Met elkaar komt alles goed, toch?

36. gewoon één keertje

"Klaar voor?" Sofie knikt en kijkt met een beetje een angstige blik naar de injectie die Matthyas in zijn handen heeft. Ze had deze krengen ruim een maand niet meer gezien en was daar eigenlijk wel blij mee. 

Ze knikt zachtjes en grijpt naar de uitgestoken hand van haar man. Ze geven elkaar nog een blik waarna zijn handen voorzichtig haar trui iets omhoog trekken en hij de naald haar buik in duwt. Sofie krijgt spontaan tranen in haar ogen. Ze wilde dit niet nog een tweede keer doen. Ze wilde niet weer in die onzekerheid leven. 

Sinds het verliezen van hun eerste kindje, was er niets anders dan verdriet en angst, de angst dat ook de tweede keer uit zou lopen op onvervulde hoop. Ze kon dat niet nog een keer. 

Toch was er ergens nog genoeg hoop om het nog een keer te proberen. Sofie zucht als ze de koude ice pack tegen de plek waar net de naald zat, voelt. 

Ze voelt warme adem in haar nek en een hand over die van haar wrijven. "Ik ben trots op je liefje, heel trots", fluistert de man zachtjes. Sofie kijkt op naar de man die tegen haar aan op de bank ligt. 

"Hopen op het beste", fluistert de vrouw zacht. Matthyas geeft een geruststellende glimlach. "Het komt echt wel goed schatje", fluistert hij, strelend door haar haren.  

Nog geen uur later staan er vier mensen voor de deur. De meisjes die niet meer konden wachten om hun oom en tante te zien, staan met een grote glimlach hand in hand voor de deur.

Beiden hadden een tekening mee genomen, ze hadden gehoord van hun papa's dat ome Matthy en tante Soof een beetje verdrietig waren en ze wilden het beter maken. Ze zouden er alles aan doen om de twee ook maar een beetje vrolijker te maken, al was het maar voor heel eventjes.

"Hallo hallo, kom lekker binnen", begroet Sofie het gezin vrolijk. Achter elkaar aan lopen ze het huis binnen. De eerste drie lopen gelijk door naar de woonkamer, Frank blijft even bij Sofie in de hal staan. Sofie haar glimlach verdwijnt, voor Frank hoefde ze niet te doen alsof. Frank zou er toch wel doorheen kijken. 

"Kom hier", zegt hij zacht. Sofie laat zich maar al te graag tegen Frank aan vallen en moet haar best doen om haar tranen in te houden. Oh god wat voelde ze zich kut, maar wat was ze blij om even Frank, Nick en vooral de meisjes weer te zien. Eventjes zijn met een paar van de vele mensen waar ze zo van houdt.

"Als het te veel wordt, zeggen he", zegt Frank nog zacht, voordat ook ze de weg vervolgen naar de woonkamer. Sofie knikt enkel en glimlacht klein als teken van dank.

Zodra de twee de woonkamer in lopen, wordt Sofie overvallen door twee meisjes die enthousiast op haar af renden met hun nieuwste kunstwerkjes. Nick roept nog tegen de meisjes dat ze rustig moesten doen, Sofie geeft hem snel een geruststellende blik. Ze was hier eigenlijk wel even aan toe, de oneindige energie van twee kleine meisjes.

Matthy moet zacht lachen en loopt al naar de keuken met zijn twee tekeningen. Er waren zelfs koekjes gebakken door de meisjes, alles om hun oom en tante even te zien glimlachen. 

"Wow meiden, wat super lief", lacht Sofie, terwijl de jongste al op schoot klimt. "Soof, ben je verdrietig?" Vraagt Lizzy ineens. Er valt een stilte in de kamer. Niemand durfde iets te zeggen.  Lizzy kijkt geschrokken om haar heen. Had ze iets fout gezegd?

