Met elkaar komt alles goed, toch?

20. Na tien jaar

De deurbel gaat voor het huis wat nu eindelijk niet meer als een groot geheim wordt gezien. "Goeiemiddag, wij zijn Matthyas en Sofie de buren en we wilden effe hoi zeggen." De nog vrij jonge vrouw aan de deur lacht lief. "Oh hoi, kom verder", lacht de vrouw vriendelijk, terwijl ze een stap opzij zet. 

De twee worden het huis in geleden, het ziet er al behoorlijk netjes uit de muren zouden nog geverfd worden.

Na dat de vrouw zich kort voorstelt en zegt dat haar man zo komt, gaan de drie aan tafel zitten. Sofie pakt een fles wijn, drank, lekker cliché cadeau, maar wat moet je mensen die je niet kent anders geven? "Oh wat lief dankjewel." De twee krijgen allebei een bakje koffie en de man waar Mariska het net al over had komt ook aangelopen. Hij ziet er uit als een hele lieve man, waarschijnlijk iets ouder dan Matthy, rond de dertig ofzo. 

De vier praten een tijdje, een gesprek waarin ze elkaar al behoorlijk leren kennen. Mariska en Jeroen vertellen dat ze weten van wat hiervoor in dit huis is gebeurd en hoe blij ze waren dat de twee kinderen veilig terecht zijn. Matthyas vertelt wat over het dorpje waar hij in is opgegroeid en de twee vertellen over de bruiloft die binnenkort plaats zou vinden, met gelijk de boodschap 's avonds van harte welkom te zijn. 

"Als jullie iets nodig hebben bel je maar aan he." Mariska bedankt de twee vriendelijk, waarna Sofie en Mat tevreden weer naar hun eigen huis lopen. "Leuke buren, gelukkig maar." Matthyas glimlacht en trekt haar tegen zich aan. "Zei toch dat het wel goed komt", lacht hij lief, terwijl hij haar op haar haren zacht kust.

Eenmaal in hun eigen huis pakt Matthy eerst de post, dat doet hij standaard als eerste als hij thuiskomt en aangezien hij uit zijn werk vandaan meteen naar de buren ging, heeft hij het vandaag nog niet kunnen doen. 

Hij gaat door de papieren heen en grist er een envelop uit. "Soof voor jou." Sofie pakt de envelop die Matthy aangeeft en gaat er mee op de bank zitten. Ze scheurt de envelop open en vouwt het papier open, het papier wat een lange handgeschreven tekst bevat. Ze kijkt eerst naar de afzender onderaan de brief en dat is het moment dat ze bijna out gaat. Schokkerig haalt ze snel en luid adem. Matthy kijkt geschrokken op en ziet Sofie langzaam steeds witter wegtrekken. 

"Hey Soof, rustig aan, wat is er?" Sofie geeft hem de brief en fluistert zacht iets. "Papa, is van papa." Matthy kijkt niet begrijpend naar de brief, maar snapt al snel wat ze bedoelt. "Oh god." Sofie's vader, dat is de laatste waarvan hij dacht ooit nog wat te horen.

"Wil je dat ik hem voorlees?" Sofie knikt, terwijl ze even haar ogen dicht doet. Matthyas pakt met trillende handen het papier vast en slikt even voordat hij begint te lezen. 

