Etkilenecek olanlar lütfen bu bölümü atlasınlar.
Ben Naz Günay, bu gece sıradanlığından şikayet ettiğim hayatımın sıradan olan son günü olduğunu bilmeden gözlerimi yumdum.
Gözlerimi yatağımdaki sallantıyla araladım. Bir şeylerin devrilme sesi geliyordu. Yataktan kalkmaya çalıştım ama dengemi sağlamakta zorlanıyordum. Çığlık atarcasına anneme seslendim.
Tutunarak odadan çıktım. Annem de bana doğru gelmeye çalışıyordu. Tutunduğum duvarın elimin altından kaydığını hissettim. Annem karşımda bana sesleniyordu ama donmuş kalmış gibiydim. İlerleyemiyordum.
Annem kolumdan tutup koşmaya başladı. Evin kapısına geldik. Ama evden çıkamadan bir şeyler olmaya başladı. Dış kapıyı açıp ikimizi de demir kapının kasasının altına çekti. Yerin ayaklarımın altından çekildiğini hissettim. Gözlerimi kapadım ve annemin üzerime kapandığını hissettim.
Her şey o kadar hızlı gerçekleşiyordu ki ben daha ne olduğunu anlayamadan bir karanlıkta hissettim kendimi. Gözlerimi araladım. Etrafımız moloz yığınlarıyla çevriliydi. Ben yerde otururken annem yanıma düşmüştü. Demir kapı bize yaşam üçgeni oluşturmuştu.
Anneme seslendim, cevap vermedi.
"Anne uyan." yine cevap vermedi. Aklıma gelen şeyle kafamı iki yana salladım. Titremeye başladım.
Titreyen ellerimle annemin nabzına baktım. Şükürler olsun, atıyordu.
Anneme sarıldım, ağlıyordum. Yeni kavrıyordum olayları.
Deprem olmuştu, evimiz yıkılmıştı ve biz enkaz altındaydık.
Bizim evimiz depreme dayanıklıydı...
Elime gelen ıslaklıkla annemden ayrıldım. Ne olur düşündüğüm şey olmasın. Elimi burnuma götürüp kokladım.
Kan.
Hemen ellerimi annemin başına götürüp kontrol ettim. Başı kanıyordu.
Üzerimdeki pijamanın bir kısmını yırtıp başına bastırmaya başladım ama hiçbir şey göremiyordum. Bir yandan da annemi ayıltmaya çalışıyordum.
Karanlıkta parlayan gözlerinden uyandığını anladım.
"Anneciğim iyi misin?" diye sordum.
"Endişelenme güzel kızım, sen yanımdaysan ben hep iyiyim." dedi zorlukla konuşarak.
"Yardım çağırmalıyız anne." dedim ve bağırmaya başladım.
"Kimse yok mu? Yardım edin, kurtarın bizi."
Ses gelmedi...
6 Saat Sonra
Enkazların arasından güneş ışıkları vuruyordu. Ne zamandır buradayız bilmiyordum.
Neden kimse yardıma gelmiyordu?
Annemin alnına koydum elimi. Vücut ısısı iyice düşmüştü. Artık gücüm tükenmişti. ne yapacağımı bilemiyordum. Sesimi kimse duymuyordu. Annem zorlukla konuştu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yıkım
Novela JuvenilKlişelerden uzak gerçek aile, abi ve asker kurgusudur. :) Bu yıkım hepsinden büyüktü, yerle bir olan şehirlerin yanında ben de yıkılmıştım. O enkazdan çıkmıştım ama öğreneceklerimden sonra hiç çıkmamış olmayı dileyeceğimden bihaberdim. Depremde haya...
