cümle onu güldürmüştü.

Dolaptan yumurtaları çıkarırken konuştu. "Sen dayını çok hafife alıyorsun."

"Göster o halde yeteneklerini." dedim ben de gülerek.

Büyük bir dikkatle tavayı çıkardı, ocağa koyup altını yaktı, içine yağı döktü ve dolaptan çıkardığı yumurtalardan birini eline aldı. Yumurtayı çatlatmak için tezgaha vurdu fakat sanırım biraz sert vurmuştu.

"Yumurtayı tezgaha yapıştırmayacaktın oysa ki." dedim gülerek.

"Ne yapayım kızım bu kaslarla ancak bu kadar yumuşak vurabiliyorum." dedi kol kaslarını göstererek.

"Kaslı olsan ne olur, bir yumurtayı kıramadıktan sonra..." dedim sahte üzüntüyle. "Çekil şurdan yağ yanacak, beceriksiz." diye devam ettim onu ittirirken.

Bana kınayıcı bakışlar atarken yumurtaları kırdım ve tuz attım.

"Günaydın." anneannem de mutfağa gelmişti.

Önceden koyduğum çayları doldururken "Günaydın, o uyandı mı?" diye sordum. Dedemle ilişkimiz hâlâ pek iyi değildi. Çoğu zaman dışarda oluyordu. Geldiğinde ise ben çoğu zaman odamda ders çalışıyor oluyordum. Ne o bana bir adım atmıştı ne ben. Dört ay sonra artık konuşmamız gerektiğinin farkındaydım.

"Uyandı yavrum, gelir şimdi." dedi anneannem. O da bu duruma üzülüyordu, anlıyordum.

Yumurtayı da ortaya koymamla sofra tamamlanmıştı. Bizim masaya oturmamızla dedem de gelmişti. "Günaydın." dedi otururken.

Kahvaltımız sessizce devam ederken dedemin çayı bitmişti. Tam anneannem uzanırken ondan önce davrandım ve dedemin bardağını alarak ayağa kalktım. Ocaktaki çaydanlıktan çayı doldurdum ve dedemin önüne bıraktım. "Afiyet olsun dede." dedim gülümseyerek ve yerime geçtim.