"Beste Sofie,
Het voelt onwerkelijk om deze woorden op papier te zetten, wetende dat het al tien jaar geleden is sinds we elkaar hebben gesproken of gezien. Ik weet dat ik niet de persoon ben die je verwachtte een brief van te ontvangen, en eerlijk gezegd, ik had niet gedacht dat ik ooit nog de kans zou krijgen je te schrijven. Toch zijn hier deze woorden, hopend dat ze je bereiken en dat je ze wilt lezen.
Het nieuws van je aanstaande huwelijk met ene Jan bereikte me hier. Ik wil je oprecht feliciteren met deze stap in je leven, ook al ben ik niet degene die je naar het altaar zal begeleiden. Het doet me deugd te horen dat je geluk hebt gevonden bij Matthyas, ook al ben ik me er pijnlijk van bewust hoezeer ik hem heb vervloekt toen ik hoorde van jullie. Het spijt me, Sofie, diep en oprecht spijt.
Ik draag ook de last van mijn gedrag richting jouw vrienden, vooral Robbie en Frank. Ze hebben je altijd met zoveel zorg omringd, en ik betreur het dat ik die jongens jou niet heb laten beschermen.
Het verhaal van Rosa en Lizzy heb ik vernomen, en ik ben trots op je. Trots op de moed en kracht die je hebt getoond, ondanks de duisternis die je omringde rond dit onderwerp. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Milo wel is waar ik nooit in ben geslaagd, vrij van die troep als drugs, god wat hoop ik dat hij niet zoals ik is geëindigt.
Sofie, ik wens je niets dan het allerbeste toe. Moge je de persoon worden waarvan je altijd hebt gedroomd te zijn, en moge mijn fouten jou niet definiëren. Een hele fijne bruiloft toegewenst Sofie, Sem kijkt van boven mee. 
Met liefde en spijt,
Jeroen ter Reegen"

Matthyas vouwt het papier dicht en kijkt dan zuchtend op. Hij had verwacht iemand met een kwade blik te zien, hoogstwaarschijnlijk een paar tranen. Maar dat is niet war hij ziet. Sofie heeft een klein lachje op, maar wel een radeloze blik in haar ogen. 

"Hij heeft blijkbaar nog steeds zijn chique taal", zegt ze met trillende stem. Matthyas moet er ook om lachen, hij heeft de man nooit echt onder normale omstandigheden gesproken, maar heeft wel vernomen dat de man behoorlijk academisch kon praten. 

De lach vervaagd, het is doodstil in de kamer, Sofie staart naar het dichtgevouwen papier wat voor haar ligt. De tranen vormen zich langzaam en vervagen haar zicht. Ze kijkt op naar Matthyas die haar nog steeds met dezelfde zachte ogen aankijkt, niet wetende wat hij moet doen. 

"Ik had niet verwacht ooit nog van hem te horen", zucht ze met een trillende stem. Matthyas knikt, hij wist dit. Toen Jesper zo'n tien jaar geleden de gevangenis inging, heeft ze gekozen voor het verbreken van contact, ze wilde geen woord meer van die man horen, zelfs zijn naam niet. 

"Kom hier schatje." Matthyas trekt Sofie tegen zich aan en zucht even. De tranen vallen nog sneller, het trekt Sofie's keel dicht, waardoor er geen ander geluid dan hoog gesnik haar mond uit komt. "Het is goed Soof", sust Matthyas de vrouw zacht. Hij trekt haar nog dichter tegen zich aan en wrijft zacht over haar rug, terwijl hij haar haarlijn kust. Sofie legt haar hoofd op zijn borst en probeert op zijn ademhaling te focussen om nog enigszins rustig te blijven. 

"Matt?" klinkt een gebroken stem, na een lange stilte. "Mhm", klinkt de diepe stem onder Sofie. "Ik.. Ik weet niet wat ik moet doen", zucht ze. "Dat hoef je ook niet te weten liefje, je hebt alle tijd om dit uit te zoeken", zegt hij zacht, terwijl hij haar weer zacht op haar voorhoofd kust.

"Is het goed als ik Miel even bel?" Matthyas krijgt een waterige glimlach op zijn gezicht. "Tuurlijk liefje, ik ben in de keuken als je me nodig hebt. Ga alvast koken." Sofie knikt zachtjes, terwijl ze iets rechterop gaat zitten en met trillende handen Milo's naam in haar contactenlijst opzoekt.

Matthyas loopt met nog wankele benen naar de andere kant van het huis. Hij wist dat Sofie even haar tijd alleen nodig had om dit te verwerken. 

Hij had bijna spijt van het voorlezen van de brief. Hij was bang dat net nu het goed ging, het leven van zijn vriendin weer helemaal op zijn kop zou staan, net nu het weer goed leek te gaan.