The Sunset Goodbyes (COMPLETED)

Epilogue

When i woke up i felt different. Para akong sinaksak ng paulit-ulit dahil sa naging desisyon ko. Hindi ko inaakala na pati pala ako ay maapektuhan. I decide to give her a letter pero mas gusto kong sa mismong araw ng kaarawan niya ibibigay. Her 25th birthday.

Nahihirapan man akong bumangon pero ginawa ko pa rin iyon. I wrote a letter for her, to make her feel na hindi ko nakalimutan ang bagay na mas nakakapagpasaya sakanya. We are here in America, for my surgery dahil kailangan kong operahan dahil lumalala na ang sakit ko.

I saw the tattoo in my body. Her initials, parang bumalik lahat sa akin kung paano ko siya saktan dahil lang sa nangyari sa akin. I can missed her kiss, i missed her hug, her face, and also her smile. Kung paano ngumiti siya na ako lamang ang naging dahilan.

Kamusta na kaya siya? Sana maging maayos siya.

Before my surgery ay tinapos ko muna ang letter na gagawin ko at ibinigay ito kay Leon para siya na ang bahala na ibigay kay Solene. I can see the happiness and sadness in my family's eyes pero i give them a thumbs up para ipakita sakanila na okay lang ako.

Pagpasok ko sa ICU ay bumungad sa akin ang mga doctor at nurse. Nakaramdam ako ng kaba pero pinagpatuloy ko pa rin hanggang sa matapos ang surgery ko.

Nacoma ako ng ilang taon. Isang araw ay nagising ako  pero pagtingin ko sakanila ay lahat sila ay napatayo pero ni isa sakanila ay wala akong maalala. Napangiti sila ng mapait pero pinakilala pa rin nila ang sarili nila sa akin.

"Anak ko, Ako to Si Mommy Lauren at siya naman si Daddy mo." sabi ng babae sa aking harapan habang tinuro ang picture namin.

"Where is daddy? I want to meet him" sabi ko at ramdam ko ang saya sa aking boses

Ever since na nagising ako ay hindi ko nakita si daddy. "Troy anak, Wala na ang daddy mo na aksidente siya noon. Nagpapa surgery ka  noon at papunta na sana ng kompanya ang daddy mo pero bigla nalang itong nabangga." sabi ni Mommy at tumulo na ang kanyang mga luha

"Ilang taon po siyang nawala?" tanong ko sakanya pero hindi niya na naisagot ng may kumatok sa pinto.

"Hello Mrs. Laconia, I am Doctor Pineda and i am here to say na pwede niyo na pong maiuwi sa Pilipinas ang anak ninyo." the doctor said

"Talaga Doc? Marami pong salamat" my mother respond

Ilang taon lang ang lumipas at nandito kami sa Pilipinas. Ilang araw palang ay na confine ako sa hospital at ngayon na ako pwedeng makauwi.

Nang bumukas ang elevator ay dali dali kong inikot ang gulong ng akong wheelchair. Dahil gusto ko na ulit makauwi sa bahay namin.

Pero sa pagmamadali ko ay may nabangga ako kaya naman ay napatigil ako roon. Pagtingin ko ay isang babae, pamilyar siya sa akin. Para bang may alaala na pumapasok sa aking isipin pero malabo sila.

"Troy......."

When she called my name. That voice is familiar to me at hindi ko alam kung saan ko talaga siya nakilala. Dahil lahat ng imahe sa akin ay malabo. Nakita ko ang sakit sakanyang mga mata ng sinabi kong hindi ko siya kilala.

Narinig ko ang sinabi ni Mom. Narinig ko rin ang pangalan niya at dun na mismo bumilis ang tibok ng puso ko. Para bang matagal ko na kilala ang babaeng nasa harapan ko.

Solene is her name. Ang ganda ng pangalan niya parang siya. Hindi ko namalayan na nasambit ko na pala ang pangalan niya na kanina lang ay nasa isip ko na.

"Solene..."

When i called her name. Nakita ko ang unting-unti pagluha niya kaya mas lalo lang akong naawa sakanya. Bakit siys umiiyak? Bakit parang kilala ko na talaga siya dati pa?