Met elkaar komt alles goed, toch?

37. Grote meid

Frank draait wat zenuwachtig de ring om zijn vinger. Hij probeert te focussen op zijn omgeving, maar dat lijkt hem niet te lukken. De eerste schooldag voor de kinderen zit er weer aan te komen. Roosje in groep 3, Lizzy in groep 1. 

Nick had al wel honderd keer gezegd dat het goed zal komen. Zelfs de twee kinderen zelf hadden hun vader gezegd dat hij zich echt geen zorgen hoeft te maken. Toch staat hij hier doodzenuwachtig op het schoolplein. Aan de ene hand zijn jongste dochter, aan de andere hand twee rugzakjes. 

Lizzy vindt het nog wel spannend, ze was hier alleen nog maar geweest om haar zus op te halen en kende hier verder niks of niemand. Ze zou haar zus de hele dag niet zien, pas als ze buiten zou spelen weer. 

Rosa geeft haar vader een snelle kus, neemt de paarse rugzak over en huppelt al naar haar vriendinnetjes die ze al zo lang niet meer had gezien. 

Lizzy klampt nog angstvallig tegen haar vader aan en kijkt bang op, zoekend naar de geruststelling die haar vader zou geven. 

"Papa, ik wil nog niet, alsjeblieft bij jou blijven?" Frank glimlacht zacht, maar voelt zijn hart breken. Met een zucht komt hij gehurkt voor haar zitten en neemt het meisje op een knie.

"Luister lieverd, je bent al een super grote meid. Wist je nog toen je de eerste dag bij de peuterspeelzaal niet durfde? Toen heb je het ook gedaan en was het super leuk!" Lizzy kijkt nog steeds twijfelend in de groene ogen van haar vader. 

"Als er echt, echt iets is, kom je me dan weer halen papa?" Frank knikt zacht en aait haar even over haar hoofdje. "En als je tot het einde blijft, halen we daarna een ijsje", zegt Frank op een toontje waarvan hij weet dat het bij zijn meisje altijd aanslaat. 

"Echt?!" Frank schiet in de lach en knikt. "Beloofd boefje, voor je het weet sta ik er al weer." Lizzy kijkt op door het geklap van een wat jongere vrouw. De oudere kinderen gaan allemaal braaf voor de deur staan.

Rosa rent naar haar zusje en steekt haar hand uit. Lizzy kijkt nog een keer naar Frank en springt dan van zijn knie om hand in hand met haar zus toch echt een grote meid te worden. Haar eerste echte schooldag.

Frank zwaait de twee nog uit en blijft een tijdje op het schoolplein staan. Het voelde best gek om zijn meisje hier zo maar achter te laten. Hij kende alle onderbouw leraren bij naam en wist heel goed dat het stuk voor stuk schatten zijn maar toch. 

Hij ziet juf Janne als laatste naar binnenlopen, ze kijkt nog even om naar het kleine groepje ouders wat nog op het schoolplein staat en steekt haar duimen op. Frank moet er zacht om lachen en keert dan met een vertrouwd gevoel naar de schoolpoort.

"Zijn jullie er straks wel echt?" Sofie kijkt een beetje wantrouwend naar de twee jongens voor haar. Sem en Frank knikken omstebeurt. "Beloofd?" Frank steekt zijn pink uit, waar Sofie die van haar in steekt. 

"Echt niet papa en mama he", zegt ze voor de zoveelste keer, met de tranen prikkend in haar ogen. 

"Nee Sofie, echt niet meis", verzekerd Sem zijn zusje nog een keer. Hij kijkt snel op zijn horloge. De twee hadden al zeker een kwartier in de les moeten zitten, maar hadden besloten dat dit het waard is om te spijbelen. 

Frank steekt zijn armen naar het meisje uit. Sofie springt tegen de jongen aan en snikt nog even tegen zijn borstkast aan. Sem streelt zacht over haar rug. 

Als ze Frank weer los laat, komt Sem op zijn knieën voor haar zitten. Hij veegt de tranen van zijn zusjes wangen weg en kust haar zacht op haar voorhoofd. Hij pakt haar schouders vast en kijkt haar met een zachte, maar strenge blik aan. 

"Kom op Soofje, maak er wat leuks van, voor je het weet zijn we er weer en Milo zit maar iets verderop." Sofie knikt en loopt dan met aan iedere hand iemand naar de deur van de school. Ze krijgt van beiden nog een kus en wordt dan door een juf meegenomen naar haar klaslokaal, voor haar eerste dagje op school. 

Frank en Sem zwaaien het meisje uit en rennen dan naar hun fietsen om zo snel mogelijk die zeven kilometer naar school af te leggen. Sem veegt ongemerkt een traan weg. Hij haatte het zijn zusje zo verdrietig te zien. 

"Red je je echt?" Sofie knikt voor de zo veelste keer. "Echt waar liefje, ga nou maar, je mist je vlucht nog." Matthyas trekt haar nog een keer naar zich toe, nog één zoen en daar moet hij het dan maar mee doen voor de komende week. 

"Adios bebé", fluistert hij als hij haar weer los laat. "Waag het niet om als je terug bent allemaal Spaans te lullen." Matthyas haalt lachend zijn wenkbrauwen op, wrijft met zijn hand zacht over haar buik. "En jij hou je rustig tot papa weer terug is", lacht hij, waarna hij ook op haar buik voorzichtig een kusje achterlaat. 

Matthyas rent naar buiten, waar Sander -die ook mee gaat als cameraman- al wel eventjes staat te wachten. Er wordt nog getoeterd waarna de auto met flinke vaart richting Rotterdam rijdt. 

Sofie zakt uitgeput op de bank en wrijft even over haar buik. Bijna twee weekjes, nog tien weken en ze zou het eindelijk mogen vertellen. Eindelijk zou er ook iets meer zekerheid zijn dat dit kindje ooit zijn of haar ogen mag openen en de wereld mag waarnemen, de armen van papa en mama daadwerkelijk om zich heen mogen voelen.

Ze pakt zuchtend haar telefoon en appt Frank. 'En hoe ging 't?' Voordat ze haar telefoon terug kan leggen, heeft ze al antwoord. 'Tering was vergeten hoe kut dit eigenlijk is.' Sofie moet zacht lachen maar heeft het ook wel met de man te doen. 

'Ahw Frankie toch, moet ik langskomen?' 'Legt eraan hoe veel je te doen hebt.' Sofie hoeft er niet eens over na te denken. 'Ben er met een half uurtje', typt ze snel, waarna ze haar huissleutels al pakt. 

'hvj <3'