Met elkaar komt alles goed, toch?

8. Valentijnswonder

 Sofie kijkt even naast haar, Matthyas is duidelijk nog ver in dromeland. Ze geeft hem zacht een kusje en stapt dan het bed uit. Ze loopt zachtjes de trap af, om niemand anders wakker te maken, wat niks uitmaakt want de jongens in dit huis slapen door bijna alles heen. 

Ze loopt de keuken in, waar Raoul tot haar verbazing nog niet is, dat betekent hopelijk dat de clusterhoofdpijn niet zo erg is en hij daarom nog niet wakker is geworden, daar hoopt ze maar op. Raoul kan het goed handelen, maar Sofie gunt hem die pijn echt niet. 

Ze zet twee kopjes koffie, kookt eitjes en gooit even snel broodjes in de oven. Het is een kleine moeite, wat ze met liefde doet. Matt heeft het afgelopen jaar haar ontbijt gemaakt, omdat Sofie het zelf mentaal niet kon, nu doet Sofie het voor hem. 

De oven piept. Ze haalt de broodjes eruit en legt de eitjes ernaast, ze zet alles op een dienblad en loopt dan naar waar ze gisteravond laat een bos bloemen had verstopt. Ze haalt ook de handgeschreven brief tevoorschijn en legt ook dat op het dienblad. 

Ze loopt makkelijk balancerend de trap op, ze loopt zachtjes de kamer binnen. Matthyas is al wakker, maar dat lijkt nog niet zo lang te zijn. Nog slaperig kijkt hij om zich heen en glimlacht zacht. "Ik was je al kwijt", zegt hij met een ochtendstem. Sofie lacht ook en doet de gordijnen een beetje open. Het geeft eigenlijk vrijwel geen licht, dus ze doet ook een lampje aan. 

Matthy merkt het dienblad nu pas op en begint gelijk te glimlachen. "Ahw Soof, dat meen je niet." Sofie komt naast hem zitten en geeft hem een kus. "Bedankt voor alle ontbijtjes afgelopen jaar." Matt legt zijn hand op haar bovenbeen en streelt er zacht over. "Ik deed het met liefde." De twee beginnen aan het ontbijt, terwijl de zon langzaam opkomt, het is mistig, wat het misschien wel nog mooier maakt. Het is altijd mooi te zien vanuit hun slaapkamerraam. 

"Volgens mij gaat het dus sneeuwen vanmiddag en kunnen we komende week schaatsen." Sofie glimlacht zacht, als het dit jaar een goeie winter is, is het een van de mooiste dingen en dit jaar lijkt het erop dat het een goeie winter wordt. Tuurlijk is het koud en daar heeft Sofie juist zo een verschrikkelijke hekel aan, maar de hele sfeer van de winter, is waar ze zo van geniet, het gezellige. 

"Dan is dat de date van komende week", lacht ze, terwijl ze zachtjes door zijn haren kriebelt Ze neemt de laatste slok van haar cappuccino en legt het lege kopje op de grond naast het bed. "Dat klinkt geweldig schatje", murmelt Matthyas zachtjes terug, voordat hij haar kort kust. 

"Mag ik het nu lezen?" Vraagt Matthyas lief als hij de brief tevoorschijn pakt. Sofie moet zacht lachen en komt tegen hem aanliggen. "Tuurlijk schat", fluistert ze, terwijl ze met zijn haren begint te spelen. 

Matthy opent het lijntjes papier en lezende weg, beginnen er tranen in zijn ogen te prikken. 

Lieve Matthyas,

Er zijn geen woorden die kunnen beschrijven hoe dankbaar ik ben voor jouw aanwezigheid in mijn leven. Door de afgelopen bijna zeven jaar ben je me steeds bijgebleven. Hoe moeilijk dat ook was. 
In de diepste dalen van mijn geestelijke strijd, toen ik verloren leek te zijn in mijn eigen gedachten, was jij degene die me weer terugbracht naar het licht. Je was mijn rots in de branding, mijn steun en toeverlaat toen ik de weg kwijt was. Je luisterde geduldig naar mijn angsten, omhelsde me met onvoorwaardelijke liefde en gaf me de kracht om door te gaan, zelfs wanneer ik dacht dat ik het niet kon.

Je hebt me laten zien dat liefde geen grenzen kent, dat het in staat is om zelfs de diepste wonden te helen en de donkerste dagen te verlichten. Met elke blik in je ogen voel ik de warmte van je liefde, en met elke aanraking herinner je me eraan dat ik niet alleen ben. Ik hou zielsveel van je. Ik hou van je om wie je bent, om de manier waarop je me begrijpt zonder woorden, om de manier waarop je me steunt zonder vragen te stellen. Je bent mijn held, mijn alles.

Dank je wel, voor alles wat je voor me doet. Ik beloof je dat ik er altijd voor je zal zijn, net zoals jij er altijd voor mij bent geweest. Samen zullen we elke uitdaging trotseren, elke storm doorstaan en elke overwinning vieren, want met jou aan mijn zijde weet ik dat er niets is wat we niet aankunnen.

