Met elkaar komt alles goed, toch?

7. Ik let op je

Het is al laat als de achterdeur openzwaait. Charlotte stapt de woonkamer binnen en ziet meteen Milo zitten. "Hey, lieverd." Ze snelt naar hem toe en omhelst hem. Milo had haar geappt met de vraag of ze langs wilde komen. Hij heeft afleiding nodig, iemand die zijn gedachten kan verzetten. Milo is niet gewend om om hulp te vragen, dus Charlotte wist dat het ernstig was. Zonder aarzelen is ze naar zijn huis gereden om bij hem te zijn en hem te steunen. Ze zou alles doen voor hem.

"Hey, schat", murmelt Milo terwijl hij zijn armen om haar heen slaat en zijn hoofd op haar schouder laat rusten. Ze lopen samen naar de bank, waar Milo net nog zat met trillende handen. De woonkamer is leeg, Koen en Rob zijn aan het opnemen, Sofie en Matthyas zijn naar Ameide, en Raoul is bij Lieke. Milo wilde niet de jongens appen, bellen of roepen. Hij wilde alleen Charlotte.

"Wat wil je doen?" Charlotte kijkt hem vragend aan. Hij weet het zelf ook niet. Spelletjes spelen, gewoon praten, lachen, of helemaal niets doen? Alles lijkt een slecht idee, hij weet het gewoon niet. "Vandaag op het werk begon iemand ineens te zingen en toen hadden we een hele karaoke." Milo lacht zachtjes terwijl Charlotte haar dag met hem bespreekt. Ze weet precies wat hij nodig heeft: afleiding.

Dat is het bijzondere aan Charlotte. Ondanks dat Milo niet altijd een open boek is en ze nog geen jaar samen zijn, kent ze hem door en door. Charlotte weet niet alles van hem, maar ze weet wel hoe ze moet reageren in bijna elke situatie. Of hij nu boos is, moe, verdrietig, druk, blij, bang of teleurgesteld, Charlotte weet wat te doen en wat Milo nodig heeft.

"Oh, en een vriendin gaf me een leuke serie-tip. Geef me even de afstandsbediening." Milo pakt de afstandsbediening van het tafeltje en geeft hem aan Charlotte. Ze opent Netflix en vindt snel de serie. "Wil je kijken?" Milo glimlacht zachtjes en knikt. "Is goed." Charlotte zet de serie aan en nestelt zich dicht tegen Milo aan. Hij slaat zijn arm om haar heen en streelt zachtjes over haar bovenarm.

Na een tijdje komt Rob ook naar beneden. Hij kijkt naar buiten en ziet dat de lichten nog aan zijn. Hij werpt een blik op de bank. "Hey, Char." Charlotte draait zich om en glimlacht. "Hey." Rob kijkt naar het beeldscherm en herkent de serie. "Ey, die zijn Jamie en ik ook aan het kijken, zo'n leuke serie." Rob houdt zichzelf in om niet alles te verklappen, iets wat hij vaak per ongeluk doet.

"Ik doe effe de lichten uit." Milo knikt alleen, aangezien hij vrij gefocust zit in de serie. Rob loopt naar buiten en voelt gelijk al de kou. "Aw tyfus." . Hij pakt de eerste de beste badslippers die die ziet en de eerste jas die hij ziet hangen. Hij loopt langzaam verder naar achtern. Hij doet de lichten bij de overkapping uit en loopt dan richting het zwembad. Hij voelt even in zijn broekzak, aangezien hij iets in zijn been voelt prikken. 

Hij haalt de inhoud eruit. Twee sigaretten en een aansteker. het zit er nog in van het avondje uit, in alle hectiek heeft Rob de broek waarschijnlijk niet meer in de was gegooid. Hij kijkt er een tijdje naar, een vaste roker is hij niet, maar af en toe een peuk is hij absoluut niet vies van. Hij kijkt even om zich heen en laat zich dan op een stoel zakken, even sist hij van de kou. 

