Met elkaar komt alles goed, toch?

15. geheime spelletjes

Sofie's oog valt op haar twee buurmeisjes die voor de deur van hun huis staan. Nummer zes, waar zo veel dingen gebeuren waar niemand van mag weten. Ze kijkt naar de twee meisjes, de oudste grijpt staat met haar rug tegen de muur, de ander zit op het stenen paatje met haar hoofd rustend tegen haar knieën.

Sofie rijdt zuchtend haar oprit op en sluit dan even haar ogen. "Ja nu is het klaar", zucht ze geïrriteerd. Ze stapt de auto uit en loopt met een kalme uitstraling naar het huis iets verderop. 

"Hey, waar zijn papa en mama?" Ze gaat door haar knieën en komt gehurkt bij ze zitten. Haar ogen vallen op de knie van Lizzy, haar witte legging had een rode stempel gekregen van waarschijnlijk een schaafwond op haar knie, het meisje snikt zachtjes en is duidelijk een beetje in paniek. 

"Hey Lizzy lieverd, wat is er gebeurd? ben je gevallen?" Lizzy zegt helemaal niks, dus Sofie geeft Rosa maar een blik, ze houdt haar lippen stijf op elkaar en haalt onschuldig haar schouders op. 

Sofie denkt even na, ze weet nu één ding zeker: die kinderen gaan voor nu even met haar mee. "Komen jullie mee naar mijn huis, dan halen we een pleister voor jouw knie en kunnen we even die hete zon uit" "Mag dat wel van papa?" Sofie zucht zacht, als Jan hierachter zou komen zijn de meisjes in zo veel problemen.

"Ja dat mocht van papa, kom maar mee", lacht ze vriendelijk. Ze pakt Lizzy op en zet haar soepel op haar heup zodat het meisje haar knie verder niet belast. Ze pakt met haar vrije hand Rosa's tengere hand vast en zo lopen de drie over de weg de paar meters naar huis. 

Eenmaal binnen zet ze beiden meteen op de bank. De meisjes waren hier ondertussen al een goeie tien keer geweest en wisten ondertussen al precies hoe Netflix werkt. 

Sofie komt bij het jongste zusje zitten en wijst naar de witte legging waarin de vlek steeds groter lijkt te worden. Het meisje was nog steeds aan het snikken van de pijn. Met een trillende lip en verdrietige ogen kijkt ze op van de pijn. "Sofie, ikke pijn", huilt ze.

"Ik weet het Lizz, mag ik je legging uit doen?" Nu kijkt het meisje weg naar haar zus, ze geven elkaar een vertwijfelde blik. Rosa neemt dan weer het woord. "Moet dat?" Sofie knikt zachtjes. "Oké dan", zucht het meisje, terwijl ze zachtjes haar hand op die van haar jongere zusje legt. 

Sofie begint voorzichtig aan de legging, maar trekt dan al snel de conclusie dat de stof al helemaal vast zat in de stof.

"Hoe lang geleden is dit gebeurd?" Rosa haalt haar schouders op, en Lizzy schreeuwt het uit van de pijn. 

"Roos, pak maar wat drinken uit de koelkast, ik ga even Frank bellen", zucht Sofie. Rosa hoeft er niet lang over na te denken, ze kende Frank, die keren dat de zusjes hier waren, waren er best vaak ook andere mensen, waaronder regelmatig, Frank en Nick. Waarom Sofie nu Frank nodig had? Dat wist ze ook niet.

"Hey Soof", klinkt er al snel door de telefoon. "Hey Frank, jij bent toch in Utrecht op het moment?" "Mhm, ben nu meer richting Houten. Heb je me nodig dan?" De stem klinkt gefocust, Frank had al gehuil gehoord in de achtergrond en wist eigenlijk wel hoe laat het was.

Sofie legt kort de situatie uit waarna Frank zegt nu gelijk te vertrekken en er met een kwartiertje wel te zijn. 

Zuchtend legt ze de telefoon weer aan de kant. Het meisje bij haar op schoot stopt maar niet met huilen en lijkt zo van streek. 

"Roos, is het goed als ik even met Liz naar de keuken ga, je kan me altijd roepen", zegt de vrouw radeloos. Rosa knikt alleen en kruipt iets verder de bank op. Sofie tilt Lizzy weer op en loopt met haar naar de keuken en zet de tussendeur op een kiertje. Rosa hoefde niet zo geconfronteerd te worden met de paniek van haar zusje.