YİNE Mİ HÜSRAN? (Tamamlandı)

41. Bölüm

Tan ve ailesinin bize gelmelerinin üzerinden bir hafta geçmişti. Onlar gittikten sonra babam kesin ve net konuşmuş bir daha görüşülmeyecek demişti. Evde sıkı yönetim hâkim olmuştu. Telefonum elimden alındı. Sanki küçük çocuk muamelesi görüyordum. Babama saygımdan ötürü sustum. O gece babamla konuşma çabam da boşuna olmuştu. Rauf Bey her defasında beni kestirip atmış "Beni çiğnemek istiyorsan işte yol kızım güle güle git!" bile demiş ve onun sonrasında da benimle bir daha konuşmamıştı.

Birkaç gün gözüne görünmedim. Öfkesi diner diye bekledim. Ardından annem böyle olmaz deyip beni aile ortamımızın içine sokmaya başlamıştı. Belki yumuşar umuduyla babama çay kahve ikramında bulunuyordum. Benim elimden giden ne çayı ne de kahveyi kabul etmişti. Yüzüme bile bakmamıştı. Anneme baktığımda sabırlı ol diye işaret etmişti. Nereye kadar böyle devam edecekti.

Gamzelim bir hafta boyunca evimizin önünde kamp kurmuş, hiçbir yere ayrılmamıştı. Kısıtlı görüşmeler yapabilmiş her defasında beni sakinleştirip merak etme bitecek bu hasret. Ben sabrediyorum sen de sabret babanın inadını kıracağım demişti. Bu anlar yaşanırken Rafraf da elinden gelen tüm agresiflikleri gösteriyordu. Bir gece yaka paça Tan'ı evimizin önünden göndermeye çalışmıştı ama başarılı olamamıştı. İki gece polis çağırmışlardı. Babama çok yalvardım ne olur yapma diye. Ama beni dinlemedi. Onlar da Tan'ın peşi sıra karakola gitmiş şikayetçi olmadan geri gelmişlerdi. Bu olanların hiçbiri Tan'ı yıldırmadı. Karakolda ifade verip durumu izah ettikten sonra soluğu yine nöbet mevkiinde aldı. Dönüp dolaşıp aynı yere geldiğini bağırarak belirtiyor "Beni hiçbir şey durduramaz Rauf Bey!" diye sesini duyuruyordu. Babam da bahçeye çıkıp karşısına dikilip gitmesini söylüyordu. Sonrası kargaşa oluyordu yine. Ben ise ne yapacağımı şaşmıştım.

Bahçeye çıkmam bile yasaktı. Babam kesin karar koymuştu. Tan'ı görmek yasak, konuşmak yasak, dışarıya çıkmak yasak her şey yasaktı. Kapı açılırsa göz ucuyla Gamzelimin durduğu yere bakıyor içim acıyordu. Işıl'ın demesine bakılırsa günlerdir yemek bile yememişti. O yemeyince benim de boğazımdan lokma geçmez olmuştu.

Halam bana çok destek oldu. Bu süreçte yanımdan hiç ayrılmamıştı. Abisine kızıyordu ama babam onu da takmıyordu. Tan'a baktıkça yüreğim parçalanıyor demişti. Hava bile babamla ittifaka geçmiş gibi cayır cayır yakıp kavuruyordu her yeri. Ben evin içinde dayanamazken Tan o güneşin altında nasıl dayanacaktı? Daha ne kadar dayanabilecekti?

Her şey yasak olunca ben de odamda kalmaya karar verdim. Madem babam benimle konuşmuyor madem yüzüme bakmıyor o zaman ben de gözüne görünmeyeyim rahat etsin dedim. Yanıma kim geldiyse aşağı inmemiştim. Yemek saatlerinde Işıl'la haber gönderip sofraya gelsin diye beni çağırıyordu. Ben sofraya gitmeyince annemler ellerinde tepsiyle odama geliyorlardı. Kesinlikle yemedim hiçbir şey. Benim Gamzelim orada açken ben yemek mi görürdüm. Günler geçtikçe ben de kendimce trip atmaya başladım. Babamın umurunda olacağını hiç sanmasam da.

Herkes buradaydı bu gece. Amcamlar, yengemler, Halam ve eniştem. Evin kalabalık olmasını bile umursamıyordum artık. Aşağıya inip kimseyle sohbet etmek istemiyordum. Yine kabuğuma çekilmiştim.

Son bir haftadır yaşadığım şeyler yetmezmiş gibi sanki hiç sıkıntım yokmuş gibi bugün de belimden giren sancıyla kıvranmaya başlamıştım. Regl oluyordum. Bu defaki cidden çok farklıydı. Sancım en yüksek seviyedeydi. Resmen acı içinde kıvranıyordum. Sürünerek lavaboya gittim. Yatağıma döndüğümde komodinimde bu durumda kullandığım ağrı kesicimin olduğunu hatırladım ve yuttum. Ondan bir tane hemen almazsam daha kötüye gidecektim. Sınav zamanlarıma denk geldiğinde de böyle olurdum. Stresle karışınca hiç halim kalmıyordu. İlacımı aldıktan sonra başımı yastığa koyup iki büklüm yatmaya başladım.