Hij steekt de peuk op en scrolt een beetje door zijn insta. hij hoort even iets. Hij kijkt er niet op of om van, het zal wel een haas zijn ofzo. Hij neemt weer een trek van zijn sigaret en baast de rook in kleine wolkjes uit. Hij kijkt geschrokken op als hij ineens iemand voor zich ziet. 

"Jemig Rob", Sofie gaat helemaal stuk van het lachen. "Je had die kop van je moeten zien." "Oh jij bent het maar", lacht Rob opgelucht.  

Sofie komt naast hem zitten. "Wat doe jij zo laat buiten, jij haat kou." Rob knikt zachtjes. "Lichten uit doen en vond toen een sigaret in m'n zak, dus ja." "Oh mij ook." Rob lacht zachtjes en geeft Sofie de sigaret. Toen ze jonger was heeft ze ook zo vaak gevraagd of ze even een trekje mocht, Rob wist ook wel dat ze af en toe rookte, maar hij weigerde haar een sigaret te geven, tot haar achttiende. Nu als Rob zelden nog rookt, komt Sofie er nog best vaak bij staan. 

"Hoe was het in Ameide?" Sofie krijgt gelijk een glimlach rond haar gezicht, ze was blij weer even bij familie het Lam te zijn. Ze hadden iedereen gezien, neefjes, nichtjes, ooms, tantes en opa's en oma's. "Het was fijn Rob, echt leuk om iedereen weer te zien, met opa's en oma's gaat het gelukkig nog goed, opa het Lam gaat ook de goeie kant op ondanks dat hij zo ziek was." 

Rob krijgt ook een lach rond zijn gezicht, hij is zo blij dat het meisje wat als wees zonder enkele familie opgroeide, nu toch is opgenomen in een familie, als eigen zus, als eigen dochter, als eigen kleindochter, als eigen nichtje. Ze werd in alles vanaf het begin betrokken alsof ze de achternaam het Lam al droeg. "Das fijn Soofje", zegt hij zachtjes. 

"Waar is Matt?" Sofie knikt richting het huis. "Hoe is 't met hem?" Sofie denkt even na, wat is er nu te zeggen. Het is goed met hem toch? Ja, het is goed met hem, maar toch twijfelt ze eraan, terwijl er niks is wat er op wijst dat het niet goed zou gaan. "Goed, hij is nog veel moe en doet nog hard zijn best om dat ene avondje te verwerken, binnenkort wilt hij YouTube ook weer oppakken." Rob knikt tevreden, dat is wat hij wilt horen, dat het goed gaat met zijn  beste maatje. 

Voor even was hij bang dat het een hele lange weg zou worden, dat is ook wel logisch dat hij dat dacht toen hij Matthy voor het eerst zag na die avond uit. Hij lag er bijna nooit zo bij, de laatste keer was toen alles met Sofie gebeurde, voor de rest is hij nooit zo ver heen geweest. Dus Rob maakte zich wel de nodige zorgen, maar gelukkig kon Matthyas er al snel redelijk mee om gaan. 

"En hoe is het met jou?" Nu valt het wel even stil, Sofie weet echt niet wat ze moet zeggen, ze had deze vraag niet verwacht. Ze knikt even zachtjes en zucht. "Wel prima eigenlijk." Rob zucht even en neemt een laatste haal van zijn peuk voordat die echt op is. 

"Weet je het zeker, ik wil niet vervelend zijn, maar je kleren zitten weer een stuk losser en je eet wel weer minder volgens mij." Sofie knikt zachtjes, ze gaat niet tegen Rob liegen, dat kan ze gewoon niet, Rob weet zo veel van haar en Rob heeft het echt wel door als ze liegt.

"Het is niet erg Sofie, je doet je best en dat is al genoeg, maar blijf wel goed eten alsjeblieft, ik let op je oké, ik zorg dat er niks gebeurt." Dat stelt haar gerust, dat is precies wat ze nodig heeft, iemand die op haar let en er voor zorgt dat ze niet te ver gaat, niet weer de verkeerde kant op. "Dankjewel Rob", zegt ze zachtjes. 

Rob glimlacht, dit is wat hij met liefde altijd zou blijven doen, letten op zijn kleine 'zusje'.