Met elkaar komt alles goed, toch?

29. 2 streepjes

Sofie wacht geduldig tot de timer afgaat, een minuut moest ze elke keer wachten. De eerste keren was die minuut wachten zenuwslopend, maar nu ze dit al zeker zes maanden doet, gaat ze gewoon uit van de negatieve test, geen tweede streepje, geen leven, geen kindje, verder met het proces. 

Nadat ze afgelopen week het toch wel behoorlijk zwaar heeft gehad met het nieuws van Lizzy, gaat ze al helemaal niet meer uit van die positieve test. 

De timer gaat af. Ze komt zuchtend uit de kleermakerszit van de badkamervloer en pakt zonder er echt naar te kijken het staafje op, ze draait hem om en ziet dan toch iets wat ze echt niet aan zag komen. Ze knippert een paar keer en draait het staafje in ander licht. Dat kan toch niet? Jawel, er staan toch echt twee streepjes. 

Ze glimlacht en kijkt van de test naar de spiegel waar ze tegenover staat. De glimlach worden gecombineerd met tranen en ze laat zich weer tegen de muur aan naar de grond zakken. Een schreeuw van blijdschap en haar armen en benen die spartelen van het geluk, maken duidelijk dat de vrouw het echt beseft. 

Matthyas is nu net niet thuis, hij zit ergens in Amsterdam voor opnames. Even twijfelt ze, gaat ze hem bellen? Nee, als hij thuis is, dan vertelt ze het hem. Ze kijkt nog een keer naar de test, ze vindt het eng om er naar te kijken, bang dat ze het toch wel verkeerd zag, maar ze staan er echt, alle twee de streepjes.

"Hoe is 't met Soof?" Robbie zijn hand ligt losjes op zijn schouder. Matthyas kijkt op van het document wat hij aan het doornemen was en kijkt Rob met vermoeide ogen aan. Rob pakt de bureaustoel die naast hem staat en rijdt die naar de man toe, om vervolgens recht tegenover hem te gaan zitten. 

Ze zijn de enige twee die nog op kantoor zijn. De meeste waren gelijk vanuit Amsterdam naar huis gegaan en de mensen op kantoor zijn ook gewoon om vijf uur naar huis vertrokken. Matthy zou ook gelijk naar huis gaan, om voor het donker nog het één en ander in de tuin te doen, maar hij moest en zou eerst al zijn werk hebben gedaan. 

Rob wist dit en was expres ook even langs kantoor gereden, het ligt toch op de route naar Eindehoven. Rob wilde gewoon even met zijn vriend praten, hij zag ook wel dat Matthy zich niet oké voelde, de staarsessies met zijn beeldscherm zonder iets te doen en de minder enthousiaste reacties tijdens opnames verraden dat. Daarnaast is het ook fysiek wel te zien, die jongen heeft wallen onder zijn ogen waar je u tegen zegt en is hartstikke wit. 

"Ja, beetje matig, veel moe en misselijk door die hormonen, we zijn er nu al een half jaar mee bezig en hadden ondertussen al wel een positieve test verwacht en gehoopt, want dat zou ook gebruikelijk zijn, maar alleen nog maar negatieve testen, wat natuurlijk voor Sofie heel vervelend is. En dat met Liz vindt ze ook heel moeilijk nu, dus het is allemaal niet optimaal joh." 

Het valt stil, Rob is aan het nadenken. Hij weet van het traject wat de twee al sinds februari doorlopen in de hoop een kindje te kunnen verwachten en hij weet hoeveel pijn het beide jongvolwassenen doet dat dit gewoon onmogelijk lijkt. 

"Hoe vind jij het?" Vraagt Rob zacht. "Wat?" Vraagt hij, hij kijkt op van de pen waarmee hij aan het klooien is. "De negatieve testen." Matthyas blijft Rob aanstaren, zonder dat hij het wilt vormt er een traan in zijn oog, een traan uit wanhoop. Hij kan het duidelijk allemaal even niet handelen. "Vreselijk, maar ja wat doe je eraan he?" Zijn stem trilt en uit discomfort begint hij zijn vingers te kraken. 

