ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးထဲေရာက္ေသာ္ ကားကို ကားရပ္နားစတင္းမွာ အပ္ခဲ့သည္။လမ္းေဘးမွာ ျဖစ္သလိုကပ္ရပ္လို႔မရ။အခုရက္ပိုင္း ကားမီးသီးမ်ား၊ကားဘီးမ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီး ေအာက္ေဈးမွာ
ခိုးေရာင္းစားသူမ်ားရွိေနသည္။
မငယ္တို႔ ဦးဆုံးေျခဦးလွည့္သည္က အထည္တန္း စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဘက္ပင္။မူလရည္႐ြယ္ခ်က္ကလည္း ေမညို႔အတြက္အဝတ္အစားဝယ္ေပးဖို႔တင္ ျဖစ္သည္။
" မငယ္ ေမညို႔ကို မငယ္ပဲေခၚသြားလိုက္ေတာ့ "
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမစိမ္း "
မငယ္က ေမးခြန္းျပန္ထုတ္သည္။တကယ္ဆို မမစိမ္းက မငယ္ထပ္ ပိုၿပီးဝယ္တတ္ျခမ္းတတ္သည္။မမစိမ္းက အေရာင္ႏုအစပ္အဟပ္အတည့္လည္း ေ႐ြးတတ္၏။မမစိမ္းကို ၾကည့္ရင္ အၿမဲကို လွေနေရာ၊မငယ္နဲ႕စေတြ႕ကာစ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အ႐ြယ္ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေလးအတိုင္းပင္ မေျပာင္းလဲပါ။
မငယ္သိသေလာက္ မမစိမ္းဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနသည္။စိတ္ခ်မ္းသာလို႔ ကိုယ္က်န္းမာတယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း မမစိမ္းရဲ႕မ်က္ႏွာဝိုင္းေလးဆို ႐ႊင္လန္းေနၿမဲ။မမစိမ္းသည္ မငယ္ရဲ႕အမဆိုလည္း ဟုတ္၏။အေမဆိုလည္း ဟုတ္၏။
" စိမ္း သူ႕ကို နို႔ေအးမလိုင္ ဝယ္တိုက္မလို႔ "
မ်က္စပစ္ျပသည္က အေၾကာတင္းတင္းမႏၱေလးသူထံ။မငယ္လည္း သူ႕အမ၏ တန္ကူးသာၾကည္အေပၚအျဖစ္သည္းပုံကို ေတာ္ေတာ္ေလးဩခ်ယဴပါသည္။
မမစိမ္းလည္း မခ်စ္ေတာ့မခ်စ္လို႔...
ေဟာ ခ်စ္မိျပန္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာပင္အညွိုးမခံနိုင္။ကားေပၚမွာလည္းတန္ကူးသာၾကည္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနတာ မငယ္ျမင္ပါ့။
" လာ ဟိုတစ္ေယာက္ သြားမယ္ "
" ဘာလုပ္ဖို႔လဲ "
" မင္းကို ေရာင္းစားဖို႔ "
" စိမ္းလား ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရာင္းစားရက္မွာ "
ျမစိမ္းတို႔ နို႔ေအးမလိုင္ေကာင္းသည့္ အသီးအေအးအစုံရေသာ ဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္ထိုင္သည္။ဆိုင္က ခမ္းခမ္းနားနာနဲ႕မဟုတ္ဘဲ လမ္းေဘးမွာ ခုံနဲ႕စားပြဲနဲ႕ ထိုင္စားရတာပင္။သို႔ေသာ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိၿပီး သန႔္ရွင္းသည္။ေပးရတဲ့ေဈးလည္း မမ်ားဘဲ သည္ဆိုင္က လက္ရာေကာင္းသည္။မလိုင္ဖက္ေတြဆို ခ်ိဳစိမ့္ေနေရာ။တန္ကူးသာၾကည္ အႀကိဳက္ေတြ႕မွာ ေသခ်ာပါသည္။
YOU ARE READING
စိမ်း ( Green )
Romance" တို့နာမည် မြစိမ်းပါ။မင်း တို့ကို အန်တီစိမ်းလို့ခေါ်လို့ရတယ် " " ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ " " အန်တီစိမ်းပါ။အန်တီ မဟုတ်ဘူး " " နာမည်ကြီးထည့်မခေါ်ချင်ပါဘူး " " ဘာဖြစ်လို့ .. " " အန်တီ ကျွန်တော့်ကို စိမ်းကားသွားမှာဆိုးလို့ "
