ÖĞRETMEN VE MAFYA

7. BÖLÜM

MEHİR

Titreme ve baş ağrısıyla uyandım fakat acıdan gözümü açamadım. Odam ne kadar soğuktu.

Bir dakika... Ben en son mezarlıktaydım ve... Rüzgar. RÜZGAR ?

Hızla gözlerimi açtım etraf karanlıktı. Hiçbir şey göremiyordum. Üzerimdeki halsizliği görmezden gelerek yataktan kalktım.

Dikkatlice duvara doğru yaklaştım. Işığı açabilmek için ellerimi duvarda gezdirdim. Sonunda bulduğumda hızlıca açtım.

Açılan ışık gözlerimi acıtmıştı. Hızlıca etrafa baktım. Burası neresiydi ?

Gözlerim karşıdaki aynaya değdiğinde şaşkınlıktan ağzım aralanmış gözlerim de ardına kadar açılmıştı.

Üzerimde bana oldukça büyük ve uzun gelen lacivert bir tişört vardı.

Tişört Rüzgar'ın mıydı ? Bana bunu kim giydirmişti? Burası onun evi miydi ? Ben neredeydim ? 

Kapıyı aralayıp odadan dışarıya çıktım. Uzunca bir koridor vardı.

Sol tarafa doğru ilerlediğimde merdivenlerle karşılaştım. Merdivenleri inerken sonunda iki takım elbiseli iri yarı bir adam görüş alanıma girdi.

Biri geldiğimi fark edince beni ürkütmemek adına tebessüm etti.

"Merhaba Mehir hanım. Şuan da Rüzgar beyin evindesiniz. Bizler korumayız. Lütfen sakin olun, bizden korkmayın, güvendesiniz."

Gözleri üzerime değdi. Sonra aniden başını yere eğdi.

"Bu şekilde burada bulunmanız doğru değil hanımefendi, patron görürse bizi vurabilir. Siz odanıza çıkın ben Rüzgar beye haber vereceğim." Demesiyle şaşkınlığım iyice arttı. 

Korumalar ? Patron ? Bizi vurabilir ?

Başımı onaylar anlamda sallayıp geldiğim odaya yöneldim.

Zaten ayakta durmakta zorlanan bedenim iki harekete iyice yorulmuştu.

Yatağa ilerleyip oturdum ve Rüzgar'ı beklemeye başladım. Çok geçmeden odanın kapısı açıldı.

"Günaydın Mehir. Bir an güzellik uykusuna yattın ve hiç uyanmayacaksın sandım."

Dediği komik gelmişti ama gülmedim. Gelip yanıma oturdu.

"Neden buradayım ve üzerime bu var ?" Bakışları üzerime kayınca derin bir nefes alıp yutkundu.

"Yağmurda çok ıslanmıştın arabada da uyuyakaldın ben de gözümün önünde dur diye seni kendi evime getirdim."

"Üzerimi de sen mi değiştirdin ?"

Sakince "Evet." Dedi.

Kaşlarım daha da çatıldı. Bunca hakkı kendinde neresinde buluyordu ?

Hayatıma bu kadar bodoslama dalmaya hakkı yoktu. Sinirle ayaklandım.

"Kendini ne sanıyorsun Rüzgar ? Üzerimi değiştirmek de ne demek, beni kimlerle karıştırıyorsun ?" Benden böyle tepki beklemediği bariz belliydi.

Önce şaşırmış sonra da benim gibi kaşlarını çatmıştı.

"Mehir, bıraksaydım da hasta mı olsaydın. Ayrıca üzerini değiştirirken de perde ve ışıklar kapalıydı. Bir şey görmek isteseydim bunu hiç uğraşmadan da yapardım." Rahatlığı ve özrünün kabahatinden büyük oluşu çıldırtacak cinstendi.

Vücudum hem üşümekten hem sinirden titremeye başlamıştı. Sesim yükseldi.

"Sana ne ya sana ne. Ne diye hayatıma birden girip düzenimi bozuyorsun ? Bana sordun mu hayatımda seni istiyor muyum, senin ilgini istiyor muyum ? Ne diye kendini düşünerek hareket ediyorsun ? Kıyafetlerim nerede evime gideceğim." Deyip kapıya yönelirken kolumdan tuttu. Sıcacık eli vücudumu uyuşturdu.