Kiddnapped by One Direction

Chapter 34.

*Eline's POV*

Ik stapte langzaam uit bad. Ik had er zeker drie uur in gelegen. Ik droogde me af en keek mezelf aan in de spiegel met afschuw. Ik zag er vreselijk uit. Ik voelde me vreselijk. De paarse vlekken die Zayn had achtergelaten lopen over mijn hele buik, borst en hals. Ik strompel naar Liams kamer als ik aangekleed ben en kruip weer onder de dekens. "El Ben je alweer kl- oh hey. Je bent er weer!" Zegt Liam lief en ik knik langzaam. Liam liep langzaam op me af en ging op een redelijke afstand van me af zitten. "El?" Ik kijk op naar Liam. "Misschien... Misschien is het beter als je weer eens je oude vrienden en familie ziet... Hun kennen je beter en... Ja..." Zegt Liam en mijn ogen worden groot. "Liam echt waar?" Vraag ik en ik ga weer recht op zitten. "Ik weet dat je niks zal doorvertellen... We vertrouwen je. El je bent al twee dagen het zelfde. Staren naar de muur in bed. Meer doe je niet. Misschien is het beter in je eigen plekje... Als je wilt dat Fieke meegaat dan kan dat..." Zegt Liam en ik omhels Liam stevig. "Ga jij ook met me mee?" Vraag ik zacht en Liam kijkt me verward aan. "Ik? Wil je mij mee?" Vraagt Liam verward en ik knik langzaam. "Ja... Ik wil jullie allemaal mee!" Zeg ik uiteindelijk." Een klein glimlachje verschijnt op Liam zijn gezicht. "Als jij dat echt wilt, zal ik het vragen aan de rest!" Liam drukt een vlug kusje op mijn voorhoofd en mijn adem stokt in mijn keel.

*Fieke's p.o.v.*

Daar zitten we dan, met zijn allen in de auto op weg naar de afgesproken plaats. Ik was verward en gelukkig dat ik ze eindelijk weer zag. Gelukkig was mijn buik nog niet aan het groeien, dan moest ik het gelijk al vertellen en mocht ik Louis waarschijnlijk nooit meer zien. Ik zuchtte, legde een hand op mijn buik en keek er na. "We hoeven ze het nog niet te vertellen, toch?", vroeg ik en keek op naar Louis die zijn hoofd schudden. "Het is nog wat vroeg.", mompelde hij. Ik knikte. Eline had de hele reis nog niks gezegd, ze zat daar voorin naast Liam maar wat uit het raam te staren. Ik zuchtte zacht, ging iets naar voren zitten en legde mijn hand op haar schouder. Ze maakte een klein sprongetje en kreetje van schrik voor ze mij aan keek. "Gaat het?", vroeg ik vrij zacht. Ze knikte. "Ik ben gewoon een beetje nerveus, jij niet dan?" Ik zuchtte "Vooral voor mijn ouders en dat ik me verspreek ofzo.", zei ik. Ze gaf me een lief lachje en zei: "Komt goed we hebben elkaar toch." Ik knikte en zei met een vriendelijke lach: "En wat mij betreft blijft dat zo voor altijd... Als ik erbij kon, zou ik je een knuffel geven." Ze gniffelde zacht. "Die houdt ik dan nog tegoed." Ik knikte. "Sowieso." We zijn er riep Liam en parkeerde de auto. Een-voor-een stapten we achter uit. Louis gaf me een helpende hand. "Zijn jullie er klaar voor?", vroeg Niall. Eline en ik knikte wat onzeker. Liam pakte Eline's hand en Louis die van mij en zo liepen we het gebouw binnen. Ik voelde me er ineens helemaal niet goed bij. Ik wou terug, het voelde niet goed. Dit gebouw, er was iets mee. De sfeer was niet goed ofzo en ineens voelde ik me heel erg misselijk. Ik rende naar het dichtstbijzijnde toilet en gooide alles eruit. Ik zuchtte, spoelde de wc door en liep naar de spiegel. Ik zag lijkbleek. Ik gooide wat water in mijn gezicht en dronk wat om de vieze smaak weg te spoelen. Ik zuchtte weer, terwijl er een gevoel in mij bleef knagen dat we onmiddellijk uit het gebouw weg moesten. Het zal de spanning wel zijn, dacht ik en liep uit de toilet. "Gaat het wel?! Je ziet er niet uit!", riep Harry. "Bedankt eh...  Ik voelde me gewoon een beetje misselijk.", zei ik zacht. "Het komt allemaal goed.", zei Louis. Ik hoop het maar.

~Sorry dat het zo lang heeft geduurt, we hadden niet echt inspiratie meer hiervoor en zijn aan een ander boek over Niam begonnen, maar nu gaan we ook kijken of we hier aan verder kunnen  :) See ya soon- Fieke~