Bir hafta geçti, tam bir hafta, sadece içimdeki yangını dinledim. İşe gitmedim, eve gitmedim. Küçük bir otel odasında, umutsuzca sigara ile yaşıyor gibiydim. Tek pozitif şey yanımdaki güldü. O bana emanetti, Roseanne'nin fotoğrafının tam yanında büyüyecekti. O tarafa bakamıyordum bile, baktıkça içim yanıyordu. Telefonum çaldı, umursamadım. Zaten son bir haftadır çalıyordu. Bu sefer arayan Ryujin'di. Bir şans verip açtım. Sesim kalmamıştı, nefesim konuşmaya yetmiyordu. "Lalisa! Neredesin sen? Endişelendim." "Oteldeyim." "Aslında haber vermeyecektim ama gelmek istersin diye düşündüm, az sonra Roseanne için törenimiz var. Cenazesi olmasa bile, en azından veda etmeliyiz." Sessizce soluk verdim ve fotoğrafa baktım. "Nerede?" "Ofisin karşısındaki binada." Telefonu kapattım, uzunca yere bakarak düşündüm. Gitmem gerekiyordu, son kez de olsa ona veda etmeyi çok isterdim. Siyah ceketimi giydim, hazırlanmama getek yoktu çünkü zaten günlük hayatta siyah tercih ederdim. Otel odasından çıkıp arabaya bindim, dışarıdaki güneşi görmek içimi yakıyordu. Gülümseyerek gezen insanları görünce haksızlık olduğu düşüncesi daha da artıyordu. ... Varmıştım, sessizce arabadan inip binaya girdim. Çok büyük çelenkler, Roseanne'nin fotoğrafı ve etrafında onlarca insan vardı. Ablası da buradaydı, daha önce bahsetmişti fakat yüzünü hiç görmemiştim. Herkes simsiyah giyinmişti, çelenkler de simsiyahtı. Onun dışında herkes siyah giyimliydi. Onun dışında herkes ağlıyordu. Bir köşeye dizimi kırıp oturdum. Konuşmak istemiyordum, konuşacak bir şey yoktu. Bundan sonraki hayatımda bana tek kalan, onun kokusunun sardığı evi, fotoğrafları, ve gülüydü. Artık, siyah ona yakışmıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
