Sokağın Sesi (TAMAMLANDI)

Yolun Sonu..

Kafasını kaldırdı. Daha sabah olmamıştı. Ama salonda ne işi vardı. Ayağa kalktı ancak gördüğü manzara karşısında şaşkınlığını gizleyemedi ve bir çığlık attı. Yerde üç tane mum yanıyordu. Ve duvarda kanla yazılmış semboller vardı. Çığlık atıyor ama kimse gelmiyordu. Duvara yaklaştı. Elini sembollerden birine sürdü ve kan eline geldi. Bu gerçek ve taze bir kandı. Beste bir anda fenalaştı ve gözleri kapandı.

Gözlerini açtığında bu sefer yatağındaydı. Sabah olmuştu. Hemen kalktı. "Kabus muydu? Kafam çok karıştı." Kendince yaşananları sorgularken "Semboller!" diye haykırdı ve hızlıca salona doğru koşmaya başladı. Hemen duvara baktı ama duvarda ne bir kan ne de bir sembol vardı. Hayal kırıklığıyla odasına giderken "Kahvaltıya gel!" diye ses duydu. Bu annesi değildi. Evet, bu üvey babasıydı. Odasına giden adımlarını yavaşça mutfağa doğru çevirdi. O gün tatildi. Hızlıca mutfak masasına oturdu. Hiç konuşası yoktu. Tek istediği yemeğini yiyip kalkmaktı. Hızlıca yemeğini ye-meye başladı. "İyi misin tatlım?" diye sordu annesi.

"İyiyim anne. Ne oldu ki?" diye cevapladı.

"Bir şey olmadı tatlım. Sadece bugün biraz soğuk davranıyorsun da."

Üvey babası "Şaşırmadım!" diyerek laf atmaya çalıştı. Beste ise pek takmadı ve gözlerini tabağına doğru devirdi. Yemeğini bitirdi ve hızlıca masadan kalktı. Seri adımlarla odasına doğru ilerledi. Kapısını kapattı ve kitabını çıkardı. Okumaya başladı.

"Bestee! Hadi masaya."

Hızlıca saate baktı. "Saat dört mü oldu? Ne çabuk." diye geçirdi içinden. Sandalyesinden kalktı ve mutfağa doğru yürüdü. Ardından da yemek masasına oturdu. Üvey babası Beste'nin tam karşısındaki sandalyeye oturdu ve Beste'ye sinsice bir bakış attı.

"Ne bakıyor bu bana?"

Annesi yemek tabaklarını getirdi ve herkesin önüne tabağını koydu. Beste bir üvey babasına, bir annesine baka baka yemeği yedi. Kimseden ses soluk çıkmamıştı.

Beste yemeğini bitirdi ve yavaşça masadan kalktı. Tabağını eline aldı ve yemek tezgahına taşıdı.

"Ellerine sağlık anne."

"Afiyet olsun kuzum."

Tam odasına gidecekti ki annesinin kolunda bir leke fark etti. Biraz daha dikkatli baktı. Bu bir morluktu. Bir morluk..

Beste'nin vücudu buz kesildi. Annesi de bunu anlamış olacak ki "Endişelenme" dercesine bir bakış attı ve kafasını oynattı. Beste annesine bir öpücük gönderdi. Sonra da üvey babasına göstermeden ağzını oynatttı.

"Olamaz.."

Ardından Beste odasına doğru ilerledi. Odasına girdi ve kapısını çok ses çı-karmadan kapattı.

"AŞAĞILIK HERİF !"

Ardından hemen sandalyesine oturdu. Bir anda karnına kramp girdi. Bu çocukluğundan beri var olan bir rahatsızlıktı. Streslendiği zaman bunu hep yaşardı.

"Demek annemi zorluyordu ha. ONA VURUYORDU !"

Yaklaşık yirmi dakika kadar zaman geçmiş ancak Beste'nin siniri dinmemiş, aksine körüklenmişti. Tam masasında sinir dolu bakışlarıyla bir yere dalmıştı ki mutfaktan bir ses geldi.

"BIRAK BENİ !"

"Öyle kolay kaçacağınızı mı sandınız hanım efendi ? Bıktım senden de, kızından da! Ama bu sefer.. ELİMDEN KAÇAMAYACAKSIN !"

Beste hemen sandalyesinden kalktı ve yavaşça kapıyı açtı. Ardından ses çıkarmayan adımlarla mutfak kapısına kadar geldi. Ardından mutfak kapısının hemen yanındaki duvara gizlendi. Üvey babası, annesinin kolundan sıkıca tutuyordu. Annesinin yüzünden yaşlar akıyordu. Tam annesi kurtulmaya çalışıyordu ki..

Annesi, üvey babasının suratına sert bir tokat yapıştırdı. Adam tokatla geriye doğru sallandı. Burnundan kan akıyordu. Elinin tersiyle yüzündeki kanı sildi.

"Bana vurdun ha. BANA VURDUN !"

Adam hemen yanındaki çekmeceyi açtı ve çekmeceden devasa bir mutfak bıçağı çıkardı.

Beste "Hayır, hayır, olamaz!"

Adamın sinirden gözü dönmüştü. Annesi ise korkudan sırılsıklam olmuştu. Adam hızlıca ilerledi ve annesinin boynuna sarıldı. Annesi dayanamayıp yere düştü. Adam, annesinin boynuna bıçağı yasladı. Annesi kendisini savunmaya çalışıyordu ama ne yapsa nafile. Beste hemen yanındaki sehpada duran vazoyu aldı ve adamın arkasından sessiz ama hızlı adımlarla ilerledi. Vazoyu adamın kafasında kırdı. Kafasını kaldırdı ve bir şey gördü. Sabah gördüğü siyah silüet.