Met elkaar komt alles goed, toch?

41. Tot ik je weer zie

De dag van Melissa's begrafenis is aangebroken, gehuld in een grauwe deken van wolken die de zon verbergen. Jamie voelt een koude rilling door haar lichaam trekken terwijl ze in de rolstoel naar de ingang van de kerk wordt geduwd. Ze voelde zich moe en verdrietiger dan ooit.

Haar eerste keer het ziekenhuis uit is naar het afscheid toe gaan, het afscheid van haar bloedeigen zusje. Rob houdt haar hand stevig vast, een baken van steun in deze zee van verdriet.

Binnen in de kerk heerst een gedempte stilte, gevuld met het zachte gefluister van rouwende vrienden en familie. De geur van wierook en kaarsen vermengt zich met de geur van verse bloemen die overal om het altaar heen staan. De witte kist van Melissa staat midden op het podium, de foto die afgelopen jaar in Portugal is gemaakt, staat er ingelijst op.

Jamie's hart breekt bij het zien ervan; het is een pijnlijk symbool van een leven dat veel te vroeg is beëindigd.

Rob duwt Jamie's rolstoel naar een plek op de eerste rij, naast haar ouders. Haar moeder, met rood doorlopen ogen en een trillende hand, grijpt Jamie's andere hand vast zodra ze gaat zitten. Haar vader staart recht voor zich uit, zijn gezicht een masker van gebrokenheid en verdriet.

De dienst begint met zachte muziek, en de pastoor loopt langzaam het podium op en haalt een keer diep adem. "We zijn hier vandaag om afscheid te nemen van Melissa, een jong meisje met een ziel vol licht en liefde. Ze heeft ons allemaal geraakt met haar vreugde en vriendelijkheid. Vandaag rouwen we om haar verlies, maar we vieren ook het leven dat ze heeft geleid, hoe kort het ook was."

Rob voelt de kippenvel over zijn lichaam verspreiden en veegt bij die laatste woorden een traan weg.

Jamie luistert naar de woorden, maar ze lijken ver weg, alsof ze door een dikke mist heen komen. Ze denkt aan alle momenten die ze met Melissa heeft gedeeld – hun gelach, hun geheimen, de beloftes die ze elkaar hebben gemaakt. De herinneringen voelen aan als een dubbel iets, zo bitterzoet.

Dan staat Rob op om de rolstoel naar voren te duwen zodat ze haar toespraak kan houden. Ze geeft Rob een knikje dat het wel goed komt, waarna hij het podium afloopt. 

Haar stem is hees van emotie, maar ze spreekt met vastberadenheid. 

"Melissa was meer dan alleen een zusje voor mij en Rob en meer dan een dochter voor haar ouders. Ze was een bron van vreugde en inspiratie voor iedereen die haar kende. Haar glimlach kon een kamer verlichten, en haar empathie kende geen grenzen. We zullen haar altijd herinneren en missen, maar laten we haar ook eren door de liefde en vreugde die zij in de wereld bracht voort te zetten in onze eigen levens. Ik kan me onze vele momenten samen nog levendig herinneren. Bijvoorbeeld haar eerste avondje uit. Ze was net vijftien en had me gesmeekt of ze een keer mee mocht. Na veel overleg hadden we pa en ma zover en mocht ze die avond mee naar een kroeg ergens hartje Eindhoven. Die avond zat ze kotsmisselijk op de fiets en heb ik pa en ma maar geappt dat alles goed met haar ging maar ze bij mij zou slapen. We hebben toen nog de hele avond dronken gesprekken gehad en veel gelachen. Ik realiseerde me toen hoe groot ze werd en dat ze niet meer mijn irritante kleine zusje was, maar mijn maatje voor het leven." 

Na Jamie komen anderen naar voren om hun herinneringen te delen – vrienden, leraren, familie en klasgenootjes. Elk verhaal schildert een beeld van een meisje dat het leven vol overgave omarmde en anderen inspireerde om hetzelfde te doen. Jamie voelt een mengeling van trots en diepe, diepe pijn.

Melissa was zo geliefd, zo bewonderd. De wereld voelt een beetje donkerder zonder haar.

 Wanneer de dienst ten einde komt, is het tijd om naar het kerkhof te gaan. De lucht is grijs en dreigend, alsof de hemel zelf treurt om het verlies van Melissa. Jamie wordt naar de begraafplaats gereden, waar een kleine, eenvoudige plek is voorbereid voor de laatste rustplaats van haar zusje.

De kist wordt langzaam neergelaten in de aarde. Jamie voelt zich alsof ze zelf in die kist zit, een deel van haar ziel dat wordt begraven met Melissa's lichaam. Tranen stromen vrijelijk over haar wangen, en ze voelt de schokgolven van verdriet door haar hele lichaam gaan. 

De pastoor spreekt nog enkele laatste woorden, en dan is het tijd voor iedereen om hun bloemen op de kist te leggen. Jamie laat de witte rozen vallen en ook een klein zilveren sieraad. Het was het vriendschapsarmbandje wat de twee toen ze ooit zes en tien waren in Frankrijk hadden gekocht. Ze hadden het beiden nog al die jaren bewaart en beloofd nooit weg te gooien. Jamie heeft haar armbandje om haar pols en wrijft er zacht over.

Rob knielt naast haar en legt zijn arm om haar heen. "We komen hier samen doorheen," fluistert hij, zijn stem gebroken maar vastberaden. Jamie knikt, zich vasthoudend aan zijn woorden.

Langzaam beginnen de aanwezigen zich te verspreiden, ieder met hun eigen verdriet en herinneringen. Jamie blijft nog even zitten, kijkend naar de verse aarde die nu de rustplaats van haar zusje valt. Ze voelt zich leeg en gebroken, maar diep van binnen weet ze dat Melissa altijd bij haar zal zijn, in elke herinnering, in elke lach, in elke traan.

Met Rob's steun en de liefde van haar familie begint Jamie aan het moeizame proces van verdergaan, stap voor stap. Ze weet dat het moeilijk zal zijn, maar ze voelt ook een klein sprankje hoop. Melissa's leven mag dan ten einde zijn gekomen, maar haar geest leeft voort in de harten van degenen die van haar hielden. En dat geeft Jamie de kracht om door te gaan, hoe zwaar de weg ook mag zijn.