The Sunset Goodbyes (COMPLETED)

Chapter 41

Ilang oras lang ang lumipas nang makatanggap ako ng text. Nasa may office lang ako at saktong patapos na ang shift ko.

From : 09*********

Hi Solene, This is Tita Lauren. Let's meet in our house, i will send you the address.

Nang mabasa ko iyon ay sunod kong nakita ang address nila. Kaya naman ay nagmadali nako at nagpaalam na kay Amira. Dali-dali akong nagpunta sa kotse ko at nagmaneho na papaalis.

Ilang minuto lang ang lumipas ng makarating ako sa subdivision nila.  Sa Forbes Park pa rin sila nakatira at tinanong muna kung kaninong bahay dahil para matawagan. I just wait for another minute at sumenyas na yung guard na papasukin nako.

Nagmaneho nako at hindi nako nagulat pa kung ganito ka kabigatin ang mga nakatira dito. Nang makita ko na ang gate nila ay huminto nako at inayos ko muna ang sarili ko.

Pagkababa ko ay nag doorbell  nako at pinagbuksan naman ako. Pagkapasok ko ay nakita ko si Tita nakaupo sa may mini cottage nila kaya naman ay pumunta ako doon.

Hapon na ngayon at kitang-kita ko sa balcony nila si Troy na nakatingin lang sa langit. Nawala ang atensyon ko ng magsalita si Tita.

"Solene, I am sorry for hiding you the truth. Hindi nako magpaligoy-ligoy pa, gusto ko malaman mo na ang lahat. My son is sick, Bata palang siya ay nagkaroon na siya ng brain tumor. Nang isulat niya ang story ng kanyang tito at sa gf niya ay dun na nagsimula, hindi ko inaasahan na sa isang malusog na bata ay may tinatago palang sakit." sabi ni Tita at nakita ko na naman ang mga luhang patulo na "Nung nalaman namin na lumalala na ang sakit niya nag desisyon siyang hiwalayan ka. Ayaw ka niyang masaktan dahil alam niya ang nakaraan mo, he wants the best for you. That's why he choose to leave you, lumalagas na ang mga buhok niya noon kaya nag desisyon siya na magpakalbo na" dagdag pa ni Tita

Parang nawalan ako ng boses simula nung marinig ang sinabi ni Tita. I didn't expect this, bakit kailangan niya pang itago lahat? bakit kailangan niya pang isipin ako bago ang sarili niya?

Tita's voice cracked nang may sinabi pa siya sa kasunod na ito na nakapagtigil sa akin. "His father died because of car accident. Papunta siya doon sa trabaho niya nung panahon na nasa America kami. Bigla nalang namin nabalitaan na na accident siya pero binawian...rin siya ng buhay." sabi niya at parang pabulong nalang ang huling sinabi niya

"I don't want to lose my child...not him please..."  she said and she kneel infront of me

"My child suffer a lot. A lot of bad things happened in our lifes pero ayaw ko pati siya mawala sa akin." sabi niya at mas lalo lang akong napaiyak dahil kitang-kita ko ang sakit ng isang ina takot mawalan ng isang anak

"Tita, I'm sorry for everything. I'm sorry dahil sakin ay nagka ganyan siya, Your son deserve someone better Tita. I know na makakaya 'yan ni Troy, he is a strong person that i know." i said and my voice cracked "Pinapatawad ko na kayo, i already saw the article. I saw his condition and i want to confirm it, i regret saying those hurtful words to him." dagdag ko pa

She wiped my tears and she stand up. The brave women that i ever know. She is standing infront of me, looking at her son.

"Bilang nalang ang oras niya. Bilang nalang ang oras niya at may chance na mawala siya sa amin. We thought na pagdinala namin siya sa ibang bansa ay mag heheal na siya pero hindi pala."  sabi niya at tumingin sa akin "Sabi ng doctor ay may chance na bumigay na ang kanyang katawan pero ayaw namin. Ayaw namin mawala siya sa amin, kaya inuwi ko siya  dito sa Pilipinas. Mahina na siya Solene, mahina na ang anak ko pero hindi pa rin siya bumibitaw. Alam kong may hinihintay siyang makita" dagdag pa niya

"Ikaw ang gusto niyang makita. He is waiting for you kung kailan ka niya makikita. Nagkaroon siya ng amnesia pero ang puso niya ay hindi makakalimot sayo."

