(+18)
(Şiddet, cinayet ve tetikleyici unsurlar içerir.)
Üç kişilikli hem seri katil, hem kemancı, hem de dedektif bir kadın... Aylim Asil Adan, namı diğer Astri!
Bir gece hükümetteki casusun bulunması için dedektif olarak tesise çağırılır ve o gece...
Şarkılar; Bak Bana- Sena Şener Shameless- Camila Cabello
Keyifli okumalar dilerim! Oy vermeyi ve satırları yorumlarınızla doldurmayı unutmayın :)
16. Bölüm "KARANLIK GİZLER VE AYDINLIK YÜZLER"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
AYLİM'İN GÜNLÜĞÜNDEN
"Nefret ediyorum, nefret ediyorum, nefret ediyorum... Aynada gördüğüm kız çocuğundan, onun yüzünden, izlerinden, günahından nefret ediyorum. Yedi yaşımdan da, on iki yaşımdan da, on yedi yaşımdan da öyle nefret ediyorum ki kendime katlanamıyorum. Hatta ölmek istiyorum. Ama öyle korkağım ki bunu bile beceremiyorum, şah damarıma tek bir darbeyle canımı verebilecekken bunu yapamıyorum. On yedi yaşım çocukluğuna öyle uzak ki, yaşımı bile yaşayamıyorum. Nefret ediyorum, nefret ediyorum, nefret ediyorum... İnsanlardan da nefret ediyorum. Belki o adam... Belki bugün dokunamadı ama yedi yaşımın çığlıkları hâlâ kulaklarımda. Neler oldu bilmiyorum ama dokunamadı bana, öyle kendimde değildim ki hatırlayamıyorum. Annem belki şu an, yeniden kesmiş olduğum saçlarımı henüz kesmeden okşuyor olsaydı geçmişimden bu kadar utanmazdım. Nefret ediyordu, tek kelimeyle benden tiksiniyordu. Nefes alamıyorum, yine karanlık, yaşamak istemediğim bir gün. Kendimden utanıyordum. Gözlerimden yaş dahi akmıyordu artık. Kalbimi hissetmiyorum. Ben Aylim ve bir kez daha... Devamını getiremeyecek kadar yorgunum."
Bazı gizler vardı benden sakınılan ve diğerlerinden sakladığım. Öyle karanlıktı ki sakladığım çöplük, öyle karanlıktı ki sakındıkları sandık sanki görebilmek imkansızdı. Fakat öyle bir aydınlığa kavuşacaktı gerçekler, maskenin ardındaki yüzler elbet gün yüzüne çıkacaktı.
"Benden gizlediğin kız çocuğunu nereden tanıyorsun?" diye kulaklarıma yabancı bir kadın sesi ilişmişti sol tarafımdan. Bu kadın sesi sarı saçlı, benimle birlikte sahne alan o piyanist kıza aitti. İsminiyse henüz bilmiyordum.
Elimdeki fotoğrafı ondan gizleme arzusuyla ters çevirip kız kardeşimi avuçlarımın arasına gizlemiştim. Bu kadın kardeşimi tanıyor muydu ki?
"Sorunu yanıtlayacağımı sanıyorsan yanılıyorsun." diye mırıldandım ifadesiz bir sesle.Çünkü kardeşimi kimseyle paylaşmak istemiyordum.
Histerik bir gülüş dudaklarını sarmıştı fakat bu çok da uzun sürmemişti.
"Sen bilirsin, yanıtlama. Bugüne kadar cevabını öğrenemediğim tek bir soru olmadı, emin ol."
Onun bu kendinden emin ses tonu ve özgüvenli tavırları onu oldukça cüretkâr kılıyordu. Sarı ve uzun saçlarını sıkı bir at kuyruğu yapmış, üzerineyse ilk iki düşmesi açık bırakılmış turkuaz bir gömlek giyip altına siyah kemerli bol bir pantalon giymeyi tercih etmişti. Boynunu da onu ilk sahne aldığımız gün gördüğümden beri hiç çıkarmamış olduğu hayat ağacı kolyesi taçlandırıyordu. Onu incelediğimi fark ettiğinde omuzlarını daha da dikleştirdi.
