Met elkaar komt alles goed, toch?

42. Pinky promise?

"Welke?" Sofie houdt twee jurkjes voor haar. Matthy kijkt op en wijst na even kijken de linkse aan. Het was het zwarte jurkje met de glitters, heel cliché kerstjurkje dus, maar Matthyas vond het toch ieder jaar weer prachtig. 

Hij kijkt weer naar de spiegel en waagt een vijfde poging om zijn haar goed te doen. Hij zucht geïrriteerd en laat zijn handen weer langs zijn lichaam zakken. Hij sluit zijn ogen om verdere frustratie maar even te voorkomen.

Sofie klopt zacht lachend even op zijn rug. "Niet zo opgefokt joh", zegt ze zachtjes. Haar handen gaan door zijn haren en om de één of andere reden zit het nu wel in één keer goed. Hij was gewoon weer veel te perfectionistisch aan het doen. Sofie kust hem zacht op zijn wang, en geeft hem een vragende blik, die hem haast dwingt te vertellen wat er is.

"Sorry, gewoon zenuwachtig", zegt hij een beetje nerveus. Sofie pakt zijn hand en knikt zachtjes. "Weet ik schat, komt helemaal goed. Kom we gaan", zegt ze. Ze lopen beiden snel naar beneden om hun schoenen aan te doen en richting kantoor te vertrekken.

Als ze de garage uitstappen, kijkt hij snel op zijn horloge als ze de lift instappen. Vijf minuten te laat, je zou zeggen dat dat niet erg is bij je beste maten, maar voor Matthyas is dat zeker wel. Hij was stik nerveus en dan moest alles eigenlijk het liefst zo perfect mogelijk lopen.

Sofie wrijft liefdevol over zijn rug en kust hem op zijn wang. "Ik hou van je", zegt hij dan bijna fluisterend. "Ik ook van jou Matt, geniet een beetje van je avond", zegt ze zacht terug, vlak voordat de liftdeuren openen.

"Ey maatjes", roept Rob gelijk enthousiast zodra ze de laatste ontbrekende binnen zien lopen. "Willen jullie wat drinken?" "Water alsjeblieft", antwoordt Sofie, nadat ze Rob had begroet met een knuffel. Rob kijkt haar even verbaasd aan. 

"Geen champa voor ons Soof?" Vraagt hij verbaasd. Sofie schudt lachend haar hoofd. "We bouwen het rustig op he", lolt ze.

Nog geen kwartier later zit iedereen aan de grote tafel in de hoek van het kantoor. Het was aardig druk. Alle bankzitters en vriendinnen waren er plus Russo en vriendinnen en ook Frank en Nick sloten aan. Met zijn veertienen zaten ze rond de tafel, het paste eigenlijk net niet, maar dat leek niemand wat uit te maken. 

Sofie kijkt met een zachte glimlach naar Jamie die eigenlijk tot gister nog twijfelde of ze erbij zou komen. De vrouw verlangde onwijs naar haar zusje op kerstavond en elk moment leek moeilijker te worden. Zeker nu Melissa deze dag net een week achttien zou zijn.

Ze is nu een maand thuis. De rolstoel is al ingeruild voor krukken en de therapieën zijn nog druk bezig. Rob heeft nog regelmatig dagen dat hij in Eindhoven blijft, dan was er weer een dag aan zware traumatherapie, of lange fysiosessies. 

De mensen om haar heen kunnen niets meer dan trots zijn op haar, maar Jamie zelf kan die trots nog niet waarderen. 

De vierde dag dat ze thuis was, zijn Milo, Sofie en Koen langs gekomen. Koen zelf had het al aan Robbie voorgesteld en Sofie en Milo sloten er met liefde bij aan. 

Toen Rob het idee bij Jamie voorlegde, kon Jamie niets anders dan huilen en knikken. Die dag volgde er een lang gesprek tussen de vier jongvolwassenen die ieder een broer of zus waren kwijt geraakt. 

Jamie voelde zich nog steeds meer dan slecht toen ze die avond weer naast Rob in bed lag, maar ze had wel eindelijk een realistisch gesprek erover gehad en haar vragen kunnen stellen.

