Met elkaar komt alles goed, toch?

5. Rauwen

Sofie kijkt al een tijdje naar Matthy, die nog vredig ligt te slapen, gelukkig maar, hij heeft rust nodig, hij heeft al drie dagen zijn laptop niet aangeraakt voor zakelijke dingen en dat is goed, al een half jaar heeft hij duidelijk rust nodig en nu neemt hij die rust dan ook echt gelukkig, vooral omdat hij nu gewoon echt niet meer kan, al zou hij nog zo graag willen. De man was doodop van wat er was gebeurd in de club en is mentaal gewoon even op.

Langzaam gaan zijn ogen open, hij ziet Sofie al meteen zitten en glimlacht zachtjes. "Hey schat." Hij trekt zichzelf naar haar toe en geeft haar zacht een kusje. Het gaat elke dag weer een beetje beter met hem, maar hij is nog niet de oude, dat is logisch hij is gewoon beschadigt. 

Matthyas zelf baalt ervan dat hij het niet gewoon kan vergeten. Hij heeft al meerdere keren over die beruchte avond gedroomd, en heeft eigenlijk voor nu vierentwintig zeven zijn verloofde naast hem nodig. 

"Gaan we eruit?" Matthyas knikt zachtjes en gaat al overeind zitten. Hij wrijft de slaap uit zijn ogen en rekt zich even uit. Sofie staat al op en loopt naar de kast. Ze pakt voor zichzelf een simpele outfit en voor Matt ook een simpel huispakje. Ze gooit de kleding naar Matthy zijn hoofd, wat bij hem toch een kleine glimlach veroorzaakt. 

Beneden zit Raoul al, die wederom een slechte nacht heeft gehad, de clusterhoofdpijn begint toch wel steeds erger te worden en de medicijnen werken helaas niet helemaal zoals het zou moeten werken. 

Koen komt net ook de woonkamer ingelopen, zijn haar nog niet gedaan, eigenlijk nog helemaal niks gedaan. De jongen is moe, niet dat er iets ergs met hem gebeurd, maar hij is een tikkeltje hoog sensitief wat emoties betreft en voelt dus alles om hem heen nu effe heel erg wat hem lang wakker houdt en veel energie kost. Hij kan wel zijn troost vinden gelukkig, bij vrienden en voor zijn eigen rust spendeert hij zijn weken nog vaak in Haarlem bij zijn ouders en broertje.

"Goeiemorgen." Raoul kijkt op van zijn telefoon en legt zijn koffie mok neer. "Morgen." Hij loopt naar de keukentafel en pakt de krant erbij, niks voor hem de krant lezen, hij leest de woorden wel, maar niks lijkt daadwerkelijk binnen te komen bij de man. Hij probeert zijn hoofd even op stil te zetten, maar het lukt hem gewoon niet. 

Zijn ogen gaan van de krant naar buiten, het regent nog, het regent de hele dag al en dat geeft Koen al helemaal een naar gevoel. Hij had een hekel aan regen. Hij had een hekel aan de winter, vroeger was hij groot fan van de winter, sneeuwpoppen maken en sleeën met zijn grote zus en met het gezin naar Oostenrijk. Als hij geluk had gingen ze zelfs even naar de markt en kreeg hij daar warme chocomel met slagroom. Dan was het jongetje het gelukkigst.

Sinds Nikki er niet meer is, vindt hij het seizoen niks, nu is het seizoen van het komen en gaan van zijn zus, zowel haar geboorte als haar dood hadden plaats gevonden in de winter. Nu was het seizoen in Koen zijn ogen voor Nikki en viel er ook niet te genieten van de kou. 

Hij wordt uit zijn gedachten gehaald door twee stemmen die hij graag hoort. "Goeiemorgen", zeggen Matthy en Soof in koor. Koen kijkt op en glimlacht als hij de twee binnen ziet lopen. Sofie meteen naar de bank, Matthy maakt even snel ontbijt. Hij komt bij haar zitten met twee borden met brood met hagelslag, Nederlandser kan haast niet. 

De deurbel gaat, Frank en Nick. "Hey jongens", begroet Koen de twee enthousiast. De twee reageren ook enthousiast. Koen is gerustgesteld door wat hij ziet, Rob had hem verteld wat er met Frank was gebeurd en hij verwachtte nu dan ook iemand die er niet veel beter uit zou zien dan de laatste keer dat hij hem zag, maar Frank lijkt er wel beter op geworden. 

Frank kijkt een beetje bedenkelijk naar Koen die naar buiten blijft staren. Iets stond hem niet aan, was het Koen zijn gezichtsuitdrukking? De manier hoe hij zat? Of gewoon de hele emotie die hij uitstraalde? Verdriet. 

Frank gaat in zijn hoofd even af wat er aan de hand zou kunnen zijn en al snel komt hij bij het zeer waarschijnlijke antwoord. Nikki. Het meisje wat bijna jarig was, maar ook het meisje wat over een paar dagen precies vijftien jaar niet meer met hem zou zijn. Koen had al langer zonder het meisje moeten gaan dan met. 

Zonder een woord te zeggen, staat de man naar wie Frank aan het kijken was op. Hij mompelt iets en legt de weg naar boven af, om daar in bed te vallen en toch nog maar even zijn ouders te appen of hij in Haarlem kan verblijven. 

Hij twijfelt even als hij de chat met zijn moeder opent. Zij missen ook hun enigste dochter, moet hij hen niet alleen laten rouwen nu? Zij moesten haar ten slotte toch nog wel meer missen dan hij? Voor hem was het zijn zus die hij de eerste tien jaar van zijn leven kenden, voor zijn ouders was het hun dochter die ze hebben zien opgroeien. 

Hij klikt zijn telefoon uit en draait zich zuchtend om op zijn bed. Hij was hier zo klaar mee, hij kon er nog steeds niet mee om gaan, je zou zeggen dat je het vijftiende jaar ondertussen wel weer hoe rauw werkt, nee Koen weet dat dus niet. Hij heeft het nooit geleerd. 

Hij is naar meerdere therapeuten gestuurd toen hij nog een jongetje was, iedere keer weer met dezelfde smekende blik van zijn moeder en de woorden 'Koen alsjeblieft, geef het een kans'. Maar dat kon hij niet, hij kon zijn gevoel niet aan een wildvreemde uit gaan leggen en had geen zin om er moeite in te steken. 

Het gevolg? Niks ergs gelukkig, behalve dezelfde struggle, iedere januari weer, niemand die hem ermee mocht helpen, hij ging zelf de maand uitzitten en maar gewoon dagen lang zich vreselijk voelen tot de kalender weer werd omgeslagen. 

In stille kamers van gebroken hart,Zit een broer, zijn wereld valt uit elkaar.Herinneringen dansen, als licht in het duister,
Hij koestert elk moment, elk lachje, elk gefluister.Maar de leegte blijft, als een gapende wond,Zijn hart schreeuwt om troost, zijn ziel is verward en ongezond.Hij omarmt haar verdriet, als een oude vriend,De pijn, de woede, de rouw die nooit eindigt.Maar te midden van de donkerte, gloort een sprankje hoop,Dat zijn zusje voortleeft, in herinneringen die nooit verlopen, nooit verloopt.