Met elkaar komt alles goed, toch?

10. Huis vol herinneringen

Het is vandaag dan toch echt zo ver. De zes vrienden gaan vandaag het huis toch echt verlaten. Het huis waar Sofie is gereanimeerd, het huis waar Milo aan de drugs heeft gezeten, het huis waar Sofie en Matthyas zijn gaan daten. Het huis vol herinneringen, zo veel mooie momenten, zo veel lachbuien, zo veel liefde, zo veel spelletjes, zo veel shotjes, zo veel dansjes, zo veel overwinningen. 

Het huis wat voor Sofie en Milo het eerste 'thuis' was. Ze zouden het alle zes zeker gaan missen, maar weten ook dat het goed is om allemaal hun eigen kant op te gaan. Velen zouden samen gaan wonen met hun vriendin en Koen zou in Amsterdam, net wat dichter bij zijn broertje gaan wonen. 

Ze zouden elkaar zeker nog wel meerdere dagen per week blijven zien, bankzitters blijft bestaan en heeft sinds een paar weken een kantoor in Utrecht waar de mannen elkaar gewoon nog op de werkdagen zullen ontmoeten.

Toch is vandaag wel een moeilijke dag, het blijft spannend hoe het bevalt. Zeker Sofie en Milo hebben nog moeite met het afscheid, ze hechten zo veel waarde aan deze plek en zijn eigenlijk een beetje angstig voor het nieuwe. 

"Miel?" Raoul klopt drie keer op de zwarte deur. Milo gooit zijn laatste spullen in zijn tas en maakt een goedkeurend geluidje. De deur gaat al krakend open en Raoul verplaatst zich de kamer in. "Lukt het een beetje?" Milo knikt zacht en kijkt dan achterom naar de man. "Ja, bijna klaar", glimlacht hij. "Oké, kom je zo naar de woonkamer, we doen een laatste proost met zijn allen", zegt de man zacht. Milo ritst zijn tas dicht en knikt. Hij wilde nog één momentje in deze kamer, dan zou hij komen en klaar zijn om afscheid te nemen. 

"Mag ik heel even alleen zijn?" Raoul knikt met een kleine glimlach op. "Tuurlijk jongen, zie je vanzelf wel." Hij klopt de man liefdevol op zijn schouder en loopt weer de kamer uit, waarna hij zacht de deur weer sluit. 

Milo gaat zuchtend op zijn bed zitten, die bleef hier. Hij kijkt naar buiten en glimlacht dan weer even. Hij sluit zijn ogen en zucht. Hij zou het gaan missen, maar kon ook niet wachten tot hij dichterbij Charlotte zou gaan wonen. 

Hij opent zijn ogen weer en voelt dan een warm gevoel, het is goed zo. Hij pakt zijn tas van de grond en gooit die over zijn schouder, waarna hij in een langzame pas de kamer uitloopt en de deur een laatste keer dicht gooit. 

Als Milo de woonkamer in loopt staan de andere vijf er al. Milo verontschuldigt zich dat ze moesten wachten, waarop Koen snel zegt dat het helemaal niet erg is.  

"Nou Koen, pop 'm open", lacht Rob. Koen grijpt maar al te graaf naar de fles cava op de grond en ontkurkt het ding soepel. Hij lacht tevreden als hij het pop geluidje hoort en schenkt dan voor ieder een glas in. 

"Op casa del huts", lacht de man, terwijl hij zijn glas heft. Ieder volgt zijn voorbeeld en nemen vervolgens de eerste slok. "Zo, die is helemaal niet verkeerd", lacht Matthyas. Koen knikt met opgetrokken wenkbrauwen. "Dat zei ik toch", lacht hij. 

"Nou, dit is 't dan?" Vraagt Milo als het stil valt en de meeste hun glas netjes leeg hebben gedronken. Er wordt zacht geknikt. "Laatste knuffel hier dan maar?" Sofie knikt op dat aanbod en voelt de tranen dan toch opkomen. Koen slaat met een glimlach een arm om haar heen. 'Het is goed', spreekt zijn blik. 

De zes belanden in één van de beste groepsknuffels en lopen dan het huis echt uit. Koen draait de deur op slot en ieder stapt na een kort afscheid de auto's in. 

Bij ieder valt er wel een traan op de paar kilometers naar hun nieuwe huis. Ze zijn even overspoeld door emoties. Maar ze waren wel allen blij met hoe dit is gegaan.  Een mooi afscheid van een mooie tijd. 

In het licht van de avond, zacht en stil, Sluit ik de deur met een weemoedige zucht. Vaarwel, vertrouwde muren, mijn thuis, Ik neem je warmte mee, waar ik ook vlucht.
De herinneringen dansen in mijn hart, Als stille getuigen van onze tijd. Ik draag ze met me, waar ik ook ga, In elke stap, in elke nieuwe strijd.Dus vaarwel, mijn oude toevluchtsoord, Ik neem afscheid met dankbaarheid en hoop. Met een glimlach en een traan sluit ik de deur, Wetende dat ik altijd weer thuis kan komen, hoe ver ik ook loop

"Zo dan zijn we er", zucht Matthyas terwijl hij zijn tas in de woonkamer neerlegt. Het huis is er mooi uit gaan zien. Het is mooi ingericht, precies zoals de twee dat graag wilden, het voelde al bijna als thuis. Nu is het afwachten tot het volgende grote moment uit hun leven, de bruiloft, vijftien mei. 

Ze weten al precies hoe ze het willen. Gewoon een mooie tent in de tuin en de ceremonie op een mooi plekje op het land, dan naar de plaatselijke kerk van Ameide voor het kerkelijke stukje.

"Matthyas?" Fluisterend breekt Sofie de stilte, haar stem teder, zoekend naar rust. 

Matthyas kijkt op, zijn ogen vervuld met de troost die Sofie zocht. "Ja, liefje", antwoordt hij liefdevol, terwijl hij een stap haar kant op zet. 

"Het is mooi geworden," fluistert ze, haar blik glijdt over de kamer die ze samen zorgvuldig hadden vormgegeven.

Hij knikt, instemmend en zet de laatste stap haar kant op om zijn armen om haar heen te slaan. "Het is prachtig, schatje," zucht hij, zijn hoofd rustend tegen haar schouder.

Sofie kijkt zuchtend op naar hem en voor de twee het überhaupt door hebben zijn ze in een zoen beland. In een paar stappen belanden de twee op de bank, waar Sofie zich op zijn borst nestelt. "Ik hou van je Matt", fluistert ze. "Ik ook van jou", antwoordt hij, waarna hij haar een teder kusje op haar voorhoofd geeft.

Met een tevreden zucht zinken ze weg in de omhelzing op de sofa. Sofie haar ogen sluiten zich langzaam terwijl ze geniet van de sensatie van zijn vingers die door haar haar glijden.

In de rust van dat moment lijkt er gewoon even niks te zijn om zorgen over te maken. Samen vinden ze vrede in de eenvoudige aanwezigheid van elkaar, wetende dat het voor nu alles was wat ze nodig hebben.