Kiddnapped by One Direction

chapter 29

*Louis' p.o.v.*

Ik wist het. Ik zag het al dagen aan haar. Er was iets mis. Ze at slecht, was stil, zag bleekjes. Ik had al zitten denken of het aan mij lag. Ik dacht dat ze misschien had bereikt wat ze wilde een eum hoe zeg je dat netjes... Een stoeipartij met mij. Ik dacht dat dat alles was wat ze ooit van me had gewild, dat de liefde nep was en die gedachte deed pijn. Het deed pijn, omdat ik niet wist of het waar was, omdat ik echt van haar hou. Maar wat het meeste pijn deed, was dat ze me niks meer vertelde. Nee, ook mij vertelde ze niks meer en dat stak, omdat ik haar vriend was en ze me voorheen alles vertelde.

Vandaag ook weer. Ze zat naar de grond te staren, terwijl ze haar ontbijt in stilte op eet. Ze ziet bleek en krijgt haar eten met moeite weg, vooral de laatste hap. Als ze die op heeft rent ze naar de wc in de badkamer en gooit alles eruit. Eline rende haar achter na. "Dat is mijn taak,", dacht ik. "Het is mijn taak om haar op haar gemak te stellen als het niet lekker gaat." Ik zuchtte voor ook ik opstond en naar de badkamer liep. Ik legde mijn hand op de deur en twijfelde even. "Weet Louis het als?", hoor ik Eline roepen en twijfel geen moment meer. Ik doe de deur voorzichtig open. "Wat weet ik?", vraag ik. Eline duwt me de badkamer uit met een of ander slecht excuus over dat ze ongesteld is en heeft doorgelekt in mijn bed. Ik geloof er geen snars van en blijf luisteren. Dan heeft Eline iets over een test. Het blijft nog allemaal vaag voor me. Weer open ik de deur naar de badkamer. "Leugenaar!", roep ik. "Nou en! Dit is tussen Fieke en mij!", roept Eline en wil me weer weg duwen. Bullshit! Het is niet tussen Fieke en haar. Ik ben haar vriend, ik zou het moeten weten. Ik ben bezorgd en geërgerd en pak Eline vast bij haar arm. "Ze is toevallig mijn vriendin. Dus niks tussen jou en Fieke. Ze is mijn vri-" Mijn erfenis veranderd in woede. "En ze is mijn zu-", begint Eline voor ik haar onderbreek door haar in haar gezicht te slaan. "Louis!", gilt Fieke, terwijl Eline zich uit mijn greep probeert te rukken. Ik kijk haar boos aan en knijp nog een keer stevig in haar arm voordat ik haar los laat. Wat heb ik zojuist gedaan?!

Als Eline weg is gerend, blijven Fieke en ik over. Ze kijkt me woedend aan en terecht. Ik heb net haar zusje geslagen. Wat ben ik een eikel zeg. Als Fieke is uitgeschreeuwd, zucht ik en biedt mijn excuses aan. Haar boze blik veranderd langzaam weer terug in dezelfde angstige blik, als die ze de afgelopen dagen had. Ik zie tranen in haar ogen en loop langzaam naar haar toe. Ze zit op de rand van het bad. Ik ga naast haar zitten, sla mijn armen om haar heen en trek haar tegen me aan. Ze legt haar hoofd op mijn borst en begint te snikken. Even zitten we daar in stilte. Ze heeft al lang niet meer gehuild, de laatste keer was toen Liam en Harry haat hadden geslagen. Ik zuchtte en wachtte tot ze iets zei, tot die tijd zou ik haar gewoon stevig vast houden en comfortabel laten voelen.

"Louis?", begon Fieke zacht na een paar minuten en keek me aan met haar mooie groene ogen. De twinkel was weg, de twinkel in haar ogen waar ik altijd zo dol op was. Weg, verdwenen. Ik knikte en liet een kleine glimlach naar haar. "Wat is er babe?", vraag ik zacht en geef haar een kus op haar voorhoofd. "Weet jij het al?", vraagt ze. "Weet jij al dat we hem niet hebben gebruikt?" Ik keek haar onbegrijpend aan. Ik had geen idee wat ze bedoelde. "Wat bedoel je?", vroeg ik zacht. Fiere zuchtte en dacht na hoe ze het uit kon leggen. "De mantel... voor de koning.", zei ze. Nog steeds begrepen ik er niks van. Mantel? Koning? Waar had ze het toch over? Ze rolde haar ogen, toen ze dat dat ik het nog steeds niet begreep. "Verdomme Louis! We hebben het niet veilig gedaan!", roept ze. Ik kijk haar met grote ogen aan. Ze heeft gelijk. Hoe kon ik zo stom zijn. Ik ging met mijn handen door mijn haar. "Ben je eh... zwanger?", vroeg ik. Ik kreeg de woorden amper uit mijn mond. Fieke zuchtte en haalde haar schouders op. Ik zuchtte en trok haar weer dicht tegen me aan. Fiere pakte met twee handen mijn shirt en begon weer tegen mijn borst aan te huilen. Ik liet haar even haar gang gaan, maar niet te lang. Ik duwde haar kin zachtjes omhoog, terwijl mijn duim de tranen op haar wangen zachtjes wegveegden. "Kijk me aan.", zei ik zacht, toen ik zag dat ze lang me heen keek. Haar ogen ontmoetten die van mij langzaam. Mijn duim streelde ha af wang zachtjes. "Je bent hierin niet alleen,", zei ik. "We staan hier samen in en samen staan we sterk. Ik lach naar haar. "Echt?", vraagt Fieke met een hoopvolle blik. Ik knik en druk mijn lippen zachtjes op die van haar. "Ik hou van je. Je bent mijn kleine engeltje.", zeg ik als ik terug trek. "Ik hou ook van jou, Tommo.", zegt Fieke zacht met een klein lachje. "Zullen we morgen een zwangerschapstest halen?", vraag ik zacht. "En eum zullen we het nog niet tegen de jongens vertellen." Mijn stem klinkt zacht, te zacht. Fiere knikt en samen lopen we terug naar de huiskamer.

