Met elkaar komt alles goed, toch?

17. 1 plus 1 is 4

"Hey." Nick kijkt op van zijn laptop en ziet als hij over zijn schouder kijkt Frank staan. Nog niet aangekleed, enkel een korte broek die hij aan heeft 's nachts, hij zou dan ook nog niet zo lang wakker zijn. 

"Wat ben je d'r vroeg uit, gister ging je ook al zo laat slapen." Frank knikt, een beetje in gedachten verzonken, hij schuift de stoel naast Nick naar achter. Nick heeft aan Frank zijn houding wel door dat hij iets wilt bespreken, iets belangrijks. Gister kwam Frank laat bij hem liggen en lag hij zo lang nog te woelen, dus Nick had al wel zijn vermoedens dat er wat zou zijn.

Nick doet zijn oortjes uit en slaat zijn laptop dicht, hij wacht geduldig tot Frank hem verteld wat er te vertellen is, wat wel even lijkt te duren. Net op het moment dat Nick ernaar wilt vragen, trekt Frank zijn mond open en begint hij een beetje mompelend te praten. 

"Sofie belde gisteravond en toen ben ik nog even beneden gebleven, vandaar zo laat, weet je nog wat Matt ook al had geappt?" Nick knikt en pakt Frank zijn hand, aangezien Frank het met wat er ook in zijn hoofd zit, moeilijk lijkt te hebben. 

"Er speelt meer bij Rosa en Lizzy dan ze dachten, ze willen pleegzorg instanties bellen, de kinderen zijn echt niet meer veilig in hun thuisbasis." Frank zucht en kijkt een beetje naar de hand waar Nick zijn duim zacht overheen wrijft. "Wat naar, maar fijn dat de kinderen weg van huis kunnen en Matt en Soof ze goed willen en kunnen helpen." 

Nick de optimist van de twee probeert Frank een beetje gerust te stellen, het lukt hem echter niet helemaal, Frank is nog steeds flink van streek.

Frank zucht en kijkt Nick recht in zijn ogen aan. "Nick?" Nick knikt zachtjes en wacht geduldig tot Frank zijn vraag stelt. Hij weet niet zo goed wat hij moet verwachten en Frank weet duidelijk niet goed hoe hij zijn vraag moet stellen. 

"Weet je nog toen we het erover hadden, ons eigen gezinnetje." Nick glimlacht zacht, maar kijkt Frank wel licht geschrokken aan. "Frank je bedoelt toch niet..." Frank knikt. "Jawel, dat bedoel ik wel, we kennen de meisjes en ik wil zeker weten dat ze veilig zijn en ik wil met alle liefde de kinderen opvoeden, ik denk dat we dat kunnen Nick.... ik weet zeker dat we dat kunnen." 

Stiekem juicht Nick van binnen, dit wilt hij zo graag, maar hij moet nu niet aan zichzelf denken, hij moet nu aan Lizzy, Rosa en Frank denken. Kan dit wel? Is dit wel slim? 

"Maar liefje, jij bent nog maar net mentaal stabiel, dit is dan wel heel plotseling, het zijn niet zo maar kinderen, ze zijn getraumatiseerd en niet goed met vertrouwen, is dit wel slim en verantwoord?" Frank denkt even na, maar heeft niet lang nodig, aangezien hij hier al bijna de hele nacht over na heeft gedacht. 

"We kennen ze sowieso al, ik heb al wel soort van ervaring, je weet wel wat ik bedoel, we hebben de ruimte en ik wil niks liever Nick, toen ik gister bij ze was... Ik kan ze niet zo maar de pleegzorg in laten gaan en maar zien hoe het afloopt." Nick kijkt Frank nog steeds een beetje in twijfel aan.

"En met jou?" Frank glimlacht zacht en buigt iets naar voren om nog dichter bij Nick te komen. "Dat komt goed lieverd, ik beloof het je, maar wil jij het ook?" Nick is even stil en denkt erover na. Ja! Ja, natuurlijk wilt hij dit, hij wilt dat al lang, maar het leek hem niet slim met Frank. 

"Ja schat, heel graag, maar alleen als jij zeker weet dat het kan en goed komt." Frank knikt zacht met de grootste glimlach ooit. "Ik bel Sofie en Matt zo." Nick knikt en trekt Frank nog net wat dichter naar hem toe, waardoor hij hem zacht een kusje kan geven. 

Rosa en Lizzy zitten aan het ontbijt, schaaltje yoghurt met fruit. Het is best vroeg als je bedenkt dat Sofie en Matthyas pas om half drie sliepen. De muziek staat zacht aan zoals bijna elke ochtend. Rosa en Lizzy hoor je druk praten over van alles en nog wat.