Kiddnapped by One Direction

chapter 17

fieke's p.o.v.

Waarom moest Harry nou met Eline praten? Ik snapte er niks van, ik werd uit mijn gedachten gehaald door Louis. 'Doncaster!?' riep hij blij, maar toch vragend. 'Jah, goed zo,' zei ik en knuffelde hem. 'Okey nu een moeilijkere... goed?' zei ik. Louis knikte voorzichtig. 'Okey, hoe heten deze jongens en wat zijn ze van je (het laatste zijn twee dingen)' zei ik. Louis dacht diep na. 'Deze drie of alle vier hier in huis?' vroeg hij. 'Zo veel mogelijk,' antwoordde ik. Zayn kwam op de bankleuning naast me zitten. 'Je moet niet gelijk zoveel druk op hem leggen, het komt allemaal vanzelf weer terug,' zei hij en legde zijn hand op mijn schouder. 'Zayn ik wil hem gewoon niet verliezen, hij sleurde me de laatste dagen overal doorheen. Ook door de ruzie met El toen. Ik wil hem niet kwijt,' zei ik met tranen in mijn ogen. Opeens liet Eline zich op haar knieën voor me vallen en knuffelde me. 'Sorry,' zei Harry. Louis draaide zich op en keek geschokt. Hij stond op en liep zo ver mogelijk van Harry weg. 'Wat is er Lou?' vroeg Liam. 'Hij... hij heeft me geslagen,' zei Louis. 'Klopt en Lou het spijt me echt heel heel erg,' zei Harry. Louis zag er echt heel erg bang uit. 'Louis, schatje rustig, hij zal t niet nog eens doen. Dat beloof ik,' zei ik en liep voorzichtig naar hem toe. Ook voor mij leek hij bang. 'Louis wat is er?' vroeg ik bezorgd. 'Jij hoort bij Harry... Jullie waren beide het laatste wat ik zag,' zei hij. 'Louis nee. Ik zou je nooit pijn doen, ik kwam daar aan om je te beschermen, ik was te laat. Ik ben je vriendin,' zei ik wanhopig. Eline hield me tegen. 'Kom we gaan naar onze kamer,' zei ze. Tegenstribbelend liep ik gedwongen mee.

Louis' p.o.v.

Alles was weg, alles behalve het laatste wat ik zag voor ik flauw viel. De jongen en het meisje stonden in mijn geheugen gebrand. Ze werkten vast samen. Ik moest op passen met hun. Wat waren hun van plan en waarom zorgden ze voor mijn geheugenverlies? Het meisje was bezorgd. Was ik dan verkeerd? Haar vriendin sleurde haar mee naar boven, maar dat wou ze niet. Ze wou bij mij zijn. Denk Louis wie was dat?! Ik rende de meiden achterna. Ik had nagedacht over wat ze zei. Ik zou je nooit pijn doen, ik kwam daar aan om je te beschermen, ik was te laat. Ik ben je vriendin. De zin spookte door mijn hoofd voor ik haar herkende. Zij was het, de liefde van mijn leven. Ik liep naar boven liep een rondje langs alle deuren en vond de meiden. Ik liep regelrecht op haar af. Haar naam wist ik niet meer. Maar ik had het gevoel bij haar. Ik voelde de liefde. Ik zoende haar en zag daarna de verwarde gezichten van haar en haar vriendin. 'Ik weet misschien niks meer, maar het gevoel is niet. Lieve, euuhhh, lieve...' zei ik. 'Fieke,' fluisterde het blonde meisje in mijn oor. 'Lieve Fieke ik hou echt van je,' zei ik. Fieke lachte lief en bloosde een beetje. Ik gaf haar een kus op haar wang en zei: 'Ik ga slapen misschien weet ik morgen weer iets meer. Welrusten Fieke en Eline,' zei ik.

Back to Fieke's p.o.v.

Omg hij wist weer wie ik was. Het was misschien niet veel, maar op dit moment was het alles voor mij. Je zag Eline verward kijken toen hij haar naam zei. Zijn geheugen komt langzaam maar zeker terug...

---
Written by Fieke aka: misses_rapattoni