Mas lalo lamang akong napaiyak dahil sa mga nalaman ko. He is waiting for me. Naghihintayan lang pala kaming dalawa kung sino ang unang magpapakita pero tila yata pinaglaruan kami ng tadhana.

Hinawakan ni Tita ang kamay ko at sinabing "Gusto ko makilala ka niya, gusto ko malaman niya na yung taong unang minahal niya ay nandito."

I just nodded at pumasok kami sa bahay nila. Namangha ako at nakita ko ang family picture nila nung bata pa sila, si Troy na nakalabas ang dila at si Kristy na naka peace sign lang habang ang mga magulang niya ay seryoso tumingin sa camera.

Umakyat kami sa hagdan nila at kumatok sa Tita sa isang kwarto. Narinig kong may sumagot "Come in" kaya naman ay binuksan ni Tita ang kwarto at nakita ko si Troy nakatingin sa direksyon namin.

Nakita ko ang gulat sa kanyang mga mata. Naka pang hospital pa rin ang suot niya at unting-unti kaming lumapit habang si Tita ay nakangiti at kitang-kita ko rin na paiyak siya kagaya ko.

"Anak, Do you still remember this girl?" she asked Troy but troy didn't respond

He just looked at me na para bang kinakabisado niya ako hanggang ulo at paa. I can see kung paano dumaan sa mga mata niya ang sakit. What did you see? Did you feel our connection again?

"S-solene?"

"Y-yes?" i said at pinipigilan ko na wag pumiyok

I can see the small smile in his lips. Para bang natuwa siya dahil tama ang sinabi niya. Tita hold my hand and she get a chair at pinaupo ako roon. Lumuhod siya sa harapan naming dalawa at ramdam ko ang tingin sakanya ng kanyang anak na puno ng pagtataka.

"Troy this is Solene your girlfriend. She is the girl that you love in your past even in your present." she said at kita ko ang pagtingin sa akin ni troy "She is already here, Your true queen is already here in your side Anak."

When tita said those words ay kita ko kung paano dahan-dahan na hinawakan ni Troy ang mga kamay ko. Hinawakan ko na ang kamay niya at tumingin sakanya kita ko ang mga luhang tutulo sakanya.

"I will go na, Mag-usap na kayo" paalam ni Tita

Nang makaalis na si Tita ay ramdam ko pa rin na nakatingin siya. Tumingin ako sa balcony at nakita ko na ang palubog na araw. Kaya naman ay hinawakan ko ang wheelchair niya at pinaharap sa may kalangitan. Hindi siya umangal at hinayaan lang ako.

"Look Love, That is the sunset. Saksi ang paglubog ng araw kung paano kita sinagot nang mga panahon na iyon." sabi ko at humarap sakanya kita ko na nakikinig lamang siya "Naalala ko pa nga hindi ka makapaniwala noon eh kase akala mo binibiro lang kita. Lagi mo akong binibilhan ng mga bagay na nagpapasaya sa akin." dagdag ko pa sakanya

He just staired at me and said "Hindi ko naalala pero may ibang mga pangyayari na nandun ka kaso ang labo"

I just smile at him and said "You don't need to remember everything. Nandito lang ako palagi para ipaalala sayo ang maganda nating nakaraan kahit alam kong magiging mapait ang ating kakahantungan"

He touched my face at nararamdaman kong hinahaplos niya ito. Kagaya lang ng lagi niyang ginagawa sa akin dati.

Napangiti ako ng mapait pero wala akong magagawa dahil ito na ang nakatadhana para sa aming dalawa.

Ang balikan ang nakaraan naming masaya at maging mapait sa magiging kinabukasan namin.