Met elke keer dat we samen Valentijnsdag mogen vieren, lijkt onze liefde alleen maar sterker te worden. Maar dit jaar is nog specialer dan de vorige jaren. Dit jaar is er een wonder gebeurd, een glinsterend licht dat onze harten verwarmt en onze dromen tot leven brengt.
Het onmogelijke lijkt mogelijk geworden. Ondanks tien jaar van strijd tegen anorexia, hebben de dokters hoop gegeven. Ze hebben me verteld dat er een mogelijkheid is, een kans op een kindje.
De ivf-trajecten brengen hoop, brengen ons dichter bij ons langverwachte verlangen om papa en mama te worden. En hoewel de weg die voor ons ligt misschien vol uitdagingen en obstakels zal zijn, weet ik dat we het samen aankunnen. Want samen zijn we sterk, samen zijn we onbreekbaar.
Dus laten we deze Valentijnsdag vieren met een hart vol hoop en een glimlach van verwachting.
Ik hou van je,

Met heel mijn hart en ziel, de jouwe voor altijd. 

Matthyas kijkt vol ongeloof naast hem, de tranen staan in zijn ogen. "Niet waar, je lult", fluistert hij met de tranen over zijn wangen. Sofie hoeft het ook niet meer en laat de tranen ook maar gaan. "Echt waar Matt", fluistert ze met een schorre stem terug. 

"Schatje", fluistert hij met een overgeslagen stem. Hij trekt zijn vriendin naar hem toe en begint haar liefdevol te zoenen. 

"Een Valentijnswondertje", zucht hij, als hij zijn armen om haar heen slaat. 

Het is al tegen drie uur aan als Matthyas de camera uitklikt, hij had eindelijk zijn eerste video weer op genomen sinds hij een pauze had genomen.

Matthyas sluit zijn laptop af en draait zich naar Sofie. "Ging prima toch?" Vraagt Sofie. Matthy knikt zachtjes, hij weet niet wat hij ervan moet vinden, dat is wel duidelijk. Sofie slaat haar armen open, waar de man zich graag in werpt. 

Dan vallen Sofie's ogen op buiten. "Het sneeuwt." Matthy kijkt op en glimlacht zachtjes, dit is nou net waar hij zin in had. "Zo dan toch even naar buiten?" Sofie knikt en geeft hem een kus op zijn wang. "Is goed." 

Niet veel later gaan ze naar buiten, waar Milo, Raoul, Rob en Lieke al zijn, druk bezig met elkaar zo veel mogelijk ondergooien met sneeuw.  Matthy rolt zijn ogen en moet zacht lachen om het beeld. Hij pakt Sofie's hand en rent er van door, waardoor Sofie bijna op haar bek gaat. "Jij vieze hond."  

Ze pakt een hand sneeuw en gooit die recht in zijn gezicht. Sofie lacht al, maar dat was iets te vroeg, want nog geen seconde later heeft ze al een sneeuwbal van Lieke in haar gezicht. Ze bukt om sneeuw te pakken en rent ervandoor, richting Lieke om haar terug te pakken. 

Een stukje verderop staan Milo, Charlotte en Jamie bij een prachtige sneeuwpop die een mooie fles ice in zijn hand heeft. Milo is druk bezig met foto's maken, hoogstwaarschijnlijk voor zijn instastory.

Sofie glimlacht terwijl ze de kamer rondkijkt, maar haar glimlach wordt een beetje getemperd door de afwezigheid van één persoon. Die ene persoon die al wekenlang in stilte op zijn kamer verblijft, in een stille cocon van verdriet.

"Matt, ik loop even naar binnen om iets te pakken, ik ben zo terug", fluistert ze zachtjes voordat ze de tuin uitloopt. 

Ze trekt haar schoenen uit en haast zich de trap op, waar ze kort op de deur klopt en vervolgens naar binnen gaat. Ze gaat naast de vermoeide man op het bed zitten. "Je ouders komen je zo ophalen, Koen. Of je nu wilt of niet, ik heb ervoor gezorgd dat je dit weekend in Haarlem bent," zegt ze op een zachte toon, haar hart vol zorg.

Tot haar verbazing wordt haar verwachting van boosheid niet bevestigd. In plaats daarvan kijkt Koen haar hoopvol aan en omhelst haar plotseling. "Oh god, bedankt Soof," fluistert hij met trillende stem. Sofie voelt zijn lichaam langzaam ontspannen terwijl hij zachtjes begint te snikken. "Het komt goed, Koen. Je ouders houden van je, maatje. Dat weet je toch?" Ze legt geruststellend haar hand op zijn rug, ze wilde er voor de man zijn.

"Ik uhm, ik ga mijn spullen pakken," zucht hij ten slotte. Sofie knikt en zegt nog dat als hij hulp nodig heeft hij haar maar moet bellen.