10. Bölüm: İhmaller Ve İhtimaller.
Taylor Swift, Cardigan.
🪁
Sebepler içinde kaybolan bedenler, nedense hep kaybederler.
Kaybolmaktan değil, olmamaktan yoruldum artık.
Bazen kendi kendime soruyordum, daha doğrusu farkına varıyordum; Ben niye kimseyle arkadaş değildim?
Ben katlanılabilir bir insan değildim.
Kafayı yeme derecesinde kıskanırdım, kısıtlardım, benimle ilgilenilsin isterdim. Sadece benimle ilgilenilsin. Kimsenin benden başka konuştuğu biri, benden daha yakın olduğu biri olmasın isterdim. Sahipleniyordum ama fazla bir sahiplenmeydi, kafayı yeme derecesinde bir sahiplenme.
En başta herkes beni sevse, ben de onları sevsem de, en sonunda her zaman karşı taraf giderdi çünkü bıktırırdım. Zor bir insandım ben, kimse beni çekemezdi. Ve kimse de çekmek zorunda değildi. Bazen o kadar yükseliyordum ki, o kişi ne yaparsam yapayım gitmez sanıyordum ama gidiyordu. Benim suçumdu biliyordum ama düzeltemiyordum kendimi.
Değiştiremiyordum içimdekileri.
Herkes bu davranışlarım yüzünden beni şımarık sanıyordu. Tek çocuksun, şımartmışlar seni falan...
Şımarık değildim, sadece hayatıma giren insanları kaybetmemek için benden bıkacakları kadar çok sahipleniyordum.
Tamam, arkadaşım yoktu, olması da önemli değildi ama bunu yavaş yavaş sadece yaşıtlarıma değil, büyüklerime de yapmaya başlamıştım.
7. sınıfta babam beni dershaneye göndermişti. Dershanedeki öğretmenlerin hepsini ciddi mânâda, aşırı seviyordum. 7. sınıftan matematiği çok seviyordum ama 8. sınıfta hem sınavım hem de annemle babamın boşanışı aynı yıla denk geldiğinden içimde büyük bir nefret oluşmuştu. 9. sınıfta da bu nefretin gitmeyeceğini düşündüğüm için zaten okul değiştirmek istemiştim ama Sinan Hoca iyi ki tutmuştu. Şimdi içimdeki matematik aşkı 7. sınıftaki Asal'a göre çok daha fazlaydı. Dershanemde istediğimiz 2 dersten, her hafta üçer birebir ders alabiliyorduk ve ben genelde hep matematikten yana kullanıyordum hakkımı.
Tabii ki kullanabilirdim, sonuçta bu hakka sahiptim. En başta türkçe-matematik olarak kullandığım birebirlerimi yıl sonuna doğru matematik-matematik kullanmayı istemiştim. Hatta ve hatta, sessiz olacağımı söyleyerek arkadaşlarımın matematik birebirlerine ben de girmek istiyordum.
Sadece insanları değil, ben bir dersi bile sahiplenmiştim.
Bunu hiçbir zaman gittiğim psikologlara anlatmamıştım. Korkuyordum, bunun asla normal olmadığını ve kesinlikle babamın öğreneceğini bildiğim için susuyordum.
Saat 18.47'ydi. Kafam araba camına yaslıydı, hava ılıktı ama hafif estiği için cam serindi. Usulca, hareket eden arabanın durmasını bekliyordum.
Evet, onunla gitmiştim.
Aslında söyledikleri bahane gibi gelmişti ama neden yalan söylesin, diye düşünerek kabul etmiştim. Dediği gibi hastaneye gidersem ve Duman Abi kötü olduğuma inanırsa hem ondan hem babamdan sonu gelmez bir azar yerdim. Evet Asal, bunun için matematik öğretmeninle (!) 1 hafta boyunca beraber kalacaksın. Bir hafta...
Bu bir hafta karşılığında yanıma Yaz'ı almak istediğimi söyleyince sorun olmadığını söylemişti. Evimi tarif ettiğimde yukarı çıkıp, 15 dakika içerisinde 1 hafta için lazım olacak kendimin ve Yaz'ın eşyalarını toparlayıp geri inmiştim ve yaklaşık 10 dakikadır sakin otobanda gidiyorduk.