Hoe lang blijft de pijn nog? Wat moet je wel en niet doen? Wordt de pijn überhaupt ooit minder? Op al haar vragen heeft ze drie verschillende kijkpunten gekregen. Alle drie kwamen op het zelfde neer. 'De pijn wordt niet minder, maar je leert er wel mee leven.' 

En daar hield ze zich aan overeind. Dat na heel veel pijn en heel veel oncomfortabele posities, je zou leren leven met het feit dat je dit nu zonder je tweede helft zou moeten doen. Dat er ooit een dag zou komen waarop ze zou weten hoe ze niet in huilen zou uitbarsten bij het ruiken van haar zusjes Dior parfum, of het horen van haar favoriete liedje. 

De desserts worden er na ruim een uur gezellig dineren bij getoverd, ze stonden netjes in de koelkast, Frank en Nick hadden het die middag al gemaakt met hun meisjes.

De cadeautjes worden er ook bij gepakt, iedereen had wat gehaald, alles was door middel van lootjes al een maand geleden geregeld.

Er volgen echt mooie cadeaus, lieve kaartjes en vele knuffels en bedankjes. Er was duidelijk door iedereen zijn of haar best gedaan.

Er gaat weer een ruime driekwartier voorbij tot Russo als laatste zijn cadeautje uitgepakt heeft. Sofie en Matthyas kijken elkaar zenuwachtig aan en knikken beiden zacht. Sofie pakt haar handtas van de grond en legt die alvast op schoot. 

"We hebben nog wat voor jullie allemaal, maar dan moeten jullie wel je ogen dicht doen", zegt Sofie glimlachend. "Echt doen", herhaalt ze. Er word zacht gelachen rond de tafel en een ieder doet zijn ogen netjes dicht.

Matthyas haalde uit de tas de laatste echo foto's en een rompertje waar de tekst. 'baby het Lam' in grote letters op stond geprint.

Matthyas kijkt nog een keer naar Sofie de zacht knikt en hem nog snel een kus geeft.

"Ogen open", verkondigt ze.

"Echt?!" Is het eerste wat te horen is. Milo kijkt de twee met traanogen aan. Sofie knikt en voelt de tranen nu ook op komen. Milo zijn stoel valt naar achter en rent op de twee af om ze te omhelzen.

De slaken van verbazing en knuffels, gaan nog wel eventjes door als bij iedereen het bericht begint te landen.

Rob loopt naar Sofie toe en vliegt haar ook om de nek. "Ik wist het wel", zegt hij zacht. Sofie barst in lachen uit. Natuurlijk was het weer veel te opvallend dat Sofie geen champagne hoefde, Sofie was altijd in voor een lekker glaasje bubbels.

"Ome Rob", lacht hij tevreden. Sofie knikt met de tranen in haar ogen. Ze was zo blij dat haar lieve vrienden het eindelijk wisten.

Bij Frank waren het geen eens traanogen meer, die man was zo goed als aan het huilen. Ondanks dat komt er toch de grootste glimlach op zijn gezicht. "Soof,", begint de man. Hij krijgt zijn zin gewoon niet af, hij weet eigenlijk ook niet wat hij moet zeggen.

Sofie neemt hem maar in zijn armen en zegt hem maar één ding.

"Bedankt dat je al je pinky promises na bent gekomen." 

"Ik wil niet zoals hen worden Frank, echt niet", huilt het meisje. Ze was nog maar tien jaar oud en nu al als de dood dat ze op haar ouders begon te lijken. Ze was zo kwaad op hen. 

"Ik weet het meisje en dat wordt je ook niet, later wordt jij mama van kindjes waar je van zal houden lieverd, echt waar", stelt hij het overstuurde kindje gerust.

"Echt?" Frank steekt zijn pink uit. "Echt waar", fluistert hij, terwijl hij haar voorhoofd voorzichtig kust.

**Pinky Promise**
Een klein gebaar, vol beloftes verborgen,
"Beloof je me dat?" vraagt een meisje zo klein,
Hoopvol, dat haar wens groot genoeg mag zijn,
Met hun pinken verstrengeld, hopend op morgen.
"Je hebt het beloofd," huilt een vrouw al zo groot,
Herinnert zich duizenden woorden, zacht gezegd,
"Jij kan dit, het komt goed, ik hou van je, echt."
Twintig jaren gekoesterd, een gebaar dat nooit doodt.