(+18)
(Şiddet, cinayet ve tetikleyici unsurlar içerir.)
Üç kişilikli hem seri katil, hem kemancı, hem de dedektif bir kadın... Aylim Asil Adan, namı diğer Astri!
Bir gece hükümetteki casusun bulunması için dedektif olarak tesise çağırılır ve o gece...
Şarkılar: Hadi Gittik- Ozbi, Melek Mosso You Should See Se In a Crown- Billie Eilish
6. Bölüm "AZRAİLİNE GELEN KURBAN"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
AYLİM'İN GÜNLÜĞÜNDEN
"Bugün öğretmenim eve gelmişti yine her zamanki gibi bana ders vermek için. Matematikti ders. 1256'dan 722'yi çıkaramadım. Çok zorlandım, çok zorlandım... Parmaklarımla saymaya başladım, parmaklarım yetmedi. Sayı çok büyüktü, çok büyüktü... Titremeye başladım. Önce ellerim. Öğretmenim... Ellerimi tuttu sonra. Çok soğuktu elleri. Ürperdim. Ne olduğunu sordu, ağlamaya başladım. Annem de yoktu babam da... Sonra o sildi gözyaşlarımı, ama soğuktu elleri. Sevmedim bu hissi, hiç sevmedim... Ben Aylim ve bir kez daha kaybettim."
Annemin bana karşı verdiği ilk tepki yine çok acıtmıştı. Annem beni yine acıttı. Alışmıştım... O zaman neden ilk attığı tokat kadar yakıcıydı tenimdeki bu acı? Ya da ruhumdaki... Artık çocuk değildim. Herkese kafa tutan kız annesinin tek bir tokadıyla yıkılabiliyordu.
Bu kez ağlamamıştım ki, işlediğim hangi günaha kızdın da attın bu tokadı anne? Bu kez nedendi?
Başım annemin sağ yanağıma attığı sert tokatla yan tarafıma düşerken ağlamadım bu kez. Annemin tokadına ağlamadım ilk kez... Gülümsedim. Gözümden tek bir damla yaş akmazken gülümsedim hatta kahkaha atmaya başladım yine.
Deli diyecekler, Asil. Yapma...
Kahkahalarımı kesmedim. Karşımdaki kadın bana anlamaz gözlerle bakarken ve biz hâlâ ayakta dikilirken ben kahkahalarla gülmeye devam ettim. Keyiften değildi ki benim kahkahalarım, acıdandı, acıdığındandı, acıttığındandı...
Masalarda oturan diğer hiçbir insanın yüzüne bakmadım, bakışlarım sadece annemdeydi. Diğerlerinin de bakışlarının zaten annemden farklı olmadığını biliyordum. Gülmelerim nihayet sona ererken annemin özlediğim sesini duydum.
Zekiyim diye geçinen ben, kızını sevmeyen bir anneyi özleyecek kadar aptaldım.
"Asil, kendine gel! Rezil etme beni!" diye fısıldadı sertçe.
Özür dilerim anne, beni sevemediğin için. Yani ben değil, ama Aylim olsa özür dilerdi.
Ona baktıkça geçmişim gözlerimin önünde canlanıyordu. Ama ben bakmaktan vazgeçmiyordum.
