Met elkaar komt alles goed, toch?

6. Nazorg

Sofie zit aan het stuur, Matthyas is half in slaap een beetje voor zich uit aan het staren, met Sofie's hand op zijn bovenbeen, wat een passagerprincess. Meestal is het andersom, maar Matthy is zo moe en niet gefocust, het is gewoon gevaarlijk om hem achter het stuur te zetten. 

Ondanks dat hij zo moe is, moet hij straks toch echt iets vrij belangrijks doen, de contracten zouden worden getekend. Ze waren een paar keer wezen kijken en wisten het zeker. Ze wilden er echt wonen. Het grote huis aan de rand van Ameide. Het huis met het weiland en de schuur erachter. Daar wilden zij samen gaan wonen. 

"Hier is het toch?" Matthy kijkt op en knikt. "Ja, Sean wacht ons binnen op." Sofie parkeert de auto snel in en loopt dan hand in hand met Matthyas het grote gebouw in. Ze waren weer aan de late kant, dus het tempo zat er zeer lekker in.

De man staat inderdaad al netjes in uniform het stel op te wachten. Hij schudt beiden de hand en leidt ze mee naar een klein kamertje op de eerste verdieping. 

Sean tovert een papier tevoorschijn hij legt kort uit waar de handtekeningen moeten, maar zegt de twee ook het nog even rustig door te lezen. 

Matthy kijkt zuchtend naar het blaadje wat richting hem werd geschoven, hij was eigenlijk veel te moe om te lezen en geeft een schuine blik aan Sofie. Ze moet zacht lachen en leest het zelf even door, om vervolgens Matthyas te vertellen dat er niks heel bijzonders in staat. 

De man tegenover hen kijkt beiden jongvolwassenen nog een keer met een formele blik aan. Hij schuift een pen naar de twee en verteld ze nogmaals waar de handtekeningen geplaatst moeten worden. 

Sofie en Matthy geven elkaar al glimlachend een blik en krabbelen omstebeurt hun handtekeningen in de vakjes. 

De drie staan op, het koppel krijgt nog een handdruk en een politiek correct glimlachje. "Gefeliciteerd met jullie huis, alles is nu geregeld."

Er volgt nog een klein napraatje over wat er nu nog zou moeten gebeuren, het was gelukkig niet veel meer en ze hadden de sleutels toch al. 

De twee lopen opgelucht het gebouw uit, ze hadden hier beiden echt geen zin in en waren blij dat ze het achter de rug hadden. 

Eenmaal weer in de warmte van de auto, houdt Sofie de hand van Matthyas vast, haar aanraking als een troostend deken, haar zorg voelbaar in de lucht. "Wat is 't toch schatje? Alles met het huis is geregeld, op werk ligt geen druk. Voel je je echt zo kut?" De man zijn knikje is nauwelijks merkbaar, zijn frustratie hangt als een donkere wolk om hem heen. Hij kon het niet hebben, het was niks voor hem om zich langere tijd slecht te voelen. 

Hij haalt even schokkerig adem en sluit voor een moment zijn ogen. "Soof, ik weet niet wat het is, maar ik denk dat ik toch nog zit met dat avondje in de club", zegt hij zacht. "Ik blijf maar denken: was ik dan zo zwak dat ik me niet kon verzetten? En nu, ik durf gewoon niet meer alleen te zijn Soof, ik ben bang." Sofie knijpt zacht in zijn hand, haar hart breekt bij zijn pijn. 

"Dat is oké Matt, ik durf toch ook nog steeds niks alleen? Dat is heel normaal als er zoiets gebeurd. En tuurlijk was je niet te zwak, het was niet jouw schuld he, je verbijsterde gewoon." 

De tranen vloeien ongecontroleerd over zijn wangen, hij veegt ze snel weg en haalt zijn neus op, het zat hem nog diep, dieper dan anderen door lijken te hebben, de wonden heelden maar niet. "Liefje over een weekje heb je intake bij die therapeut, het komt allemaal goed oké", fluistert ze met een gebroken blik in haar ogen. Ze baalt, ze baalt dat zoiets vreselijks haar lieve vriend moest gebeuren. De man die geen vlieg kwaad doet, waarom moest hem dit overkomen? 

"Soof, kunnen we gewoon naar huis?" De vrouw knikt en draait de sleutel, waarna de motor van de BMW zacht klinkt en een melodie vanuit de radio de stilte in de auto verbreekt.

"Maccie?" Matthyas moet ondanks zijn verdriet toch zacht lachen. "Weet je het zeker Soof?" Ze knikt zacht, ze haatte de mac nog steeds met heel haar hart, maar voor Matt zou ze toch een poging willen wagen. 

Eenmaal weer thuis, vervolgen de twee hun weg richting hun kamer. Ze waren maar al te blij dat ze beiden gewoon even konden ontspannen, niks gepland. 

De laptop wordt erbij gepakt en Matthy logt in op zijn Netflix. "Verder gaan met the crown?" Sofie knikt en komt in zijn uitgestrekte arm liggen. Ze gaat even door zijn haren en kust hem zacht. "Ik ben trots op je Matt, echt waar." Matthyas kijkt haar met een zucht aan, hij had eigenlijk een hekel aan zulke complimentjes, behalve als ze van Sofie kwamen, dan hoorde hij niks liever. 

"Soof, we zijn alleen thuis vandaag, dat weet je toch?" Sofie vindt een bepaalde blik in zijn ogen en krijgt ook een kleine grijns op haar gezicht. Ze schudt dan toch kort haar hoofd en herpakt zich. "Nee Matt, het is net twee weken geleden", fluistert ze. "En wat nou als ik zeg dat het wel kan?" Ze schudt zacht haar hoofd en legt die dan weer op zijn borst. "We hebben alle tijd van de wereld schat, laten we geen overhaaste beslissingen maken wat tot het ergere kan leiden." 

Matthy knikt dan ook zacht, hij wist wel dat ze gelijk had en was zelf eigenlijk ook niet zeker van zijn zaak. Hij was blij dat hij Sofie had, iemand die zo veel om hem gaf en hem zo goed kende. Iemand die van hem hield.  

Een luisterend oor, een warme hand,
Samen sterk, in een liefdevol verband. Genezing begint,
met elke stap die wordt gezet, 

Met geduld en zorg, wordt angst verzacht,
Het hart herstelt, na lange tijd van nacht