(+18)
(Şiddet, cinayet ve tetikleyici unsurlar içerir.)
Üç kişilikli hem seri katil, hem kemancı, hem de dedektif bir kadın... Aylim Asil Adan, namı diğer Astri!
Bir gece hükümetteki casusun bulunması için dedektif olarak tesise çağırılır ve o gece...
Merhabalar, bu yolda benimle olduğunuz için teşekkür ederim ve daha ilk bölümlerden bırakmamanızı öneririm. Çünkü daha çook yolumuz var, aklımda binbir türlü fikir mevcut...
Keyifli okumalar dilerim!
Lütfen oy ve yorumlarınızı esirgemeyin:)
Not: Her bölümün başında Aylim'in günlüğünden bir sayfası yazmaktadır. Bu onun çocukluğunda tuttuğu günlüğüdür.
Şarkı: Yarısı Yok- DKTT Lion- Saint Mesa
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. Bölüm "BİNBİR KİMLİKLİ ŞEYTAN"
AYLİM'İN GÜNLÜĞÜNDEN
"Soğuk bir gün ve olduğum yer karanlık. Ne günü biliyorum ne de tarihi... Annem bugün rengi diğerlerinden daha koyu renkli bir çikolata verdi bana ağlamayayım diye. Tadı çok acıydı ama sevdim sanırım. Ağlayınca sesimden rahatsız oluyormuş annem, öyle dedi bana. Ben onu rahatsız etmek istememiştim ki, ama hıçkırıklarımı susturamıyordum işte. Özür dilerim anne... Şu an ağlamalarımı duyma diye giysi dolabıma girdim, gözyaşlarım kağıda düşüyor ve kalemden akan siyah sıvı yayılıyor. Hem de çok karanlık... Yazım gerçekten çok kötü, özür dilerim... Sen ağlıyorum diye bana vurduğunda canım yandığı için daha çok ağladım, özür dilerim. Bundan sonra hıçkırıklarımı da gözyaşlarımı da içime akıtmaya çalışacağım, söz veriyorum. Ve özür dilerim... Ben Aylim, ve bir kez daha kaybettim."
Radyoda Dolu Kadehi Ters Tut'tan "Yarısı Yok" çalarken ben de kulaklarıma dolan şarkıya acemice eşlik ediyordum.
"İnadına daha daha deli olduk..." diye mırıldandım radyodaki sesle birlikte. Sonra elimdeki bıçağı çevik bir hareketle fırlatıp tekrar havada tuttum, ardından baygın gözlerle bana bakan adamın bacağına sapladım. Onu bir sandalyeye bağlamıştım.
"Giderek bata bata dibi gördük..." dedim şimdi de olduğum yerde yavaşça dans ederken. Adamın bacağına sapladığım bıçakla attığı çığlığı umursamamıştım bile, alışmıştım artık.
"N'olur bırak beni, canımı bağışla..." diye yalvardı zar zor çıkan sesiyle. İstediği kadar merhamet dilensin benden ona ekmek çıkmazdı. O kadar çok ağlamıştı ki hâlâ nasıl gözyaşlarının tükenmediğini anlamamıştım.
Bu sıradaysa şarkı çalmaya devam etmişti. "Her gün yana yana ölüyorduk."
Yine adama aldırmayıp büyük bir keyifle onun yaşayan cesedini izlerken şarkıyı söylemeye devam ettim. "Ve katili hepimiz tanıyorduk!" Bu sırada bıçak olmayan kanlı eldivenli elimle kendimi gösterirken güçlü bir kahkaha patlatmıştım. Bana deliymişim gibi baktı, belki de haklıydı.
