Met elkaar komt alles goed, toch?

28. Zusterliefde

De twee heren gaan op de aangewezen stoelen zitten en wachten ongeduldig tot de stilte verbroken wordt. Dokter de Witt pakt de papieren erbij, zet zijn bril recht en begint dan eindelijk te praten. 

"We hebben in het bloed niks gevonden, maar we vernemen dat het een vorm van hyperventilatie is geweest door veel stress of angst. PTSD is ook bekend hier een rol in te kunnen spelen. Lizzy mag nu gewoon mee naar huis, alles lijkt weer prima te zijn. We schrijven nu niks voor omdat ze nog zo jong is en dit eenmalig lijkt, als dit zich herhaalt direct contact met het Erasmus opnemen voor een afspraak." 

"Heeft ze nog veel pijn?" Vraagt Nick met tranen in zijn ogen. Hij schraapt zijn keel een keer in de hoop de trilling te kunnen verbloemen. Frank legt zijn hand troostend op het bovenbeen van zijn vriend. Hij wist hoe moeilijk hij het vindt dat Lizzy pijn heeft.

"Nu niet door de medicatie, ze is vooral moe, als in een uurtje of anderhalf de medicatie zijn werk niet meer doet zou ze wel veel last krijgen van hoofdpijn en misselijkheid. Dan voor nu gewoon aanbevolen hoeveelheid pijnstilling." 

De drie mensen verlaten de kamer waar ze apart waren gaan zitten en Nick en Frank lopen terug naar het kamertje van Lizzy. 

Lizzy wordt net wakker als de twee de kamer in lopen en gaat met moeite rechterop zitten. "Hey lieffie", begroet Frank haar zacht, terwijl Nick zijn hand door haar haren heen gaat. 

Ze kijken allebei gewoon even in stilte naar het meisje, het meisje die zich zo groot houdt, maar in werkelijkheid zo klein is. Het meisje die haar papa's helemaal vertrouwd, maar niet naar ze toe komt als er iets is, waardoor ze haarzelf rustig probeert te maken na een nachtmerrie, haar paniekaanvallen, waarvan Nick en Frank niet weten, zelf uitzit en alle angst stress en pijn voor zichzelf houdt.

 Maar je kan het haar niet kwalijk nemen, zo is het haar immers geleerd. Alles wat Lizzy nog weet, is dat dingen vertellen of hulp vragen niet geaccepteerd werd en er niks mee gedaan zou worden. Ze ziet ook wel in dat Nick en Frank anders zijn, maar kan de oude opvoeding en trauma's die daar bij kwamen kijken gewoon nog niet los laten, het blijft aan haar kleven. 

"We gaan zo naar huis meisje, doet het veel pijn?" Lizzy schudt haar hoofd, nee ze voelde zich moe, maar pijn leek niks van te komen. "Ik til je zo naar de auto oké, dan gaan we even langs Lieke, want daar is Roos. We moeten nu even wachten op de dokter." Lizzy knikt en doet even haar ogen dicht. 

"Papa Nick, ik bij jou op schoot?" Nick glimlacht zacht. "Tuurlijk meissie."  Hij pakt het meisje voorzichtig op, eindelijk dat ziekenhuisbed uit. Hij neemt haar op schoot en knuffelt haar stevig. "Wij houden heel veel van je, dat weet je toch?" 

Hij voelt Lizzy zacht knikken in zijn borstkas en wrijft even over haar rug. "Papa, ikke moe." Nick trekt het meisje nog dichter tegen zich aan. "Ik weet het lieverd, we gaan zo naar huis dan mag je naar bed.  

"Hey Lizzy, ik ben dokter roodbaard." De man zit aan zijn rode baardje en Lizzy moet zachtjes glimlachen. Frank en Nick weten al wie de man is, hij heeft een moeilijke lange achternaam die de twee zelf al weer vergeten waren en daarom staat hij bij de kinderen bekend als dokter roodbaard. 

Zonder dat het pijn doet, wordt het infuus eruit gehaald en de stickers worden van haar buik en borst gehaald. Lizzy krijgt nog een knuffelbeer mee, een zo gehete ziekenhuisbeer. Dan wordt er doei gezegd en mag ze eindelijk echt weg uit het ziekenhuis. 

Frank tilt Lizzy op, die gek genoeg al wel flink wat energie lijkt te hebben, zou wel tijdelijk zijn, maar Frank en Nick vinden het fijn om hun meisje weer zo te zien.

"Hoe gaan we het doen?" Vraagt Nick als ze bij hun auto aankomen. "Ik weet niet of het slim is om d'r mee te nemen naar Liek", begint Frank aarzelend terwijl hij een blik werkt op het meisje op zijn arm.

"Lieke en Rosa?" Lizzy had het natuurlijk allemaal al lang door en wilde hoe dan ook naar haar zus en tante, die moest ze zien. Nick moet zacht lachen. "Daar komen we niet meer onderuit", grinnikt hij. 

Frank knikt met een kleine lach op zijn gezicht en stapt de auto in, hij doet zijn gordel om tot in hoever dat mogelijk is met een kind op schoot, en verbindt zijn telefoon met de radio. Hij zet de eerste beste mix aan kinderliedjes aan en gooit zijn hoofd tegen de stoelleuning om even zijn ogen te sluiten.

Hij kijkt nog even op als hij Nick zijn hand op zijn knie voelt rusten, hij glimlacht zacht en sluit dan opnieuw zijn ogen om ze pas in Bussum weer te openen. 

Lizzy loopt wankelend naar de deur, ze was nog best flauw van alle medicatie en had moeite met haar balans zoeken. Nick drukt op de deurbel en krijgt al snel gehoor.

 Raoul, die ook al thuis is ondertussen, opent de deur en begroet beide heren met een knuffel. Hij werpt een snelle blik op Lizzy en krijgt dan een waterige glimlach op zijn gezicht. Het was nu raar te bedenken dat dit meisje nog geen vier uur geleden vocht voor haar leven. 

Lizzy loopt al verder de kamer in, hopend dat ze dan haar zus zou vinden. Ze hadden voordat Rosa naar school ging nog ruzie gehad over de barbiepop die ze gejat had. Nu maakt het allebei de zussen niks meer uit. 

Lizzy krijgt tranen in haar ogen als ze Rosa dan eindelijk ziet en loopt snel naar haar toe. Ze slaat haar armen om haar heen en krijgt nu eindelijk het gevoel wat ze zo zocht. Die rust, die comfort, die liefde. Iets wat niemand anders dan Rosa haar kon geven. 

Ze weet dat haar vaders zo hard hun best deden en is dankbaar dat ze er waren toen ze vanmiddag wakker werd, maar god wat miste ze haar zus. 

"Rosa", snikt Lizzy zacht. Ze laat haar zus eindelijk los. "Ja?" "Sorry voor de Barbie, ik zal het nooit meer doen, alsjeblieft niet meer boos?" Rosa moet zacht lachen en hurkt iets, zodat ze even groot zijn. "Dat is al lang goed Liz, ik ben gewoon blij dat je oké bent", glimlacht de oudere zus. 

Lizzy knikt en slaat haar armen alweer om de zus heen. Ze wilde haar nooit meer los laten, voor altijd in de armen van haar alwetende zus, die haar zou beschermen voor al het onheil en kwaad.