Cuniculus (Regis x Wiedźminka)

Rozdział 22

Pachniała bardzo podobnie do znanej im wiedźminki. Przyjaciółka cyrulika pachniała goryczą, jak ze skórki gorzkiej pomarańczy, a także goryczą piołunu - a było to spowodowane zażywaniem silnie trujących mikstur - poziomem obciążenia trutkami. Krew zwykłych ludzi pachniała inaczej, słodko. Czuć było też sól, jak sól morska spienionych fal i zimnej wody. Było w tym zapachu też coś mroźnego, cząstka najsroższej zimy. Oraz przyjemna, nieznacznie słodkawa woń dzikiego nieznanego ziela, nie rosnącego na Kontynencie. 

W zapachu wykolczykowanej istniała zbliżona gorycz, choć zdecydowanie lżejsza niż u tej pierwszej. Oraz ta sama sól morska i dzikie, nieznane zioło. Zapachu mrozu w niej jednak nie było, za to, przebijała się obecność słodkiego dzikiego fiołka. Najbardziej zastanawiające było to, że dopiero w chwili, w której zobaczyli upstrzoną kolczykami wiedźminkę doleciał do nich jej zapach. Nie wcześniej.

Przytulone, poklepały się po plecach. Dworskie panny z Novigradu dostałyby torsji na sam widok podobnych manier. Gdy się odsunęły, to tylko na długość ramion. Przewiesiły wzajemnie przedramiona o barki i skrzyżowały spojrzenia. Wpatrywały się w siebie intensywnie, mimika nosiła wiele drapieżnej uwagi i radości. Kobiety rozpoczęły rozmowę, w tym samym obcym języku, całkowicie nieznanym dwójce wampirów. Łatwo było się domyślić, że musiały porozumiewać się językiem ze swojej krainy. 

- {Słyszałam, że byłaś na zachodzie i północy} -powiedziała nowoprzybyła.

- {Dwa długie lata. Dłużyło się... Byłaś na przezimowaniu?} - podjęła wytatuowana.

- {Minionej zimy, wcześniej na wschodzie, też dwa}

Kobieta w dziarach pokiwała głową w potakującym geście. Uznając, że to odpowiedni moment, odsunęła się i obróciła w kierunku mężczyzn, którzy uważnie im się przez ten czas przyglądali. Zbliżyły się.

- Poznajcie proszę... To moja przyjaciółka.

Nowoprzybyła popatrzyła z ochoczą otwartością po twarzach wampirów. Podobnie jak przyjaciółka Regisa, zachowywała się swobodnie w obecności tej groźnej rasy. Jakby różnice w niczym nie wadziły.

- Witam panów, nazywam się Putris - przedstawiła się. Zobaczyła czarne oczy o krwawym powidoku i włosy barwy popiołu, rozpoznała go z opowieści, to był właśnie Regis...

Drugi z mężczyzn natomiast miał czarne włosy i niebieskie oczy, tego nie rozpoznała. Przyjaciółka nigdy jej o nim nie opowiadała.

Niebo nad nimi było bardzo ciemne od zbliżającej się burzy; zrobiło się chłodno, gdy żelazne obłoki przysłoniły promienie słońca. Regis pozdrowił ją skinieniem głowy, ze zmrużeniem oczu patrząc na oblicze nowopoznanej. Cyrulik do tej pory nie zetknął się z innym wiedźminem ze szkoły królika... Aż można było pomyśleć, że znajoma mu kobieta należała do niej sama. Jakiś czas temu wyznała, że Królików jest więcej; daleko, daleko od tej krainy mają swoją warownię lecz czasem zapuszczają się na te tereny czyniąc swój szlak znacznie rozleglejszym.

- Nie spodziewałem się ujrzeć innej wiedźminki ze szkoły królika - przyznał cyrulik. On i jego brat krwi w dalszym ciągu trwali w poczuciu trudnym do opisania. Począwszy od tego, jak wodziła ich przez ulicę, nieświadomych celu i pobudek, jak nie byli w stanie spostrzec zmiany w otoczeniu, a także tego, że nieznajoma pojawiła się nie wiadomo skąd. Jak to się stało, że nie wyczuli zapachu drugiej wiedźminki? 

.   .   .   .   .   .

Od autorki:

{. . .} - język z krainy, w której cech królika ma warownię