Met elkaar komt alles goed, toch?

4. Geopende ogen

Ieder die was blijven slapen was weer naar huis. Het was nu stil in het huis aan de bakkersdijk. Koen merkte de grauwe sfeer op maar durfde niet te vragen naar wat er was gebeurd. 

Stil gaat hij naast Matthyas op de bank zitten, terwijl hij een paar happen neemt van zijn broodje hagelslag. Hij kijkt even naast zich. Matthy kijkt niet op of om en scrolt in alle stilte verder op zijn telefoon. Koen zijn ogen vallen op de striemen die net boven de kraag van zijn trui uit komen. Het beeld brengt hem de nodige zorgen. Wat was er gisteravond gebeurd wat hem niet is verteld? 

Als Koen de moed heeft om ernaar te vragen, stapt Milo de woonkamer binnen. Hij loopt gelijk door naar de keuken om een glas water te pakken. Rob staat op van de eettafel en loopt langzaam naar Milo toe. Koen ziet hoe Rob hem zacht iets vraagt, maar kan niet horen wat. Milo zijn reactie is wel duidelijk te horen. "Nee Rob, ik weet het, hou je bek." Hij duwt chagrijnig de arm die om zijn schouder was gelegd weg en zet het weer op een lopen. 

"Miel alsjeblieft", zegt Rob nog op een bezorgde toon. Maar Milo heeft er geen ergen aan en gooit de deur dicht. 

Sofie treft Milo aan op de gang en haalt zuchtend haar wenkbrauwen op als ze zijn blik ziet, ze had gehoopt dat hij het ondertussen wel los had gelaten, maar dat was helaas niet zo.

Ze loopt de woonkamer in en kijkt even naar Rob. Ze zien er beiden moe uit en willen gewoon vergeten hoe hun avond gisteren was. Rob glimlacht klein en trekt Sofie in een knuffel. "Goeiemorgen Soof", zegt hij zachtjes. Normaal is Rob niet zo van het knuffelen, maar hij wist heel goed dat Sofie het nodig had, nog harder dan hijzelf.

"Koen?" Koen kijkt op van de bank. Met een hoopvolle blik richt hij zich tot Rob. Hij hoopt eindelijk antwoord te krijgen op al zijn nog niet gestelde vragen. "Kan je effe meekomen", zegt hij zachtjes. Koen knikt en kijkt even naar Matthy die nu eindelijk op kijkt met een gedesoriënteerde en angstige blik. Sofie loopt naar hem toe, geeft hem een geruststellende blik, gaat even door zijn haren en kust hem op zijn wang. "Ik ben hier liefje", fluistert ze.

"Er is gister het één en ander gebeurd", begint Rob op de gang. Koen knikt met een ondervragende blik op zijn gezicht. "Frank heeft veel te veel gedronken en is out gegaan. Milo is dealers tegen gekomen en heeft XTC aangenomen en Matt is aangeraakt door iemand hoe hij dat zelf niet wilde." Rob zucht een keer flink, het was nog al een verhaal zo in een keer. Waarom moest het ook allemaal in één nacht gebeuren? En waarom zij? Waarom waren zij altijd de lul? Wat hadden deze mensen fout gedaan dat ze zo afgestraft werden?

Koen kijkt Rob ook verward aan. Dit kon toch niet allemaal gebeurd zijn toen hij gister gewoon in bed lag. De groep was een kleine vier uur weg, dan kan dit toch niet zijn gebeurd? "Oh", is het enige wat Koen eruit krijgt. Hij is er helemaal stil van. 

Een paar kilometer verderop is het ook stil in het huis in Rotterdam. Frank is na de hele nacht te liggen kotsen eindelijk in slaap gevallen rond het middaguur. Nick kijkt vanuit de keuken naar de bank waar zijn vriend er vredig bij ligt. Hij pakt een dekentje en spreidt die over hem heen. 

Hij gaat heel even door zijn donkere lokken heen en voelt dan de tranen alweer op komen. Hij loopt stilletjes naar de deur om vervolgens de koude buitenlucht in te lopen. 

Vermoeid leunt hij tegen een muurtje. Het is nog maar net boven nul buiten, maar het doet hem echt niet zo veel op dit moment. 

De tranen veranderen in snikken en de snikken veranderen in oncontroleerbare hijsen naar adem, tot hij tegen het muurtje aan op de grond is gezakt. Alles komt ineens hard binnen, hij maakte zich zo een ongelofelijke zorgen om zijn vriend, de man van wie hij zo veel houdt. Frank was alles behalve oké. Niemand kende Frank zo, hij zal nooit zo veel drinken, dat is gewoon niet Frank. Er ging echt wel een drankje in, maar hij kende zijn grenzen heel goed en ging daar vrijwel nooit meer overheen.

Nick schrikt op van de hand op zijn schouder. Hij veegt zijn tranen weg en kijkt op, recht in de groene ogen van Frank. Ogen die voor het eerst sinds lange tijden geen lege blik meer in zich hebben, maar een liefdevolle blik. Zijn hand rijkt naar Nick, klaar om hem omhoog te trekken en in zijn armen te nemen. "Sorry Frank", stamelt Nick. Frank moet zacht glimlachen. "Pak m'n hand nou maar", lacht hij zachtjes. 

Nick neemt de hand aan en word door Frank soepel omhoog getrokken. Hij trekt hem stevig naar zich toe, zo stevig, dat Nick niet eens de kans krijgt om los te komen uit de greep. "Ik ga nooit meer zuipen man, ik haat katers." Nick moet zacht lachen om de manier hoe Frank de humor erin probeert te houden. "Beloof je me dat?" Frank zijn lach maakt plaats voor een serieuze blik. "Het spijt me echt liefje, ik ga m'n best doen in therapie oké?" Zucht hij, terwijl hij de man een kus geeft. 

Nick moet zacht lachen. "Wat heeft die alcohol met jou gedaan joh?" Frank haalt lachend zijn schouders op. "Kom joh, het is verdomd koud." Hij trekt hem mee naar de deur toe om eindelijk weer hun warme huis in te stappen. 

Hij weet dondersgoed wat de alcohol heeft gedaan. 

Hij is veel dingen in gaan zien. Hij is in gaan zien dat hij de pijn van het mentaal niet oké zijn echt kwijt wil raken. Hij ziet in dat als dit nog heel lang zo door gaat, hij dadelijk nog een poging doet en dat wilt hij niet. Hij wilt niet dat Sofie en Matthyas straks op hun bruiloft naar nog een lege stoel moeten kijken tijdens het 'ja woord'. Hij wilt zelf nog trouwen, hij wilt met zijn vriend een gezinnetje maken, hij wilt de wereld nog zien, hij wilt nog meer mensen helpen met zijn baan als dokter. 

Dat is wat de alcohol heeft gedaan, hij is dit in gaan zien. Hij wilt zijn dromen achterna en de nare tijd eindelijk echt achterlaten en over een hele tijd tegen anderen kunnen zeggen dat het echt een keer beter wordt. 

Hij wilt kunnen zeggen dat hij voor het zoveelste jaar clean is van zijn verleden met alcohol. En dat hij nooit meer teruggaat naar de tijden waarin hij al zijn verdriet wegdronk.