"Ach Matt toch." Rob legt troostend zijn hand op de knie voor hem en wrijft er rustig over. Hij is maar al te blij dat hij even bij zijn maatje kwam checken of het allemaal nog wel gaat. 

 Rob knijpt zacht in Matthyas' knie, in de hoop dat hij door gaat praten, maar natuurlijk komt dat er niet van, dat lijkt nu even onmogelijk voor de man. "Matt, er komt vroeg of laat echt wel een positieve test, echt waar. Als je wilt praten, da ben ik een appje of belletje verderop, dat weet je toch?" Matthy knikt langzaam, maar Rob weet heel goed dat Matthy dat nooit zou doen. Hij zou zelf gewoon wat vaker vragen hoe het is met hem. 

"Matthyas, het komt echt goed, ik hou van je maat, kom hier." Rob trekt Matthyas in een knuffel en wrijft troostend over zijn rug. "Ga lekker naar huis joh, document gaat over Spanje en wat daarvoor moet worden geregeld, dat is pas in Januari joh, geen stress." Matthyas kan ondanks de tranen een klein glimlachje niet voorkomen. "Dankjewel Rob", lacht hij, terwijl hij zijn neus ophaalt.

"Tuurlijk vriend, doe Sofie de groetjes oké, ik moet even boven wat pakken, sluit zo wel af, ga maar." Matthy knikt en pakt zijn tas al in, terwijl hij Rob de trap op hoort lopen. Hij gooit zijn tas over zijn schouder en loopt na snel 'doei' te roepen, de lift in. God wat is de man gezegend met zijn vrienden. 

"Hey schat", glimlacht Sofie als haar man eindelijk thuis komt. "Wat ben je laat." "Ja, sorry, ik moest nog..." "Sst, je hoeft je niet te verontschuldigen, kom het eten is precies net klaar." Met een glimlach gaat hij zitten, die glimlach veroorzaakt Sofie, er is iets anders, de lach op haar gezicht lijkt weer heel oprecht en dat doet hem goed. 

"Wat is er?" "Hm?" Sofie kijkt Mat vragend aan, terwijl ze een pan risotto op tafel zet en tegenover hem komt zitten. "Je lijkt zo vrolijk." "Oh ja, heb net even met Jaïr gebeld en was heel gezellig." Ze verzint het snel en hoopt maar dat Mat het zo van haar aanneemt. 

"Fijn, hoe is het met hem?" "Het klonk alsof het wel goed gaat, komend weekend naar Daphne dus mannetje is helemaal content." Matthyas schept lachend zijn eten op, hij vond het leuk om te zien hoe verliefd Jaïr is. "Over liefde gesproken, Koen en Rox zijn insta-official", lacht Matthyas. "He he, het mocht tijd worden", zucht Sofie lachend, terwijl ze naar haar water grijpt.

 "Matt, doe je ogen eens dicht", lacht Sofie. Matthyas kijkt met een grote, maar toch een beetje zenuwachtige lach op naar de grijns van Sofie. Hij knikt met diezelfde lach nog op zijn gezicht en sluit zijn ogen. 

Sofie haalt het kleine testje uit haar broekzak en zegt Matthyas zacht dat hij zijn hand uit moet steken. "Oké ogen open", glimlacht ze. 

Hij opent zijn ogen en heeft niet lang nodig om te beseffen wat het is. Hij kijkt in shock op naar Sofie met misschien wel de grootste lach ooit op zijn gezicht. "Nee, echt?" Sofie knikt en veegt snel een paar tranen weg. 

Matthyas springt haast op van zijn stoel en gooit zich tegen zijn vrouw aan. "Meen je het echt?" Vraagt hij, als hij haar met betraande ogen aankijkt. Sofie knikt en kust hem kort. "Echt waar liefje", snikt ze.  

Met tranen in zijn ogen trekt hij Sofie zo dicht mogelijk tegen hem aan. Hij geeft haar zacht een kus op d'r wang en strijkt door haar haren. "Er komt een baby", zegt hij met een lage stem vanwege alle emotie. Sofie knikt en met een zucht zegt ze het dan ook met een grote lach. "Er komt een baby", fluistert ze zacht.