"Sorry", zegt ze snel met de tranen al in haar ogen, ze is als de dood dat ze iets fout heeft gezegd. Sofie slaat snel haar arm om het meisje heen. "Rustig maar Lizz, je deed niks fout lieverd", zegt ze zacht, terwijl ze haar zacht heen en neer wiegt. "Ik moest gewoon even nadenken, en ja ik ben wel een beetje verdrietig, maar al een stuk minder nu jullie er zijn", zegt de vrouw op een tedere toon die het meisje geruststelt. 

Lizzy veegt de tranen uit haar ogen en krijgt een klein lachje op haar gezicht. "Ben je wel snel weer vrolijk?" Sofie krijgt ook een lach op haar gezicht. "Heel snel." 

Matthyas staat net op om koffie en drinken te halen voor ieder die er zit. Als hij de woonkamer uitloopt, haalt hij nog een keer zijn hand door Rosa's haren. Het meisje staat op om achter Matthy aan te huppelen. 

"Kan ik helpen?" Vraagt het meisje lief. Matthyas knikt en tilt het meisje op. Hij zet haar op het aanrecht, zo kan ze bij de bovenste keukenkastjes waar de glazen stonden. 

"Hoe was het op school Roosje?" Rosa krijgt een lach op haar gezicht, ze moest nog elke dag lachen als iemand naar haar schooldag vroeg. Ondanks dat dat nu al zo'n drie maanden elke dag wordt gevraagd, blijft het voor haar bijzonder dat mensen daar daadwerkelijk naar vragen.

"Vandaag was er een meneer langs gekomen om te vertellen over de oorlog", vertelt ze, terwijl ze een paar glazen uit het keukenkastje haalt en die aan Matthyas aangeeft. 

"Het was heel interessant, maar de meneer was wel een beetje verdrietig, zijn zoon moest in het leger en is nooit terug gekomen. Zou hij dood zijn Matthy?" De man krijgt ineens kippenvel. En stopt even met waarmee hij bezig was om na te denken over de vraag. 

"Ik weet het niet Rosa", zegt hij zachtjes, terwijl hij zijn armen uitsteekt om het meisje weer van het aanrecht af te tillen. "Ik ook niet", zegt Rosa terug, terwijl ze twee glazen water van het aanrecht pakt en weer over iets anders begint. Rosa loopt met twee glazen water weer naar de woonkamer, maar Matthyas blijft nog stokstijf staan. 

Een zoon verliezen, hij ging in zijn hoofd weer terug naar het moment dat hij en Sofie het geslacht van hun kindje te horen kregen, toen het kindje al op de wereld was, niet voor leven vatbaar. Ook een zoontje. 

Nick steekt zijn hoofd om het hoekje. "Matt, alles oké?" Vraagt hij een beetje bezorgd. De man kijkt geschrokken op en in die handeling morst hij hete koffie over zijn hand. "Ah, fuck, ja, kom er zo aan Nick", hakkelt hij, terwijl hij al naar het doekje in de wasbak graait. 

Nick kijkt hem bedenkzaam aan. "Zeker? Je ziet er eigenlijk niet zo oké uit", zegt hij zacht. Nick doelt op de tranen die over de wangen van de man rollen. Dat was nou niet per se een teken van een 'oké' iemand. 

Matthy zucht geïrriteerd en veegt snel de tranen weg. "Ja, was gewoon aan het denken", mompelt hij met een schorre stem.  

"Wat doe je weer lekker nors, Matt we weten allebei dat je niet oké bent, wat is er aan de hand?" Matthyas haalt schokkerig adem en zucht even. "Roos begon over die gastles die ze vanmiddag had en zei toen ook iets over dat die man zijn zoon was verloren. Het kindje van Soof en mij, dat was ook een zoontje, daar zat ik gewoon aan te denken." 

Nick kijkt de man met medelijden aan. Hij kon zich niet bedenken hoeveel pijn het stel aan het doorstaan was. Ze waren een kindje verloren, een kindje wat al veel moeite heeft gekost. Een zoontje. 

"Ach Matt, sorry ik ben Rosa vergeten te zeggen daar niet over te beginnen." Nick slaat zijn armen om de man die duidelijk een knuffel nodig heeft heen. 

"Ik wil gewoon dat het een keertje meezit Nick, gewoon één keertje."