CAN ÖZÜM

Bölüm 35

Sabah işe gelir gelmez izin almıştım. Daha sonra da hastaneye gelmiştim, Allah'tan izin vermişlerdi. Acilde tahlil yaptırdıktan sonra sonuçları beklemeye başlamıştım. Çok heyecanlanmıştım. Anne olmayı her şeyden çok istiyordum.

Sonuçları bir saat boyunca bekledikten sonra sonunda çıkmıştı. Sıra gelince de içeri girmiştim.

"Bade Korhan, değil mi?" diye adımı sormuştu doktor.

"Evet."

"Sonuçları inceledim, kötü hiçbir şey yok. Hatta güzel bir haberim var, sonuçlara göre hamilesiniz. Sizi jinekolog bölümüne yönlendireceğim, oradan muayenizi olabilirsiniz." Bu haberi duyduğuma o kadar sevinmiştim ki. İnşallah kötü bir şey çıkmazdı muayenede.

Doktora teşekkür edip odadan çıkmıştım. Jinekoloji için önceden randevu almam lazımdı. O yüzden şimdilik işe gidecektim, sonra alırdım randevuyu.

İşe gelirken içimdeki mutluluk tarifsizdi. Yolda Hazal'a mesaj atmıştım, o da çok sevinmişti teyze olacağı için.

Bütün gün içim içime sığmamış, işten sonra da eve gelmiştim. Annem daha bilmiyordu, ona güzel haberi bir an önce vermeliydim.

Akşam yemeğini yedikten sonra annemi karşıma almıştım konuşmak için.

"Anne, sana güzel bir haberim var."

"Hayrola kızım, ne oldu?"

"Anne, ben... Ben hamileyim!"

"Gerçekten mi?" deyip bana sarılmıştı.

"Evet anne, ben de anne olacağım inşallah." Annem alnımdan öpmüştü.

"İnşallah kuzum benim. Karan'a ne zaman söyleyeceksin?" İşin tuhaf tarafı şuydu ki, söylemeyi düşünmüyordum.

"Söylemeyeceğim anneciğim, gerek duymuyorum ona. Bebeğime hem anne hem de baba olabilirim."

"Kızım, öyle şey mi olur hiç? Karan babası, bilmek hakkı."

"Öyle bir babaya ihtiyacımız yok anne. Neyse, benim randevu almam lazım kontrol için." deyip kalkmıştım.

Odamda randevu tarihlerine bakmıştım ama en erken randevu üç gün sonraya idi. Biraz daha sabretmem gerekecekti bebeğimi görmem. Biraz birikmiş param olsaydı özel hastaneye giderdim ama elimdeki avucumdaki paralar hep harcamalara gidiyordu. Neyse canım, üç güncük daha beklerim, ne olacak?

"İnşallah sağlıklısındır bebeğim."

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

-Karan Korhan-

Her gece Bade'nin kıyafetlerini kokluyordum. Onu çok özlemiştim.
İki ay olmuştu ama hâlâ yokluğuna alışamamıştım.

Elime bir içki şişesi alıp bardağa doldurmuştum. Sigara paketimi de alıp balkona çıkmıştım.

Önceden sigara içen biri değildim ama Bade'den sonra başlamıştım. Sigara ve alkol biraz da olsa beynimi uyuşturmaya yardımcı oluyordu.

Yanımdan ayırmadığım fotoğrafını da elime alıp o güzel yüzünü incelemeye başlamıştım. Bir yandan da içkimi ve sigaramı içiyordum.

O okyanus mavisi güzel gözlerine baktıkça içimin ısındığını hissediyordum. Bade, meğersem benim nefesimmiş. Yaşama kaynağımmış. İçtiğim su, aldığım nefes, yaşama sebebim, enerji kaynağım, her şeyim...

Balkonda biraz vakit geçirdikten sonra yatağıma girmiştim uyumak için. Uyurken yanımda hep Bade'nin ona aldığım ama yanına almadığı kıyafetlerini koklayarak uyuyordum. Çok güzel kokuyordu kıyafetleri... Tıpkı onun gibi...