poem || sakuatsu

15

Dün yeni arkadaşıyla yaptığı küçük konuşma Atsumu'nun tüm gecesini uyuyamayarak geçirmesine sebep olmuştu. Kiyoomi'nin yazdığı şeyle beraber kalbinin ritmi normal seyrinin dışına çıkmış, yanakları al rengine bürünmeye başlamıştı. Her ne kadar cevap vermek istese de ne diyeceğini bilememişti. Sıcaklamaya başlayınca eliyle kendini ferahlatmaya çalıştı ama nafileydi. Alt tarafı küçük bir cümle onu nasıl bu hâle getirebilmişti hiçbir fikri yoktu.

Onun bu heyecanlı hareketlerini fark eden Osamu, gözlerini elindeki kitaptan çekerek ikizine yöneltti. Hiç normal gözükmüyordu Atsumu. Endişeli bir şekilde söze girdi. "Pişt, iyi misin?" Sarışın çocuk sessizliğin bozulmasıyla irkilerek meraklı gözlerle ona bakan Osamu'ya döndü. Boğazını temizleyerek "İyiyim. Sadece biraz garip hissettim, geçer herhalde." dedi. Sesini olabildiğince sakin tutmaya çalışarak.

Osamu kafasını salladı ve kitabına geri döndü. Kazadan önce birbirleriyle çok fazla küçük tartışmalar yaşasalar da hayatlarındaki her türlü olayı da yine birbirleriyle paylaşırlardı. Ancak kaza sonrası Atsumu ciddi mânâda değişmişti. Dışarıda yine eskisi gibiydi. Osamu bunu biliyordu çünkü bazen tekerlikli sandalyeyle yürüyüşe çıkarlardı. Kışın hem hava hem de okul yüzünden sık yapamazlardı ama yazın yaptıklarında bir sürü kişiyle karşılaşıyorlardı ve Atsumu evdekinden farklıydı. Sanki hiçbir şey değişmemiş gibi davranıyordu. Eve geldiklerindeyse tam bir yetişkine dönüşüyordu. Bunu isteyerek yapmadığının farkındaydı Osamu. Atsumu bunu yapmak zorundaydı. Annesi majör depresyonun etkisi altındayken, ikizi bacakları felçli yataktaydı. Osamu bu durumdan nefret ediyordu. Bazen sandalyesiyle mutfağa girerek yemek yapmak için Atsumu'ya yardım ederdi. Bu mutfak merasimi sessiz geçerdi yine. Sadece ufak konuşmalar olurdu aralarında. Atsumu kendinden bahsetmiyordu artık en yakın dostuna. Nedenini anlayabiliyordu Osamu, Atsumu kendi dertlerini küçük görüyordu. Ama değildi işte. Dünyada her türlü dert bulunuyordu ve hepsinin kendine göre zorluğu vardı. Dertler arasında kıyas yapmak saçmaydı. Hele ki herkesin acı eşiği farklıyken.

  Ama bugün Atsumu farklıydı. Kızarmış yanakları, hızlıca alıp verdiği nefesler ve farkında olmadan yüzünde oluşan hafif tebessümden kardeşinin hayatında güzel bir şeylerin olduğunu düşündü Osamu. Bazen telefonun başında saatlerce bir şeyler yazmaya çalışıyordu. Osamu bu zamanlarda fark ettirmese de Atsumu'yu izliyordu ve bu heyecanlı çabası Osamu'nun da hoşuna gidiyordu. Ona anlatmıyor olabilirdi hayatını, hislerini ama başkasına anlatıyordu. En azından kardeşini eski haline çevirecek birinin varlığını umuyordu. Çünkü kendisi bunu yapamıyordu.

  Osamu düşüncelerinden sıyrılarak kitaba odaklanmaya çalıştı. O sırada sarışın çocuk ise görüldü atmamak amacıyla Kiyoomi'ye 'teşekkür ederim.' tarzı bir şey yaparak telefonu kapattı ve oturur pozisyonunu bozarak yatağına yattı. Tüm gece uyuyamayacağını biliyordu çünkü kafasında Kiyoomi'nin siyah kıvırcık saçları ve ondan yayılan ferah koku vardı. Tüm gece uyuyamayacaktı çünkü Kiyoomi' nin güzelliği onu uyutmayacaktı.