Ik zie Eline dicht tegen Liam aan zitten. Wat ben ik een sukkel! Hoe kon ik haar nou slaan?! "El? Alles oké?", vraagt Fieke als we de kamer in lopen. Eline krimpt in elkaar en kruipt nog dichter tegen Liams borst aan. Ze was bang, bang voor ons of eigenlijk, bang voor mij. Bang omdat ik haar sloeg. "Ben je bang voor ons?" Vraagt Fieke gekwetst en Eline schudde haar hoofd. "Ik sloeg niet eens hard!" Zei ik en Niall verstikt zich bijna in zijn drinken. "Je sloeg wat!?" Vraagt Niall hoestend. "Ik dacht dat je er zo op tegen was..." Mompelt Harry. Ik zuchtte. "Ben ik ook,", dacht ik. "Ben ik ook, maar ik kon me niet beheersen." Fieke probeerde me te verdedigen, maar Liam onderbrak haar. "Wat Louis deed was makkelijker te vergeven als het niet heel erg op haar nachtmerrie leek.", zei hij. Gelukkig zei Eline dat de nachtmerrie niet over mij ging.

Ik zat met de jongens in de tuin, terwijl de meisjes binnen een meiden film aan het kijken. Ik staarde naar de wolken die voorbij vlogen, terwijl ik lag te denken over wat Fieke me net had verteld.

*Fieke's p.o.v.*

Hoe kon hij?! Hoe kon hij Eline slaan?! Maar goed, back to the point, Eline en ik waren binnen Mean girls aan het kijken. "En heb je het nu wel aan Louis verteld?" Vroeg Eline plotseling en ik knikte. "Hij moet het even laten bezinken. We gaan een test doen en kijken dan wel verder. Tuurlijk is het niet de bedoeling maar ja..." Zei ik en zuchtte.

Midden in de nacht werd ik wakker door een gil. Ik wou er heen rennen, maar kwam niet uit de greep van Louis. Ik zuchtte en draaide zodat ik met mijn gezicht naar het zijne toe lag. Ik keek even hoe lief hij sliep en kroop toen weer helemaal tegen hem aan voor ik weer in slaap viel, me afvragend wie gilde en waarom.

Louis en ik stonden bij de kassa. Louis legde de test op de toonbank en kneep in mijn hand. Op de heenweg had hij nogmaals gezegd dat we hier samen door heen zouden komen. Ik had alleen geglimlacht. Ik was nerveus, bang.

Op de terugweg zeurde ik de oren van Louis' hoofd met 'wat als...' vragen. "Wat als we uit elkaar gaan? Wat als ik echt zwanger ben? Wat als ik nog niet klaar ben om een kind op te voeden? Wat als mijn moeder denkt dat je me verkracht had en je gaat haten?", zo ging ik nog een tijdje door. Louis grinnikte af en toe zacht. Na een tijdje legde hij zijn linker hand op mijn been. "Het komt wel goed lieverd.", zei hij met een lieve glimlach. "Eerst zien, dan geloven.", dacht ik.

*Louis' p.o.v.*

Ik liep door de kamer te ijsberen. De jongens wisten het nog steeds niet. Alleen Eline en ik wisten het. Eline beet gespannen op haar nagels, terwijl de jongens geen idee hadden wat er aan de hand was. In hun ogen zat Fieke gewoon op de wc, maar ik. Ik wist beter. Eindelijk ging de deur van de wc open en kwam Fieke tevoorschijn. Ik rende meteen op haar af. Ze had tranen in haar ogen. "En?", vroeg ik zacht. Ze liet me de test zien. "Positief.", zei ik zacht. Fieke knikte. "Dat betekend dat ik in verwachting ben.", zei ze en keek omhoog in poging tot in mijn ogen te kijken. Ik schudde mijn hoofd, sloeg mijn armen om haar heen en keek haar aan. "Nee, jij niet babe. Wij zijn in verwachting.", zei ik en kuste haar zacht. Nu konden we het aan de andere vertellen, nu had het pas zin.

"Hoe kunnen jullie zo dom zijn?!", riep Liam. Fieke rende naar boven huilend. Ze had het er al zwaar genoeg mee. Ze was bang wat er zou gebeuren als ze een kind had. Eline rende haar achterna. "Great job, daddy Payne.", zei ik sarcastisch en liep zelf ook Fieke achterna

---

Made by: Fieke aka Im_Nobody_Too