(+18)
(Şiddet, cinayet ve tetikleyici unsurlar içerir.)
Üç kişilikli hem seri katil, hem kemancı, hem de dedektif bir kadın... Aylim Asil Adan, namı diğer Astri!
Bir gece hükümetteki casusun bulunması için dedektif olarak tesise çağırılır ve o gece...
Şarkılar: Sarı Kurdeleler- Model Birileri var- Şebnem Ferah
9. Bölüm "ACILI YÜZLEŞME"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
AYLİM'İN GÜNLÜĞÜNDEN
"Bugün günlerden pazartesi, günlerden ben, günlerden ilk kapsamlı resitalim... Bu gece ilk kez tüm ülkenin önünde keman çalacağım. Yaş on altı... Herkesin önünde keman çalacağım ama ben sadece anne babamı bekleyeceğim. Eğer gelirlerse, ben sadece onları göreceğim. Gelmezlerse, vardı çünkü ihtimali... Ağlar mıydım ki? Ağlayabilirdim, ağlamamalıydım. Gün bitmeden, gece başlamadan yazıyorum bu cümleleri. Üzerimde kırmızı, parıltılı ve şık bir elbise var. Gözlerimi alıyor, beğenmedim ama giymek zorundaydım. Birazdan herkesin önüne çıkacağım... Fakat heyecanım bu yüzden değildi. Heyecanım... Acaba annem gibi çalabilecek miydim, annem beğenir miydi ki? Annem gelir miydi ki... Annemdi o, gelmeliydi. Çünkü anneler çocuklarını sever, onların yanında olur, mutluluklarını paylaşırdı... Ama annem beni sevmez, yanımda olmaz ve sadece canımı yakardı. Ama ben onu çok seviyordum. Gelirdi belki, gelmeye debilirdi. Zaten artık bir eşi, yeni bir kızı ve karnında çocuğu vardı. Beni unutmuş olabilirdi. Ama anneler çocuklarını... Bu gece ağlamayacağım, ağlarsam dalga geçerler. Evet, yine dalga geçerler ve daha fazla ağlarım. Ve yine hakaret ederler... Şimdi odaya bir kadın geldi, adını hatırlamıyorum. Beni sahneye çağırdı. Gidiyorum, annem gelmiş mi bilmiyorum ama çıkıyorum şimdi sahneye. Gözlerim kapalı çalacağım kemanı, onların yokluğunı görürsem ağlarım çünkü, ama ağlamamalıyım. Gidiyorum şimdi, alkışlara rağmen kaybettiğimi bilerek hem de... Ben Aylim, ve bir kez daha kaybettim."
Bir acı bedenini sarmış, ele geçirmiş tüm zihnini. Ve halen yaşatmayı bıraktığın kalbini. Sancıyordu ruhum sanki, gömüyorlardı beni diri diri. Yanıyordum adeta... Tarifi tanımsızdı. Ne zaman daha kötüsü gelemez desem en beteriyle sınanıyordum. Hep en kötüsü, hep en acısı, hep en karanlığı banaydı sanki.
Ölmüş bir bedeni kimse bir kez daha öldüremezdi, ama yaşamayı bırakmış bir ruh çok kez canını yitirebilirdi.
Hayatımın belki de en kötü anlarından biriydi, diğerleri kadar asla olamazdı, ama işte kötüydü. Ama işte acıtıyordu, üzmemeliydi ama üzüyordu. Bu hayatta en sevdiğim insanın düşmanımın kanından geldiğini bilmek öldürüyordu. Bir darbe daha ruhuma, sanki ilk darbesiymiş gibi, sanki bu son olacakmış gibi, ama sen son olmadığını bilsen de bir daha canın yanmayacakmış gibi. Kanma ama yap işte buna inanmış gibi.
Sis Yamanel...
İlhan Yamanel'in kızıydı. İntikam almak istediğim adamın kızıydı. O özlediğim kız çocuğu onların canındandı, onların tarafındaydı. Bunu aklımın ucundan bile geçirmemiş olmam zamanında benim aptallığımdı zaten.
