Met elkaar komt alles goed, toch?

13. Jullie zijn mijn thuis

De deur van het kantoor op de bovenste verdieping zwaait open. De gene die nu in deze maand pas voor de derde keer op tijd komt, stapt al zuchtend binnen. Koen van Heest. "Zo netjes hoor", prijst Raoul hem sarcastisch als hij op zijn horloge kijkt. Raoul klapt zijn laptop dicht. Koen hoefde er pas half acht 's avonds te zijn en dan nog flikt de man het om te laat te komen. Het is ook wel een topsport aan het worden ondertussen. 

"Naar boven?" Zucht Sander als hij al naar zijn camera grijpt. Er wordt geknikt en een paar laptops klappen dicht. Al shockend loopt de groep naar boven, waar de kamer al helemaal klaar is gemaakt door een paar stagairs. 

Het zou een podcast worden deze vrijdagavond. Dat was af en toe echt wel lekker, gewoon zitten en praten, niks meer wordt er verwacht. Ook Sofie is er vandaag bij, de kijkers waren vanuit het begin gewend dat de vrouw af en toe voorbij kwam in de video's aangezien ze bij de groep in huis woonde, langzaam werd de vrouw steeds meer gewaardeerd door de kijkers, tot het punt waar ze nu zijn, dat er regelmatig wordt gecommend met de vraag of ze weer een keer mee komt met de opnames. 

Ze krijgt nog een lieve glimlach van Raoul, hij zag dat de vrouw moe was en wilde zo gewoon even aan haar duidelijk maken dat hij aan haar denkt. 

Raoul start zoals altijd de aflevering met zijn keurig uitgeschreven intro, terwijl Robbie voor ieder een glas water in schenkt. 

Het onderwerp was niet zo heel boeiend vriendschappen, merendeel was eigenlijk veelte melig om het er serieus over te hebben en proberen vooral elkaar in de zeik te nemen. Het was oké, dat is het mooie aan deze vriendschap, daar kan dat wel. Matthyas doet nog een stukje over wat hij nou aanraadt te zoeken in een vriend, het stukje van de kijker nog en dan roept Sander al dat ze al richting het uur zitten. 

"Mooi zo, dan was dit het weer voor vandaag", zucht Raoul. De outro wordt gedaan en de camera wordt uitgeklikt. "Jemig, het was maar een uur, maar ik ben doodop", zucht Milo. Sofie moet er zacht om lachen. Iedereen leek moe, misschien had het ook te maken met dat ze vannacht nog elders dan thuis moesten slapen, wat toch de nacht iets minder lekker lijkt te maken. 

"Dus nog pilsjes?" Koen kijkt de groep vragend aan. Er klinkt gelijk gejoel, dat hadden ze wel verdient op de vrijdagavond vinden de meeste. Matthyas kijkt even twijfelend naast zich. Sofie geeft een zacht knikje en glimlacht. "Zeker?" Vraagt hij zacht. Sofie knikt weer en geeft hem een kusje op zijn wang. "Zeker liefje", fluistert ze terug. 

De groep verplaatst loopt al druk pratend over koetjes en kalfjes de trap af. Koen loopt richting  de keuken van het kantoor, hij haalt een paar biertjes uit de koelkast en gaat netjes iedereen af. Ze gaan rustig in het hoekje van het kantoor zitten. Sofie is een beetje afwezig en staart naar buiten waar het verkeer nog altijd druk is.

"Is er iets?" Sofie schrikt op van Milo die zich bezorgd naar haar toe had gedraaid. Ze schudt zachtjes haar hoofd, wetende dat er wel degelijks iets aan de hand is, het is allemaal even veel te veel, maar dat houdt ze nu voor haarzelf. Milo slaat zijn arm om haar heen, wat Sofie toch een kalm gevoel geeft. "Drukke dag gehad zeker?" Ze knikt zacht. "Ja gewoon te veel gepland na een kort nachtje", zegt ze, terwijl ze voor haar uit blijft staren.

"En voel me niet zo, maar maak je geen zorgen, oké?" Nu kijkt ze op naar haar broer die enkel knikt met een kleine glimlach op zijn gezicht. "Oké Soof", fluistert hij. "Hoe was het gesprek met de trouwambtenaar?" Sofie krijgt gelijk een kleine lach rond haar lippen. "Heel goed, wat dat betreft is alles zo goed als geregeld." Milo glimlacht zachtjes, hij kan zich af en toe gewoon nog niet beseffen dat zijn kleine zusje binnenkort toch echt gaat trouwen. Hij had het een jaar geleden toen Sofie in het ziekenhuis lag, niet kunnen bedenken, maar over een paar maandjes staat Sofie er toch echt, in haar witte jurk. "Heb er echt zin in Soof." Sofie glimlacht zachtjes, ze kan ook niet wachten. 

"Soof wil je gaan?" Sofie schrikt op van en hand op haar schouder, ze was tegen Rob aan een beetje weggedommeld, ze had het zelf niet eens door. Ze kijkt recht in de liefdevolle ogen van haar vriend.

"Is goed." Matthyas steekt zijn hand uit en trekt haar omhoog. "Nou jongens het was gezellig, fijn weekend." De twee worden nog een fijne nacht gewenst, waarna ze richting de deur lopen.

Met een fijn gevoel stappen de twee de auto in. Vandaag was weer een heerlijke avond, Sofie heeft er dan wel weinig van meegekregen, maar had er wel een goed gevoel bij, het was weer even zoals de avondjes in Rhoon en dat had nog altijd een nostalgisch kalmerend effect.

Eenmaal thuis tilt Matthyas Sofie de auto uit, aangezien ze weer in slaap was gevallen. Met één hand doet hij soepel de voordeur open. Sofie opent langzaam haar ogen, als ze op de bank wordt gelegd. "Oh jemig", lacht ze zacht, nog half in slaap. Matthy glimlacht zachtjes en geeft haar een kus. "Als je nou even naar boven loopt en alvast naar onze kamer gaat, zorg ik dat je met een paar minuutjes kan slapen", fluistert hij, terwijl hij net de veters van haar tweede schoen lostrekt. 

Als Matthy, nadat hij beneden het een en ander opgeruimd heeft, de kamer in komt met een fles make-up remover en een washandje, ligt Sofie alweer bijna te slapen. Hij haalt voorzichtig het washandje over haar gezicht en kleed zichzelf dan snel uit, om vervolgens naast haar te komen liggen.

"Slaap lekker lieverd", fluistert hij wanneer hij naast haar ligt. Sofie komt iets dichter tegen hem aanliggen en haar koude handen liggen als snel in zijn zij, waar hij even van rilt. "Dankje", mompelt ze, haast onverstaanbaar, door de diepe slaap waar ze bijna in is beland. 

"Voor jou altijd", fluistert hij terug, terwijl hij haar wederom een kusje op haar voorhoofd geeft.